Θα σας πω δυο αλήθειες επ’ αφορμής του ειδικού και προσωπικού γεγονότος του διορισμού μου, κυρίως γιατί αφορούν γενικότερα στο χάλι της Παιδείας, η οποία έχει μπει μεν σε μια τροχιά θετικών αλλαγών θέλει δε δρόμο κ αποφασιστικότητα για να γίνει αυτό που ονειρευόμαστε πολλοί.
Είμαι 25 χρόνια πτυχιούχος. Ακριβώς! Εξ’ αυτών 13 χρόνια δουλεύω στη δημόσια εκπαίδευση μετά από επιτυχία σε ΑΣΕΠ κ άλλα 12 πριν ιδιωτικά. Από τον πρώτο μήνα που τελείωσα -στα 4 χρόνια ακριβώς- ξεκίνησα μαθήματα. Σπούδασα αυτό που ήθελα από παιδί. Ονειρευόμουν πάντα να γίνω δασκάλα κ έγινα από την πρώτη μέρα.
Δεν έτυχε να υπηρετώ στην εκπαίδευση, ούτε επεδίωξα “να χωθώ στο δημόσιο”, ήταν συνειδητή επιλογή ζωής. Συνέχισα μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές, όταν αυτά αφορούσαν λίγους. Λένε ότι τα πήγα καλά κι εκεί. Λέω ότι κόπιασα πολύ. Χρωστάω στους γονείς μου κ στο δάσκαλό μου το γεγονός ότι απαιτούσαν πάντα να είμαι άριστη. Ήμουν πολύ καλή. Λένε κ άριστη πολλές φορές. Ο επόπτης μου είχε πει ότι εγώ δεν θα σε υποστηρίξω αν δεν είναι άριστη η δουλειά σου. Και το τήρησε.
Περισσότερο αυτό το αναφέρω για τους γνωστούς λόγους που αφορούν στη δημόσια συζήτηση για την αριστεία και την ΕΒΕ…Κάποιες γενιές θέλω να πω είχαμε άλλες αρχές κ προσλαμβάνουσες για την παιδεία κ μας συνήθισαν σε άλλες απαιτήσεις. Για να επανέλθω όμως, το εκπαιδευτικό σύστημα δεν ενδιαφερόταν ποτέ για όλα αυτά. Τουλάχιστον όλα αυτά τα χρόνια που το υπηρετώ. Απαξίωνε σκοπίμως τις σπουδές. Χαμήλωνε τις απαιτήσεις συνεχώς.
Πρόκρινε μόνο το συνδικαλιστικό αίτημα για το ένα κ μοναδικό πτυχίο και τη σειρούλα στους διορισμούς βάσει πτυχίου. Προσπάθειες έγιναν αρχικά με τον ΑΣΕΠ κ αυτές πήγαν άπατες όμως λόγω πολιτικών κ συνδικαλιστικών συμφερόντων που ανέτρεπαν με κάθε υπουργό τις αποφάσεις του προηγουμένου.
Θεσπίστηκε πρόσφατα -επί Γαβρόγλου- ένα σύστημα μοριοδότησης ακαδημαϊκών προσόντων κ προϋπηρεσίας το οποίο ψιλονοθεύτηκε κ πάλι με τη μοριοδότηση των κοινωνικών κριτηρίων -γιατί στη χώρα αυτή πάντα κάνουμε κοινωνική πολιτική με την εκπαίδευση- ωστόσο αυτή ήταν η πρώτη φορά που είδαμε πρόσωπο όσοι αφιερώναμε τη ζωή μας στο διάβασμα την ώρα που άλλοι έκαναν τρίτο παιδί για να μας υπερφαλαγγίσουν στις προσλήψεις.
Το σύστημα αυτό πολεμήθηκε φυσικά ανηλεώς, φαίνεται όμως ότι κάποια ευρωπαϊκή δέσμευση το κράτησε ζωντανό ακόμη κ επί της σημερινής κυβερνήσεως. Χάρη στη γενναία μοριοδότηση λοιπόν των ακαδημαϊκών προσόντων που προβλέπει επιτέλους το νέο -μέχρι νεωτέρας- σύστημα διορισμών θα με δει το σπίτι μου. Η αδιοριστία ετών μου εξασφάλιζε ούτως ή άλλως σίγουρο διορισμό, τα προσόντα κ η προϋπηρεσία όμως μου εξασφάλισαν υπηρεσία στον τόπο μου.
Η αδιοριστία πρόσφερε επίσης γενναίους διορισμούς στον κλάδο μου άρα κ πολλοί φίλοι μου που ταλαιπωρηθήκαμε μαζί 12 κ πλέον χρόνια μπορούμε πια να πούμε ότι αποκτήσαμε μια σταθερά στη ζωή μας.
Τουλάχιστον αυτό, γιατί οικονομικά είμαστε να μας κλαίνε οι ρέγγες. Καταληκτικά, ένα κράτος που απαξιώνει τις σπουδές σου ή δεν τις αξιολογεί καθόλου, όπως κ την προσωπικότητά σου άλλωστε, αλλά βλέπει πότε σειρές κ επετηρίδες, πότε παιδιά, πότε χαρτιά που πια παράγονται από βιομηχανίες μεταπτυχιακών, που επίσης δεν αξιολογεί την ποιότητα αυτών των σπουδών, όπως κ της δουλειάς σου στην τάξη, που χρησιμοποιεί την εκπαίδευση ως μέσο άσκησης κοινωνικής πολιτικής κ σε πετάει τελικά χρόνια ολόκληρα όπου περισσεύει θέση ή αφού πρώτα τακτοποιηθούν οι πολύτεκνοι κ οι τρίτεκνοι σε θυμάται κι εσένα, που δεν έχει τέλος εθνική στρατηγική για την Παιδεία -αφήνω για τους διορισμούς- ώστε δεν ξέρεις τι νόμος κ τι αλλαγή θα σου ξημερώσει αύριο κ σε ποιά βραχονησίδα θα σε βρει, σήμερα κάνει μετά απο 12 χρόνια κρίσης, διορισμούς ανθρώπων που ηλικιακά πρέπει κατά μέσο όρο -τουλάχιστον στη δευτεροβάθμια- να είμαστε γύρω στα 45 με 48 …
Σήμερα δεν είμαι χαρούμενη λοιπόν γιατί διορίστηκα. Σήμερα είμαι ανακουφισμένη, γιατί μπορώ να μείνω σπίτι μου και να οργανώσω τη ζωή μου.
Το κράτος με απαξίωσε χρόνια και η γεύση σήμερα είναι γλυκόπικρη. Χάρηκα με την καρδιά μου τη μέρα που ορκίστηκα για το πτυχίο μου και τη μέρα που ορκίστηκα για το διδακτορικό μου. Ευχαριστώ τους δασκάλους μου κ τους μαθητές μου όλα αυτά τα χρόνια για τις χαρές που μου έδωσαν κ τα κίνητρα για να εξελίσσομαι.
Ετσι θα συνεχίσω κ στο εξής μαζί με πολλούς αγαπημένους φίλους που μαζί οργώσαμε την Ελλάδα κι εκείνοι σήμερα αισθάνονται ότι φτάνουν στο τέλος μιας μακράς ταλαιπωρίας.
Σας φιλώ παίδες. Καλοστέριωτοι όλοι μας! Περιμένουμε σύντομα να γίνουν και οι διορισμοί αρκετών συναδέλφων μας που κι αυτοί μαζί προσφέραν τόσα χρόνια αλλά σήμερα δεν είδαν διορισμό. Σας περιμένουμε σύντομα στις τάξεις δίπλα μας.
