Το να μαζέψει ένας νέος άνθρωπος 90.000 ευρώ για να αγοράσει σπίτι και να στεγάσει την οικογένεια του, μοιάζει μάλλον δύσκολο στις μέρες μας. Είναι ακόμη δυσκολότερο φυσικά, αν τα μαζέψει, αγοράσει ένα σπίτι και τελικά δεν μπορέσει να μείνει μέσα, διότι ο εσμός του λαϊκισμού στη χώρα μας, επιμένει ότι μόνον το κοινό περί δικαίου αίσθημα είναι αυτό που αποφασίζει για το ποιος μένει στο σπίτι και ποιος όχι.
Η υπόθεση της δημοσιογράφου, η οποία έχασε το σπίτι της για ένα χρέος ύψους 15.000 ευρώ σε πιστωτική κάρτα, είναι δακρύβρεχτη και συγκινητική. Έτσι, οι σύντροφοι της αντιπολίτευσης όρμηξαν με λαιμαργία να την καταναλώσουν και να την εκμεταλλευτούν. Εδώ δεν δίστασαν να το κάνουν με την παρολίγον τραγωδία του Πιερρακάκη, θα δίσταζαν με μια υπόθεση που αφορά σε κάποιον που μπορεί να παρουσιαστεί ως “φτωχοδιάβολος”;
Ξέθαψαν λοιπόν την τεχνογνωσία με τα μαγκάλια και προχώρησαν ακάθεκτοί.
Τους είναι φυσικά αδιάφορο το γεγονός ότι ήταν η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν αυτή που ψήφισε (ορθά) το συγκεκριμένο νόμο για τη διαχείριση των δανείων από τους servicers. Τους είναι αδιάφορη και η αλήθεια η οποία συνοψίζεται -σύμφωνα με στελέχη του τραπεζικού χώρου- στα εξής: Η κυρία χρωστά σχεδόν από δεκαετίας, σύρθηκε από το κύμα του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ σε λάθος επιλογές, δεν εντάχθηκε σε καμία ρύθμιση, δεν εκμεταλλεύτηκε τις ευνοϊκές ρυθμίσεις για ευάλωτα νοικοκυριά και το μόνο που έκανε ήταν να “ταμπουρωθεί” σε ένα σπίτι που πλέον ανήκει σε κάποιον άλλο.
Ο “άλλος”, δεν είναι ούτε ο Λάτσης, ούτε ο Elon Musk. Ο αγοραστής ενός σπιτιού στα Ιλίσια, δεν ανήκει σίγουρα στην “πλουτοκρατία”. Είναι πιθανό, να έδωσε όλα τα χρήματά του για να αγοράσει το ακίνητο και παρόλ’ αυτά να αναγκάζεται να πληρώνει ενοίκιο. Γι’ αυτόν δεν έτρεξε κανένα αυθόρμητο δάκρυ. Ούτε έγινε καμία συγκέντρωση υπέρ του.
Οι σύντροφοι, θέλησαν απλώς να εκμεταλλευτούν τον πόνο (και πιθανώς την αφέλεια) της κυρίας. Όταν η υπόθεση εξελίχθηκε, έσπευσαν αυθορμήτως να συγκεντρωθούν έξω από το σπίτι της για να δημιουργήσουν εικόνες που θα συγκινήσουν το κοινό. Ήταν τόσο αυθόρμητη η αντίδραση , ώστε εστάλη και σχετικό email στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Από το “οργανωτικό γραφείο”.
Μαζί με τους συντρόφους και ένας εσμός λαϊκιστών δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων, ανεξαρτήτως πολιτικής ή ιδεολογικής τοποθέτησης. Έσπευσαν να στηρίξουν το δίκαιο αίτημα “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”. Ίσως γιατί οι ίδιοι θεωρούν πολύ μικρό ποσό τα 15.000 ευρώ για να χάσει κάποιος το σπίτι του. Οι ίδιοι βεβαίως μένουν σε σπίτια εκατομμυρίων αλλά δεν σκέφτηκαν ότι η εμμονική τους άγνοια, δημιουργεί προβλήματα σε εκείνον που έπρεπε να μένει μέσα στο ακίνητο αλλά κυρίως σε ολόκληρη τη χώρα.
