Ποιοι μας ζητούν συναίνεση

9 mins read

Υπάρχει έμφυτη τάση στην Ελλάδα, από τους Πελοποννησιακούς πολέμους ακόμα, να συστοιχιζόμαστε στα άκρα και να πλακωνόμαστε. Συνηθίζουμε να συστρατευόμαστε ευκολότερα με τους ακραίους και τα χουλιγκαναριά θεωρώντας τους μαγκίτες και ωραίους τύπους και με την ίδια ευκολία εξοβελίζουμε και χαρακτηρίζουμε κότες και φλώρους και άλλα ηχηρά ομόηχα, αυτούς που προκρίνουν τη συναίνεση, τους ήπιους τόνους και τον δύσκολο δρόμο των συγκλίσεων.

Φταίει το DNA μας, φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει λίγο ο ήλιος, η θάλασσα, λίγο κρασί λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου; Εδώ μάλλον έχει να κάνει και με λόγους ψυχολογικούς.

Στη σύγχρονη μόνο ιστορία μας, έχουμε κάνει έξι εμφύλιους. Έχουμε τον διχασμό δεύτερη φύση μας και ειλικρινά είναι απορίας άξιον. Παρακολουθούμε άλλες ευρωπαϊκές χώρες να λύνουν συναινετικά τις διαφωνίες τους, όταν εμείς είμαστε έτοιμοι οι μισοί να πάμε στην ΟΠΛΑ, οι άλλοι μισοί στα Τάγματα Ασφαλείας. Και όσοι επιμένουν να βρίσκονται στο κέντρο εξοβελίζονται και λοιδορούνται. 

Είναι χαρακτηριστικό, ότι όλοι όσοι θα  βρεθούμε σήμερα σ’ αυτή την εκδήλωση, αλλά και πολλοί ακόμα, όταν ξεκίνησε η κρίση ζητάγαμε ένα σχέδιο εθνικής συνεννόησης ανάμεσα στα κόμματα του δημοκρατικού τόξου για να βγούμε από αυτήν. Τότε μας έλεγαν προδότες και γερμανοτσολιάδες, μας έδειχναν λέγοντας «ή εμείς ή αυτοί», οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα ζητούν συναίνεση. Τότε στήνανε… κρεμάλες και έκτοτε δεν ζητήσαν ποτέ συγνώμη.

Facebook Comments