Κάθε εμβόλιο μπορεί να είναι απλά ένα τσίμπημα για όποιον το κάνει, αλλά είναι ένα μεγάλο βήμα για την κοινωνία. Καθώς, σπάει την αλυσίδα μετάδοσης του κορωνοϊού και ενισχύει το τείχος της ανοσίας. Είναι τόσο απλό. Δεν επιδέχεται αναλύσεων και συζητήσεων. Προφανώς και όσοι δεν θέλουν να το κάνουν έχουν το δικαίωμα. Αλλά, η δική τους ελευθερία δεν θα πρέπει να περιορίζει την ελευθερία όσων το κάνουν. Αυτό σημαίνει ισότητα. Αυτό σημαίνει μία κοινωνία. Όπως δεν έχουμε όλοι πρόσβαση σε όλα και για άλλους αντικειμενικού λόγους (κινητικά προβλήματα, ηλικία, οικονομική κατάσταση), έτσι δε θα έχουμε όλοι πρόσβαση σε όλα και με βάση την επιλογή του εμβολίου. Γιατί, κανείς δεν επιτρέπεται να το παίζει έξυπνος και να λέει «εφόσον το κάνουν οι άλλοι και φθάσουμε στο επιθυμητό ποσοστό γιατί να το κάνω εγώ;». Κανενός η ζωή δεν είναι πιο σημαντική από του διπλανού του, είναι η απάντηση. Κανενός το… dna δεν είναι πιο ιερό από του διπλανού του. Όταν νέα παιδιά αναλαμβάνουν το όποιο ρίσκο του εμβολίου, είναι αδιανόητο να το σκέφτονται οι πιο ηλικιωμένοι. Λυπάμαι, αλλά αισθάνομαι ότι οφείλω να το επισημάνω.
Είναι πραγματικά λυπηρό η άρνηση ορισμένων να βάζει σε κίνδυνο μια ολόκληρη κοινωνία. Επιχειρηματίες που περίμεναν μήνες να ανοίξουν τα μαγαζιά τους, ηθοποιοί που περίμεναν μήνες να ανέβουν στη σκηνή του θεάτρου, εργαζόμενοι στον τουρισμό οι οποίοι λείπουν από τα γραφεία τους σχεδόν ενάμιση έτος, δεν έχουν την πολυτέλεια της επιλογής. Είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν για να ζήσουν οι ίδιοι και να προσφέρουν τα απαραίτητα στις οικογένειές τους. Στην εθνική οικονομία. Καλώς, λοιπόν, κάποιοι να μην θέλουν να κάνουν το εμβόλιο. Ή να περιμένουν άλλους να το κάνουν πρώτα. Αλλά, μαζί με το δικαίωμα έρχονται πάντα και υποχρεώσεις. Κακώς η κυβέρνηση μιλά για προνόμια σε όσους εμβολιάζονται. Αυτοί απλά θα λαμβάνουν ότι δικαιούνται με βάση την επιλογή τους. Κανονικά η κυβέρνηση θα έπρεπε να μιλά για υποχρεώσεις εκείνων που έκαναν χρήση του δικαιώματος να μην εμβολιαστούν. Δεν το κάνεις. ΟΚ! Αλλά, κάνεις ένα, δύο, τρία πράγματα για να είσαι υγιής εσύ και όσοι είναι γύρω σου. Αυτό δεν είναι διάκριση. Δεν είναι τιμωρία. Είναι υποχρέωση με βάση την άσκηση ενός δικαιώματος.
Να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα, γιατί τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Η οποία είναι προ των πυλών. Δυστυχώς με τα επιδόματα και τις προκαταβολές κάποιοι φαίνεται να είπαν «καλή είναι και η καραντίνα». Αλλά, αυτά τα λεφτά δεν ήταν από την κληρονομιά τους. Ήταν δανεικά από τα παιδιά τους. Δανεικά που θα πρέπει να πληρώσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές. Κομμένη, λοιπόν, η πλάκα. Και η κυβέρνηση οφείλει άμεσα να ανακοινώσει τις υποχρεώσεις εκείνων που επιλέγουν να μην σταθούν στο τείχος της ανοσίας με τους υπόλοιπους. Άμεσα. Γιατί, τα σχολεία πρέπει να ανοίξουν τον Σεπτέμβριο. Τα πανεπιστήμια πρέπει να ανοίξουν τον Σεπτέμβριο. Και εντωμεταξύ να μην κλείσει ο τουρισμός. Να μην κλείσει η οικονομία. Γιατί, αλλιώς θα κλείσουν πολλά σπίτια. Και από τον ιό και από την φτώχεια.
