Πλησιάζουμε στο κλείσιμο του 2019 και ίσως πρέπει να γίνει ένας απολογισμός των πολιτικών εξελίξεων και, δη, στον λεγόμενο προοδευτικό χώρο.
Την επομένη των εθνικών εκλογών που είχε ως αποτέλεσμα την βαριά μεν, αλλά όχι στρατηγική, ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε ένας εσωτερικός διάλογος στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για μια «πλατιά προοδευτική συμμαχία».
Πρώτα, δημοσιοποιήθηκε η πολιτική διακήρυξη, που από την μία παραμένει η «σταθερά» της κυβερνώσας Αριστεράς και η νοσταλγία της κομμουνιστικής ουτοπίας, ενώ από την άλλη διαπιστώνεται μια σαφής απόπειρα «καπηλείας» της ιστορίας του συνόλου του προοδευτικού χώρου ή πιο συγκεκριμένα της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης.
Στη διακήρυξη, λοιπόν, γίνεται λόγος για την «δημοκρατική έκρηξη του ’81» (αναφέρεται σαφώς στον εκλογικό θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου), σε μια προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία να αποδείξει πως αποτελεί την συνέχεια του κινήματος της Αλλαγής.
Μετά, ακολούθησε η αναιμική εκστρατεία διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω της γνωστής πλατφόρμας isyriza.gr, η οποία μέχρι στιγμής δεν έχει φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, καθώς πηγές της Κουμουνδούρου μιλούσαν, αρχικά, για έναν στόχο 180.000 μελών στον νέο και μετασχηματισμένο ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι, έπρεπε να εφευρεθεί η «διεύρυνση» με έμφαση στην προσχώρηση όλων των παλαιών, πολυφορεμένων σοσιαλκρατιστών από τον χώρο του παλαιού και κραταιού ΠΑΣΟΚ.
Όμως, ένα κόμμα που φιλοδοξεί (;) να παίξει ρόλο πρωταγωνιστή στο μέλλον, πιστεύει πραγματικά ότι μπορεί να τα καταφέρει με ανθρώπους φθαρμένους πολιτικά και γερασμένους ηλικιακά, οι οποίοι έχουν επαναπαυθεί στις «δάφνες» του συνδικαλιστικού και του πολιτικού τους παρελθόντος, ενώ, επιπλέον, μιλούν για «επιστροφή στις ρίζες» εννοώντας τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, την στιγμή που όλοι στρέφουν το βλέμμα τους στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση;
Κανένας σήμερα δεν μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έλαβε το 2008 ένα κόμμα του 4,5 – 5% και το πήγε μέχρι το 36%, οδηγώντας το στην διακυβέρνηση του τόπου.
Ωστόσο, «ιερά τέρατα» πλέον στην πολιτική δεν υπάρχουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας έλαβαν μεν 31,5% στις τελευταίες εκλογές, αλλά είναι ένα κόμμα χωρίς «ρίζες» στην κοινωνία, χωρίς οργανωμένο και ισχυρό «κομματικό στρατό», ενώ ο αντιπολιτευτικός του λόγος προκαλεί σύγχυση, καθώς άλλα στελέχη του ταυτίζονται με τον κομμουνισμό και άλλα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ ο λαϊκίστικος καταλαμβάνει πρωτεύοντα ρόλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία θα πρέπει μέχρι το συνέδριο του, που έχει προγραμματιστεί για τον Μάιο του 2020, να ξεκαθαρίσει οριστικά που ανήκει (στην Αριστερά, την Κεντροαριστερά ή την Καραμανλική Αριστερά), ειδάλλως η συνεχής καπηλεία της ιστορίας της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, θα τον οδηγήσει σε απόλυτο αδιέξοδο και ενδεχομένως να του γυρίσει και μπούμερανγκ.
