Το στυλ και την αισθητική των δυο διεκδικητών της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, Έφη Αχτσιόγλου και Στέφανο Κασσελάκη, σχολιάζει με ανάρτηση του στα social media, ο Στάθης Καλύβας.
Το κοινό χαρακτηριστικό και των δυο υποψηφίων, όπως λέει, είναι ότι και ο Στεφανος Κασσελάκης και η Έφη Αχτσιόγλου είναι, ανθρωπολογικά μιλώντας και αισθητικά… «δεξιοί».
Γράφει ο Στάθης Καλύβας:
Δεν ξέρω πως ακριβώς να το περιγράψω και ακόμη λιγότερο να το ερμηνεύσω, αλλά το γεγονός είναι πως και οι δυο υποψήφιοι για την ηγεσία του κόμματος της «ριζοσπαστικής αριστεράς» είναι, ανθρωπολογικά μιλώντας και αισθητικά… «δεξιοί».
Για τον Κασσελάκη δεν χρειάζεται να πει κανείς κάτι, είναι εντελώς εμφανές και γι’αυτό άλλωστε προξενεί κάτι παραπάνω από αλλεργία στους περισσότερους παραδοσιακούς αριστερούς, όσους δηλαδή δεν κάνουν τις πιο απίστευτες διανοητικές ακροβασίες για να τον αποδεχθούν (το πιο αστείο θέαμα των ημερών παρεπιπτόντως).
Αλλά και η Αχτσιόγλου, ανεξάρτητα από το τι λέει, εκπέμπει συνειδητά με την εμφάνιση και το συνολικό της στυλ ένα είδος αστικής ευγένειας και κομψότητας (και μάλιστα του πλέον κλασικού τύπου) που βρίσκεται στον πλήρη αντίποδα (και ακόμη πιο πέρα…) της αισθητικής της ελληνικής αριστεράς της μίρλας, του μιζεραμπιλισμού και της ασχήμιας.
Αλλωστε, η απέχθεια της αριστεράς (και μάλιστα με την πλατιά έννοια του όρου) προς τον Μητσοτάκη υπήρξε πριν και πάνω απ’ όλα αισθητικής φύσης.
Φανταστείτε μόνο να δείχναμε λίγα μόνο χρόνια πριν βίντεο των δυο υποψηφίων σε ένα αριστερό κοινό και να τους λέγαμε να, αυτή είναι η ηγεσία της αριστεράς.
Προφανώς δίπλα τους βρίσκονται οι Πολάκηδες, οι Τζανακόπουλοι κλπ, τα κλασικά δείγματα του παραδοσιακού άνθρωπότυπου του χώρου, αλλά η ηγεσία είναι εκείνη που δίνει τον τόνο και εκφράζει τον συμβολισμό.
Πως ακριβώς εξηγείται όλο αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Αλλά έχω την αίσθηση πως πρόκειται για τεκτονική αλλαγή, για μετακίνηση του πολιτιστικού υποδείγματος.
Edit για την αποφυγή άσχετων σχολίων: προφανώς δεν συγκρίνω εδώ το πως (ή το πόσο ακριβά) ντύνονται οι αριστεροί σε σχέση με τους δεξιούς. δεν ενδιαφέρουν τα καλλιστεία. Απλά παρατηρώ μια σημαντική αλλαγή. Στο «φαντασιακό» της αριστεράς η κομψότητα και η λάμψη ήταν παραδοσιακά εχθρικές, «μπορζουάδικες» αξίες και όχι τυχαία: η αριστερά έχει εργατική και επαναστατική προέλευση (στοιχειώδες που μάλλον το αγνοούν πολλοί όπως φαίνεται). Εξαιρέσεις υπήρχαν και όχι τυχαίες (ο Enrico Berlinguer ίσως η πιο κλασική θα έλεγα). Η ελληνική αριστερά ως μαζικό φαινόμενο στην λογική αυτή (και βάλε) εντάσσεται γι’ αυτό και ξενίζει τόσο πολύ το δίδυμο Αχτσιόγλου-Κασσελάκης. Και η (αριστερή) αντίληψη της κομψότητας ως δεξιάς αξίας, δεν σημαίνει πως ανταποκρίνεται αναγκαστικά στην πρακτική των δεξιών, γι’ αυτό κάνω λόγο για αξίες και «φαντασιακά». Ελπίζω να έγινα κατανοητός αν και γνωρίζω πως στο μέσο αυτό κάτι τέτοιο ειναι αδύνατο 🙂
