Ο Νίκος Μπίστης, με άρθρο του στο tvxs, εκφράζει τη στήριξή του στον Δημήτρη Λιάκο που βρέθηκε στο στόχαστρο του Γιώργου Τσίπρα λόγω της άποψής του εναντίον του “μερίσματος με δανεικά“.
Το κείμενο του Ν. Μπίστη:
“Μήπως είναι βαρίδι με απόψεις πιο ακραίες από του Σόιμπλε; Απόψεις που «ενδεχομένως δεν έχουν καμμιά θέση στον ΣΥΡΙΖΑ» , όπως απερίφραστα δήλωσε ο βουλευτής Γιώργος Τσίπρας, σχολιάζοντας άρθρο του πρώην υφυπουργού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο k- report;
Το άρθρο με τίτλο: “”Μέρισμα με δανεικά, το πάθημα που δε γίνεται μάθημα”, καταγράφει τη διαφωνία του Λιάκου με τη διανομή μερίσματος από την κυβέρνηση της ΝΔ με “δανεικά”.
Καταλήγει ως εξής: “Τα λάθη των προηγούμενων δεκαετιών από ότι φαίνεται δεν μας έχουν γίνει διδάγματα, ενώ επιπρόσθετα δεν συνειδητοποιούμε ότι τέτοιες αποφάσεις ενδεχομένως να αδυνατίζουν τη θέση μας στην επικείμενη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας”. Ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με αυτή την άποψη – και με το άρθρο που αναλυτικά την υποστηρίζει – να συμφωνήσουμε επι της αρχής : είναι μια άποψη ενός στελέχους που υπηρέτησε από θέση ευθύνης την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ , σε δύσκολες μάλιστα στιγμές . Αυτονόητα, λοιπόν, έχει θέση στο δημόσιο διάλογο ο οποίος ούτως η άλλως διεξάγεται εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία, χωρίς να χρειάζεται την άδεια κάποιου. Πόσο μάλλον όταν το κόμμα οδεύει προς το Συνέδριο του, είναι δηλαδή κυριολεκτικά « ένα κόμμα εν κινήσει».
Στην σύγχρονη μεγάλη και δημοκρατική Αριστερά απαγορεύονται μόνο οι απαγορεύσεις. Πρακτικές μιας άλλης αρχικής περιόδου του κομμουνιστικού κινήματος, που επιβιώνουν εν είδει καρικατούρας σε μικρές γκρούπες της Αριστεράς – κατόχους της μίας και μοναδικής αλήθειας και αποκλειστικούς αντιπροσώπους της ιδεολογικής συνέπειας και καθαρότητας – δεν συμβαδίζουν με τις προοπτικές ενός μεγάλου δημοκρατικού κόμματος. Οι φορείς αυτών των παροχημένων και ιστορικά αποτυχημένων αντιλήψεων δεν εξοστρακίζονται, έχουν θέση στον διάλογο, την σύγκρουση ιδεών και αντιλήψεων. Όμως πρέπει να μάθουν ότι αυτό που θεωρούν κατοχυρωμένο για τους εαυτούς τους είναι και για τους άλλους.
Στην ουσία τώρα. Ο Λιάκος υπενθυμίζει οτι τα ωφέλη από τα οικονομικά μέτρα που ελήφθησαν σε Ευρωπαϊκό επίπεδο για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πανδημίας δεν είναι παντοτινά και κυρίως δεν είναι στο σύνολο τους δωρεάν. Η χώρα είναι υπερχρεωμένη και με ισχνή παραγωγική βάση . Αν μάλιστα επιβεβαιωθούν οι ανησυχίες του έγκριτου οικονομολόγου και συνεργάτη της Καθημερινής Κώστα Καλλίτση ( βλέπε « Η Moody’s και τα «χαρτζιλίκια» Κυριακή 28 Νοεμβρίου) και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν συνεχίσει μετά τον Μάρτιο του 2022 να αγοράζει ελληνικά ομόλογα τότε , λέει ο Λιάκος « γίνεται αντιληπτός ο βαθμός των δυσκολιών που θα αντιμετωπίσουμε».
Πρακτικά , για να αποκρυπτογραφήσουμε τις δυσκολίες, θα δανειζόμαστε λίγα και ακριβά. Οι πρώτοι που πάλι θα την πληρώσουν είναι τα λαϊκά στρώματα και η μεσαία τάξη. Με δεδομένη την εύθραυστη κατάσταση ο πρώην Υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ διερωτάται με ποιο θαύμα σε τρεις ημέρες από την κατάθεση του προϋπολογισμού – ο οποίος δεν συμπεριελάμβανε πρόβλεψη για τέτοια δαπάνη- ανακαλύφθηκε δημοσιονομικός χώρος 338,5 εκκατομυρίων ευρώ για το σχετικό πακέτο. Και επισημαίνει «Πρακτικά το ανακοινωθέν πακέτο, ασφαλώς και δεν αποτελεί “μέρισμα” από την δημοσιονομική υπεραπόδοση, όπως ορθώς έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά γίνεται μέσω της αύξησης του ελλείμματος, για να το θέσουμε απλά, με δανεικά.».
