Η εικόνα μιας νέας κοπέλας με ειδικούς επιδέσμους στο πρόσωπο και το σώμα για τα εγκαύματα που της προκάλεσε το βιτριόλι είναι μία “μαχαιριά” στην ψυχή και την καρδιά κάθε ανθρώπου που αισθάνεται. Αποτυπώνει την κακία εκείνου που ζηλεύει και τη δύναμη ψυχής εκείνου που ζει τη ζωή του. Η παρουσία της Ιωάννας στο δικαστήριο και η απουσία της γυναίκας που της έριξε τη χημική ουσία επιβεβαιώνουν τη διαφορά τους. Η Ιωάννα είναι η κόρη, η μητέρα, η σύζυγος, η αδερφή που κάθε οικογένεια θα ήθελε να έχει. Το ελληνικό κράτος, η κοινωνία μας, όλοι εμείς οφείλουμε να της προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή θεραπεία και αποκατάσταση των πληγών της. Με την περήφανη στάση της δεν είναι πλέον απλά μια κοπέλα που βλέπουμε στις ειδήσεις. Είναι η δική μας Ιωάννα. Παράδειγμα για όλους μας.
Αλλά, η ευθύνη μας δεν τελειώνει σε αυτό το καθήκον.
Πρώτον, πρέπει να τιμωρηθεί με τη μέγιστη των ποινών το άτομο που πέταξε το βιτριόλι. Προσωπικά, αν και γνωρίζω ότι δεν γίνεται, θα ήθελα να δικαστεί με την κατηγορία του φόνου. Όχι με την κατηγορία της απόπειρας. Αλλά, αυτό δεν γίνεται. Εφόσον, λοιπόν, δικαστεί για την κατηγορία της απόπειρας ανθρωποκτονίας από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και απορριφθεί το αίτημα του συνηγόρου της για μετατροπή της κατηγορίας, το ελάχιστο που πρέπει να γίνει είναι να εκτίσει το σύνολο της ποινής που είναι τα 15 χρόνια. Χωρίς ευεργετικές διατάξεις, χωρίς μεροκάματα στη φυλακή κοκ. Θα μου πείτε, να παραβιάσουμε τον νόμο; Τα ανθρώπινα δικαιώματα; Όχι. Να αλλάξουμε τον νόμο. Ξέρω ότι δεν θα ισχύσει για την Έφη, αλλά τουλάχιστον θα δείξουμε ότι κάτι καταλάβαμε από αυτό που έκανε. Η Ιωάννα είχε την τόλμη να το δείξει σε όλους μας.
Δεύτερον και εξίσου σημαντικό. Θα πρέπει να γίνει εξονυχιστική έρευνα για συνενόχους. Και δεν εννοώ μόνο τους συνεργούς στο έγκλημα, αλλά και τυχόν ηθικούς αυτουργούς. Άτομα που την έσπρωξαν ή δεν την απέτρεψαν. Γιατί, πολλά έχουν ακουστεί και γραφτεί. Για τις παρέες της, για τις επισκέψεις της σε… ειδικούς κοκ. Αν υπάρχει “σπυρί” θα πρέπει να σπάσει.
Τρίτον, οφείλουμε κοιτάξουμε όλοι μέσα μας για το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Αν είμαστε δίπλα τους όταν δέχονται, όχι τα κύματα της πανδημίας, αλλά την καταιγίδα των λεγόμενων κοινωνικών δικτύων. Να τολμήσουμε να ζητήσουμε βοήθεια από πραγματικούς ειδικούς αν αντιληφθούμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν είναι δυνατόν για όλα η λύση να είναι το περίφημο “κάτω από το χαλί”. Γιατί το πρόβλημα δε θα φύγει και το κακό θα ακολουθήσει.
Τέταρτον, το υπουργείο Παιδείας πρέπει να στείλει ειδικούς να συζητήσουν με τα παιδιά. Να τους εξηγήσουν για το lifestyle, τα like κοκ. Να τους δώσουν, στο μέτρο του δυνατού, να αντιληφθούν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Είναι δουλειά όλων μας.
