Δεν έγραψα κάτι μετά τον θάνατο του Δ. Σαββόπουλου γιατί δεν ανήκω στους θαυμαστές του. Δεν με συγκίνησε ποτέ η μουσική του, είχα άλλα ακούσματα, άλλους αγαπημένους συνθέτες. Η μοναδική φορά που συναντηθήκαμε, όταν υπηρετήσαμε μαζί στην Επιτροπή Ελλάδα 2021, η συνάντηση δεν είχε θετικό πρόσημο. Ο Σαββόπουλος είχε ενοχληθεί με όσα έγραφα για την Επανάσταση και το είχε δηλώσει δημόσια.
Όμως, αν κι εμένα δεν με είχε αγγίξει ποτέ η μουσική του και έβλεπα με διαφορετικό τρόπο πολλά πράγματα, αναγνωρίζω τη μεγάλη του συμβολή στον ελληνικό πολιτισμό αλλά και στην ελληνική ιστορία και ιδίως τη θέση του στην καρδιά πάρα πολλών Ελλήνων. Καλώς τιμήθηκε, καλώς έγινε με αυτόν τον τρόπο η έξοδός του, καλώς υπήρξε τέτοια συγκίνηση και ένας πανελλήνιος τελευταίος χαιρετισμός.
Όπως είπα δεν είχα σκοπό να τα γράψω όλα αυτά, δεν χρησιμεύουν σε τίποτα.
Αλλά αποφάσισα να τα γράψω ως προοίμιο για έναν και μόνο έναν λόγο: για να καταδικάσω την απαράδεκτη στάση ενός μεγάλου μέρους της Αριστεράς. Εάν ένα μέλος της Χαμάς αποφάσιζε να γίνει θαυμαστής του Νετανάχιου, δεν νομίζω η Χαμάς να είχε επιδείξει τόση μισαλλοδοξία, τόσο φανατισμό, τόση φτήνια. Λυπάμαι που το λέω αλλά αυτή η συμπεριφορά (μεγαλοστελεχών της Αριστεράς και απλών Αριστερών πολιτών) δεν είναι συγκυριακή, είναι ενδογενές πρόβλημα. Αποτελεί μια συστηματική, δομική παθογένεια μεγάλου μέρους της Αριστεράς. Ομολογώ ότι χάρηκα όταν είδα ότι αυτή τη φορά το διαπίστωσαν, το περιέγραψαν και το καταδίκασαν με καθαρά λόγια πολλοί Αριστεροί. Είχαν το θάρρος, ορισμένοι εξ αυτών, να μιλήσουν και να γράψουν με αρκετά σκληρό τρόπο – και μπράβο τους.
Αυτό το φαινόμενο η Αριστερά θα πρέπει να το εξετάσει επειγόντως. Εγώ πιστεύω πως αυτή η έξαλλη μισαλλοδοξία οδήγησε στην εκλογική συντριβή της Αριστεράς το 2023 και τη χαντακώνει ακόμα και σήμερα. Δεν με απασχολούν ιδιαίτερα οι εκλογικές της αποδόσεις αλλά φαντάζομαι ότι πολλοί φίλοι Αριστεροί απελπίζονται με τη σημερινή μιζέρια. Ας αντιμετωπίσουν με θάρρος το πραγματικό πρόβλημα της Ελληνικής Αριστεράς: δεν έχει τίποτε το θετικό να προτείνει παρά έχει εξελιχθεί σε έμπορο μίσους. Αν προσθέσουμε την ιδεολογική της πενία (καθώς δεν αναγνωρίζει πια και δεν μπορεί να κατανοήσει τον σύγχρονο κόσμο, περιγράφοντάς τον ακόμα με σχήματα της δεκαετίας του 1970 και του 1980 – όταν το πολιτικό και πνευματικό της προσωπικό στρατολογήθηκε), το μέλλον της διαγράφεται ακόμα πιο ζοφερό. Το πολύ-πολύ να διατηρηθεί στη ζωή ως ψευτο-αντισυστημική, υιοθετώντας τις τακτικές, ακόμα και την παρανοϊκή και συνωμοσιολογική ρητορική της ακροδεξιάς.
Τους αρκεί αυτό;
