Ο βουλευτής της Πλεύσης Ελευθερίας Σπύρος Μπιμπίλας, ο οποίος μίλησε για λιγότερο από επτά, κατάφερε να επιχειρηματολογήσει για το νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο και των ομόφυλων ζευγαριών.
Σε μία ομιλία από καρδιάς, σε κανένα της σημείο δεν έγινε ξύλινη ή καταγγελτική, κατάφερε να πει αυτά που πολλοί θα ήθελαν αλλά δεν κατάφεραν. Μίλησε για το σφάλμα που κάνει η εκκλησία να απομακρύνει τη διαφορετικότητα τη στιγμή που η ίδια η έννοια του Χριστιανισμού διδάσκει το αντίθετο.
Βουλευτές και η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου (χειροκροτούν τον βουλευτή της Πλεύσης Ελευθερίας Σπύρο Μπιμπίλα κατά την ομιλία του στη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής.
Βουλευτές και η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου (χειροκροτούν τον βουλευτή της Πλεύσης Ελευθερίας Σπύρο Μπιμπίλα κατά την ομιλία του στη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής.Μίλησε για καταστάσεις που συμβαίνουν ανάμεσα σε ετερόφυλα ζευγάρια που φέρονται άσχημα στα παιδιά τους αλλά κανείς δεν έφτασε στο σημείο να απαγορεύσει τη γέννα.
Μίλησε για την υποκρισία της κοινωνίας, τη στιγμή που όπως είπε είναι σε όλους γνωστό όταν αν δύο άντρες θέλουν ένα παιδί θα κάνουν με μια γυναίκα έναν λευκό γάμο, θα κάνουν παιδί, θα χωρίσουν και θα κρατήσουν το παιδί.
Και κλείνοντας, μίλησε για ένα προσωπικό του βίωμα. Με θάρρος ψυχής αφηγήθηκε πως ο ίδιος κατάλαβε την διαφορετικότητά του, που σαν παιδί, όταν έκανε επίσκεψη σε μουσεία του τραβούσαν την περιέργεια τα γυμνά ανδρικά αγάλματα. Μίλησε για τα χρόνια της μη αποδοχής και ζήτησε να μην υπάρξουν παιδιά με δάκρυα στα μάτια εξαιτίας της επιλογής που έκανε η φύση για αυτά. Και καταχειροκροτήθηκε.
Το απόσπασμα της ομιλίας του
«Γεννήθηκα στη δεκαετία του ΄50 σε μια μεσοαστική οικογένεια στο κέντρο της πόλης. Από πολύ μικρός κατάλαβα ότι σε κάτι διέφερα από άλλους ανθρώπους. Ξέρετε πως το κατάλαβα; Όταν στα μουσεία, είμαι λάτρης της αρχαίας Ελλάδας από μικρός, προσκολλώμουν στα αγάλματα τα ανδρικά. Κάτι με τράβαγε από τη φύση μου. Διάβαζα Καβάφη και Λαπαθιώτη και ταυτιζόμουν με αυτούς τους σπουδαίους δημιουργούς. Έκλαιγα κρυφά, γιατί έπρεπε να κρύψω κάτι, που ντρεπόμουν γι΄αυτό και δεν μπορούσα να το πω ούτε στους γονείς μου. Έγινα ένα εσωστρεφές, ένα μελαγχολικό παιδί που έγραφε ποιήματα. Μεγάλωσα όμως έφτιαξα ισχυρές σχέσεις, δεσμούς, σπουδαίους συντρόφους, οι οποίοι σήμερα είναι η ακριβή μου οικογένεια, μαζί με τα αδέλφια μου. Αυτά τα κρυφά δάκρυα με οδηγούν σήμερα στα 68 μου χρόνια να αγωνίζομαι για να μην κλάψουν άλλα παιδιά στο μέλλον, για να είναι ευτυχισμένα, για να μην φοβηθούν να πουν τι είναι, τι τους ελκύει, με ποιους θέλουν να ζήσουν. Επιτέλους είμαστε όλοι άνθρωποι. Φανταστείτε ότι αυτά ένιωθα εγώ που ήμουν ένα παιδί του κέντρου της πόλης. Φανταστείτε τα παιδιά της επαρχίας πώς ένιωθαν, πώς έφυγαν από τα σπίτια τους και πώς άλλα κατέληξαν στη Συγγρού».
«Αυτά τα δάκρυα να σας οδηγήσουν να βάλετε το χέρι στην καρδιά σας και να ψηφίσετε το νομοσχέδιο του αλληλοσεβασμού».