Καλύπτει με αυτή την διατύπωση και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην οποία συμμετείχε, που έδωσε και πιο πλούσιο μέρισμα, χωρίς μάλιστα να είναι με δανεικά . Δεν φάνηκε, όμως, αυτό να τον γλύτωσε από την αποδοκιμασία του Γιώργου Τσίπρα, τον οποίο φαίνεται ότι δυσαρέστησε η εμφανής πρόθεση του Λιάκου να μπει ένα τέλος στον φαύλο κύκλο που οδηγεί και πάλι στην οδό της χρεοκοπίας . Σε μια επιδοματική πολιτική με ξύλινα πόδια, δηλαδή με δανεικά , την οποία κάποιοι την βαφτίζουν αριστερή. Και όποιος φωνάζει κατά της υποτροπής ξεπερνάει και τον Σόιμπλε « που πιο μετρημένος θα ήταν», όπως απεφάνθη ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Σόιμπλε , πράγματι εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση για να μας εξοστρακίσει από το ευρώ, αλλά για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό οι πρωταγωνιστές βρίσκονται στην Αθήνα, με πρώτο τον Κώστα Καραμανλή και την ΝΔ. Και ο ΣΥΡΙΖΑ που μετά την στροφή του 2015 κινήθηκε γενικά στην σωστή κατεύθυνση και πέτυχε το σχεδόν ακατόρθωτο -να βγάλει την Ελλάδα από τα μνημόνια – και σήμερα δηλώνει έτοιμος να ξανακυβερνήσει, πρέπει να έχει καθαρό τι πρέπει να αποφύγει για να μην ξανακυλήσει η χώρα στα ίδια αδιέξοδα , στην διπλή μέγγενη χρέους και ελλείμματος.
Η διαφωνία αυτή ήταν τελικά χρήσιμη . Ανέδειξε την κατά την γνώμη μου ουσιαστική διαφορά που διασχίζει τον ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία και όλες χωρίς εξαίρεση τις τάσεις του, ενώ δυσχεραίνει και την ανάκαμψη του στον βαθμό που θα επιθυμούσαμε. Η διαφορά δεν είναι στο ποιοι θέλουν την διεύρυνση και ποιοι όχι, ούτε στο ποιοι δηλώνουν πιο αριστεροί από τους άλλους. Αυτά , όταν δεν είναι τεχνητές κατασκευές , μπορούν εύκολα να αντιμετωπιστούν.
Νομίζω ότι το πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν έχουν πεισθεί όλοι πως η στροφή του καλοκαιριού του 2015 δεν ήταν μόνο αναγκαστική λόγω ευρωπαϊκών συσχετισμών αλλά και αναγκαία λόγω απουσίας άλλης εναλλακτικής πρότασης. Αντιμετωπίζουν έτσι ενοχικά το εξαιρετικό έργο που παρήγαγε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά το καλοκαίρι του 2015 και σαν να ήταν αποτέλεσμα ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, δεν διεκδίκησαν καθαρά την πατρότητα ή έστω την υιοθεσία του.
Η σωστή υπό προϋποθέσεις προτροπή « ότι την δεύτερη φορά θα είναι διαφορετικά» ακούγεται στα χείλη ορισμένων σαν διαβεβαίωση απόστασης από τα κυβερνητικά πειραγμένα , σαν νοσταλγία του πρώτου εξαμήνου του 2015 , σαν μια απειλή ή ρεβάνς για «εκείνα που μας εμπόδισαν να κάνουμε και τώρα αποδεσμευμένοι θα τα επιχειρήσουμε».
Σε αυτή την εσφαλμένη αντίληψη εντάσσεται και η υπόκωφη γκρίνια για τα υψηλά ταμιακά διαθέσιμα ( το περίφημο μαξιλάρι των 35 δις) που ορθώς κατά την γνώμη μου άφησε πίσω του ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα αυτά δεν ενισχύουν την κυβερνησιμότητα του κόμματος , ανακαλούν μνήμες και παραπέμπουν σε πρακτικές που μας απέκοψαν από μεσαία στρώματα με συγκεκριμένα οικονομικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Η γεφύρωση αυτού του χάσματος και η πολιτική συμμαχιών θα οδηγήσουν στην διαμόρφωση μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας και σε ρεαλιστικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Αν αυτά είναι τα ζητούμενα , τότε το ερώτημα του τίτλου βρίσκει εύκολα απάντηση. Άνθρωποι όπως ο Δημήτρης Λιακος δεν είναι απλώς χρήσιμοι, είναι απαραίτητοι.
