Η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ, είχε ένα έντονο στοιχείο αυτοκριτικής, που ένας ουδέτερος τηλεθεατής ενδεχομένως να το εκλάμβανε ως συμπαθές.
«Η παρουσία μου στην πολιτική ζωή από το 2008 μού έχει δώσει τη δυνατότητα να έχω μία μεγάλη εμπειρία, να έχω δώσει μάχες, να έχω κάνει λάθη και σήμερα να έχω μια συσσωρευμένη πείρα. Αλίμονο αν δεν άλλαζαν οι άνθρωποι. Σε ό,τι με αφορά δε θέλω να είμαι μνημείο του εαυτού μου».
Οι «αυταπάτες» σε extended version. Σε μία συνέντευξη για δουλειά, πάλι στα θετικά θα προσμετρούσαμε μία τέτοια δήλωση που δείχνει ειλικρίνεια, μεταμέλεια, προσπάθεια, όρεξη. Μόνο που λίγο νωρίτερα, έδειξε ότι δεν έχει αλλάξει άποψη για ένα ισχυρό κομμάτι ψηφοφόρων, την έρημη την μεσαία τάξη.
Το πιο αντικειμενικό θα ήταν να ερωτηθούν τα κόμματα και οι αρχηγοί τους: Κύριοι, ποια είναι η μεσαία τάξη για εσάς;
Όχι με απαντήσεις-σεντόνια, όχι όπως την ορίζουν τεχνοκρατικά ο ΣΕΒ ή ο ΟΟΣΑ. Πολιτικά και συγκεκριμένα. Ποιο είναι το εύρος του εισοδήματος και η ακίνητη περιουσία που προσδιορίζει τη μεσαία τάξη κατά το κάθε κόμμα; Ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι άνθρωποι , που θέλετε να σας ψηφίζουν, θέλετε να τους ελαφρύνετε φορολογικά και όλοι παραδέχεστε ότι επλήγησαν αλύπητα τη δεκαετία των μνημονίων;
Κατά τον Αλέξη Τσίπρα, σύμφωνα με τα λεγόμενα του στην ομιλία και τη συνέντευξη της ΔΕΘ, ήταν «εθνική ανάγκη» να επιβαρυνθεί η μεσαία τάξη κατά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παύλος Πολάκης το έχει εκφράσει πιο ωμά, με το γνωστό αγοραίο λεξιλόγιο. «Πηδήξαμε το 20% των ανώτερων στρωμάτων της μεσαίας τάξης… Και επειδή γ@@@@με τους μεσαίους, πήραν οι άλλοι 40%».
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είχε παραδεχτεί από το βήμα της Βουλής το 2017, τη δική του οπτική για τη μεσαία τάξη, μιλώντας για το μέρισμα τότε. «Μία οικογένεια με εισόδημα 12.000-18.000 ευρώ τον χρόνο, είναι μεσαία τάξη, δεν είναι μικρομεσαίοι».
Μια παραδοχή που μαρτυρά ότι δεν φρόντισαν αυτούς που έβγαζαν πάνω από 12.000- 18.000 -οικογενειακώς!-, γιατί αυτοί ανήκουν κατά το σκεπτικό του τότε ΥπΟικ σε ανώτερα οικονομικά στρώματα.
Το 2017 ξανά, ο κ. Τσακαλώτος είπε «Έχουμε ζορίσει τα μεσαία στρώματα γιατί είχαμε αναλάβει δέσμευση για τα φτωχότερα στρώματα», κάνοντας αυτοκριτική για τη συνταγή των φορολογικών μέτρων που εφαρμόζονταν εκείνον τον καιρό. Άλλη φορά πάλι, μεταγενέστερα, είχε μιλήσει για «ταξική μεροληψία υπέρ των αδύναμων στρωμάτων».
Οι κύριοι Τσίπρας, Πολάκης, Τσακαλώτος έχασαν τις εκλογές του 2019 και γιατί λειτούργησαν φορομπηχτικά απέναντι στη μεσαία τάξη.
Έμαθαν όμως από αυτό το πάθημα, όπως επικαλείται πιο πάνω ο πρώην Πρωθυπουργός με τη «συσσωρευμένη πείρα»;
Ή είναι/είμαστε χαμένοι στη μετάφραση για άλλη μία φορά για το ποια είναι η ρημαδομεσαία τάξη για την αντιπολίτευση;
Συμπερασματικά, ακούγοντας τα μέτρα που ανακοίνωσε στο πρόγραμμα του ο πρώην Πρωθυπουργός, μεσαία τάξη για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι όσοι έχουν εισόδημα μικρότερο από 40.000 ευρώ (από εκεί και πάνω είπε ότι θα επαναφέρει την νυν καταργημένη εισφορά αλληλεγγύης) και όσοι έχουν ακίνητη περιουσία κάτω από 200.000 (μέχρι αυτό το ποσό θα θεωρούσε λογικό να μην υπάρχει φορολογία στις γονικές παροχές).
Ο κ. Τσίπρας κατέφυγε και σε έναν τυπικό λαϊκισμό σχετικά με τις φοροαπαλλαγές της κυβέρνησης, ξεχνώντας τη λέξη «μέχρι»: «Ποιοι είναι οι γονείς που έχουν 1.600.000 ευρώ ακίνητη περιουσία να μεταβιβάσουν στα παιδιά τους; Είναι το 0,4% του πληθυσμού. Γι’ αυτό το 0,4% νομοθετεί ο κ. Μητσοτάκης. Νομοθετεί φοροελαφρύνσεις για τη μικρή μειοψηφία στην οποία ανήκει και ο ίδιος. Αυτό είναι ανήθικο».
Ανήθικο είναι να μην λες ότι όσοι έχουν ακίνητη περιουσία μέχρι 800.000€ (αυτό είναι το κυβερνητικό μέτρο), είναι ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Σε αυτούς δε, πρέπει να συνυπολογιστούν όσοι θέλουν να μεταβιβάσουν στα παιδιά τους και μετρητά χωρίς να πληρώσουν ούτε ευρώ (μέχρι σήμερα η φορολογία είναι 10%), οικόπεδα και μετοχές.
Όλοι αυτοί, στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι η μεσαία τάξη και τα ανώτερα στρώματα της. Όλους αυτούς, ο ΣΥΡΙΖΑ και πάλι θα τους φορολογούσε ή δεν θα ήταν ωφελούμενοι από φοροελαφρύνσεις. Η «ταξική μεροληψία» εξακολουθεί να είναι δυναμικά παρούσα στην αξιωματική αντιπολίτευση, στοχεύοντας αυτούς που θεωρούν ελίτ, τη μεσαία τάξη που έχει ένα σπίτι και ένα εξοχικό, οι οποίοι αθροίζουν ακίνητη περιουσία περί τα 250.000. Ή και περισσότερα, τα οποία σώνει και ντε πρέπει να πληρώσουν κι άλλο, ξανά, για να τα δώσουν απλώς στα παιδιά τους. Όχι για να αποκομίσουν κέρδη από αυτά.
Οι εξομολογήσεις λοιπόν περί λαθών και πείρας, καλό είναι να γίνονται όταν κάποιος έχει κατανοήσει και μετανιώσει για τα πεπραγμένα του που του στοίχισαν πολιτικά, όχι όταν τα διαφημίζει εκ νέου ως ταξική δικαιοσύνη. Αν δεν έχει κατανοήσει πάλι, είναι άξιος της μοίρας του.
