Οι εκλογές στο ΚΙΝΑΛ τελείωσαν, ο Νίκος Ανδρουλάκης θριάμβευσε.
Αυτό σημαίνει πως έχουμε έναν καινούριο παίκτη, με νέα τοποθέτηση στην εκλογική αγορά, νέα στρατηγική για το ΚΙΝΑΛ και διαφορετικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας.
Ο συνδυασμός αυτών των διαφορετικών στοιχείων κάνει την εκλογή του ιδιαίτερα σημαντική καθώς φέρνει νέα δεδομένα στην εκλογική αγορά της χώρας.
Το πρώτο νέο δεδομένο αφορά το ΣΥΡΙΖΑ και είναι το εξής: Δίνει επιλογή στους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της ομάδας των σοσιαλκεντρώων που βρίσκονται «εγκλωβισμένοι» στο ΣΥΡΙΖΑ.
Δηλαδή στους ψηφοφόρους που είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ το 2019, είναι δυσαρεστημένοι είτε με την πολιτική του κόμματος είτε με τον τρόπο έκφρασης (είτε και με τα δύο), δεν θα πήγαιναν προς Νέα Δημοκρατία διότι «δεν θα ψήφιζαν ποτέ δεξιά» και δεν είχαν κάποια άλλη εναλλακτική. Πλέον έχουν. Και αποτελούν σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι ένα σε αυτή την περίπτωση: Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Με μια απλή σκέψη κάποιος θα μπορούσε να πει πως θα κάνει μετατόπιση ώστε να προστατεύσει το κοινό το οποίο θα διεκδικήσει το ΚΙΝΑΛ του Νίκου Ανδρουλάκη. Δεν είναι όμως τόσο απλό. Η πραγματικότητα είναι πως ο χρόνος για μια μετατόπιση ΣΥΡΙΖΑ που είχε πιθανότητες να πετύχει έχει παρέλθει. Η αναμενόμενη από πολλούς, όχι από τον γράφων, μετατόπιση ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε ποτέ. Και υπάρχει, σοβαρός, λόγος για αυτό. Το βασικό κοινό του ΣΥΡΙΖΑ, οι σοσιαλδιεθνιστές, απέχουν πολύ στην τοποθέτηση σε αρκετούς και σημαντικούς άξονες πολιτικής από τους σοσιαλκεντρώους.
Και μάλιστα σε αυτό το χώρο υπάρχουν και διεκδικητές ποσοστών (πχ. ΜεΡΑ25, ΚΚΕ). Τι σημαίνει αυτό; Πως μια ενδεχόμενη μετατόπιση ΣΥΡΙΖΑ για να προσελκύσει τους δεύτερους θα τον έκανε πιθανότατα να έχει διαρροές στους πρώτους. Θεωρώ λοιπόν πως ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται αναγκαστικά εγκλωβισμένος σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Έτσι πιστεύω πως θα προσπαθήσει να αμυνθεί μόνο με τακτικές κινήσεις απέναντι στον διεκδικητή ΚΙΝΑΛ, καθώς δεν έχει τη δυνατότητα να αμυνθεί στρατηγικά. Στο ΚΙΝΑΛ πρώτα θα «μετακομίσουν» οι σοσιαλκεντρώοι που έχουν ψήφο ιδεολογίας.
Για να προσελκυσθούν περαιτέρω ψηφοφόροι, οι ψήφοι εξουσίας, θα πρέπει το να χτιστεί το ηγετικό προφίλ του Νίκου Ανδρουλάκη και να ανέβουν τα ποσοστά του ΚΙΝΑΛ σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπει στο μυαλό των συγκεκριμένων ψηφοφόρων ως κυβερνητική εναλλακτική. Αυτό θέλει χρόνο και σωστή στρατηγική.
Το δεύτερο δεδομένο της νίκης του Νίκου Ανδρουλάκη είναι πως παύουν οι συζητήσεις για πιθανότητα συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ ώστε να σχηματιστεί κυβέρνηση δίχως το πρώτο κόμμα μετά από εκλογές απλής αναλογικής. Άρα απομακρύνεται πολύ το ενδεχόμενο μιας επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα στη διεκδίκηση με σοβαρές πιθανότητες, με κάποιον τρόπο, της Πρωθυπουργίας. Τι σημαίνει αυτό; Πως δυσαρεστημένοι, από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, εθνοκεντρικοί ψηφοφόροι έχουν πλέον τη δυνατότητα να «απεγκλωβιστούν» προς ψήφο ιδεολογίας (να ψηφίσουν μικρότερα κόμματα που είναι εγγύτερα στα πιστεύω τους) αφού το «φόβητρο» επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα θα έχει ουσιαστικά εκλείψει.
Το ερώτημα είναι: τι θα κάνει η Νέα Δημοκρατία; Θα κάνει μετατόπιση σε κάποιους άξονες ώστε να περιορίσει τις διαρροές (με κίνδυνο να δώσει χώρο στον Νίκο Ανδρουλάκη σε άλλες ομάδες ψηφοφόρων) ή θα συνεχίσει τη στρατηγική που έχει σήμερα;
Προσωπική μου άποψη είναι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα συνεχίσει τη στρατηγική που έχει. Υπάρχουν δύο λόγοι για αυτό:
Ο πρώτος είναι πως βασικός του στόχος είναι να μην καταστεί ο Νίκος Ανδρουλάκης κυβερνητική εναλλακτική στο μυαλό συγκεκριμένων ομάδων ψηφοφόρων. Σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί για αυτούς τη μόνη εναλλακτική και ως μοναδική κυβερνητική εναλλακτική σε ψηφοφόρους με ψήφο εξουσίας δεν έχει ανταγωνιστή. Και θα ήθελε η κατάσταση να παραμείνει έτσι.
Για να γίνει αυτό θα πρέπει να τους «καλύπτει». Αυτοί είναι ψηφοφόροι που ανήκουν σε ομάδες είτε των φιλελεύθερων, είτε του λεγόμενου κέντρου (όπως το περιγράφουμε στην ανάλυση της Mastermind Analytics). Επίσης συμφέρει στη Νέα Δημοκρατία να αφήσει χώρο στα «δεξιά» της και να συγκρουστεί με τον Νίκο Ανδρουλάκη σε συγκεκριμένες ομάδες ψηφοφόρων για έναν ακόμα λόγο. Διότι εάν μετά τις διπλές εκλογές δεν υπάρξει αυτοδύναμη κυβέρνηση και το ΚΙΝΑΛ δεν αποδεχθεί συγκυβέρνηση τότε η μόνη εναλλακτική θα είναι ένα κόμμα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.
Οπότε ίσως είναι προτιμότερο να «δώσει χώρο» ώστε να αναπτυχθεί κάτι πιο συμβατό με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας από τη μοναδική εναλλακτική του χώρου που βρίσκεται στη Βουλή σήμερα. Σε αντίθετη περίπτωση, εάν δηλαδή κάνει μετατόπιση, τότε καλύπτοντας αυτόν τον χώρο μειώνει τις εναλλακτικές της για κυβερνητικό εταίρο (εάν χρειαστεί).
Σαφώς όλα τα παραπάνω είναι εκτιμήσεις με βάση τα δεδομένα της στιγμής. Μπαίνουμε σε μια περίοδο όπου προβλέπονται «αναταράξεις» στο πολιτικό σκηνικό και τα δεδομένα είναι πιθανό να αλλάζουν συχνά. Η εποχή της παγωμένης λίμνης τελείωσε.