Θα μου πείτε, δημιουργείται πρόβλημα για 15.000 ευρώ;
Θεωρούσα ότι όσα συνέβησαν στα χρόνια του μνημονίου ήταν εξαιρετικά διδακτικά. Οι τράπεζες χρειάστηκαν ανακεφαλαιοποίηση ακριβώς επειδή μεγάλος αριθμός ανθρώπων δεν αποπλήρωναν τα δάνειά τους. Προστατεύθηκαν με μαζικό τρόπο από τον περιβόητο “Νόμο Κατσέλη”. Μεταξύ αυτών -όπως απεδείχθη στη συνέχεια- ήταν και χιλιάδες μπαταχτσήδες. Η τραπεζική πίστη κλονίστηκε. Κανείς δεν πλήρωνε το δάνειο και οι τράπεζες ουσιαστικά χρεοκόπησαν. Αυτόν τον κλονισμό της τραπεζικής πίστης, τον πλήρωσε όλη η κοινωνία με συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις. Το ίδιο επιχειρούν οι σύντροφοι να κάνουν και τώρα.
Αν οι 15.000 ευρώ είναι μικρό ποσό, πού πρέπει να βάλουμε το όριο; Αν κάποιος άλλος -ιδιοκτήτης σπιτιού σε ακριβή περιοχή- χρωστά 27.000 ευρώ, πρέπει να του πάρει πίσω η τράπεζα το ενεχυριασμένο σπίτι; Που βάζει κανείς το όριο; Γιατί να μην κάνει το ίδιο και ένας εργοστασιάρχης-βιοπαλαιστής που χάνει το εργοστάσιό του για 120.000 ευρώ; Αν ξεκινήσουμε με προσωπικές εκτιμήσεις να αναιρούμε τους νόμους του κράτους, είναι δεδομένο ότι κανείς δεν θα πάει να πληρώσει το χρέος του. Η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος δεν είναι μακριά.
Οι εικόνες των ανθρώπων που παρασύρθηκαν από το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ στα διόδια και καλούνται τώρα να πληρώσουν τεράστια ποσά, είναι πολύ νωπές. Ο ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο δεν αισθάνεται καμία τύψη και καμία ενοχή. Δεν είδα ποτέ στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ -από εκείνα που έβγαζαν πύρινους λόγους στα διόδια- να προσφερθεί σήμερα να βοηθήσει όσους παρέσυρε στην καταστροφή. Ούτε φυσικά κανέναν από εκείνους τους δημοσιογράφους που προέβαλαν με σαρδόνιο χαμόγελο τις “πράξεις ανυπακοής”.
Ο Σόιμπλε έλεγε προχθές και πάλι ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί πλέον πρόβλημα για την Ευρωζώνη. Θέλει όμως τεράστια προσοχή, διότι η λεπτή γραμμή που χωρίζει την επιτυχία από την καταστροφή, εύκολα ξεπερνιέται. Θα είναι κρίμα για όλους εμάς που πιεστήκαμε επί μια δεκαετία, να βρεθούμε ξανά σε δυσχερή θέση, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν ανέυθυνοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι, οι οποίοι δεν ορρωδούν προ ουδενός. Αδιαφορούν για το καλό της χώρας και θα υπονόμευαν το μέλλον μας μόνο και μόνο για να ξαναβρεθούν στην εξουσία.
Όσο για την κυρία που χάνει το σπίτι της; Μια κοινωνία έχει και θα πρέπει να έχει δικλείδες ασφαλείας για όσους βρέθηκαν σε μια δυσκολία ή απλά ήταν άτυχοι. Όλοι θα θέλαμε να βοηθήσουμε μια αναξιοπαθούσα. Όλοι θα συμβάλλαμε για να βρεθεί μια λύση. Όχι όμως εναντίον ενός άλλου ανθρώπου, ο οποίος δεν έφταιξε σε τίποτα αλλά απλά αγόρασε το σπίτι νόμιμα και σίγουρα όχι για να στηρίξουμε τις νοσηρές φαντασιώσεις κάποιου που σπεύδει να εκμεταλλευτεί τη δυστυχία της για να βρεθεί στην εξουσία.
