Με θλίψη αποχαιρετά ο δημοσιογραφικός κόσμος τον Βαγγέλη Σιαφάκα
Οφειλόμενο. Ο Βαγγέλης Σιαφάκας, ο Βαγγέλης μου ήταν ενα σπάνιο πλάσμα – κράμα διανοούμενου και μικρού παιδιού – ένα ηπειρώτικο κεφάλι στο πείσμα με μια γενναιόδωρη καρδιά, ταπεινός με υψηλή αισθητική, αιώνια αριστερός, πιστός στο πνεύμα του Μπερλινγκουέρ και του Γκράμσι , του Ηλιού, του Ελεφάντη. Αυτοσαρκαζόταν ακόμη και τις μαύρες ώρες της κακιάς διάγνωσης.
Ηταν δεύτερος αδελφός που όμως δεν χαρίζονταν στα λάθη μου. Χαιρόταν τόσο πολύ με την ιδιότητα του συγγραφέα. Κάθε τόσο μου θύμιζε ότι το μυθιστόρημα που τον σημάδεψε ήταν ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα. Όπερα μπουφα, σαν τη ζωή. Θύμωνε και αγαπούσε με το ίδιο πάθος . Λάτρευε τις πορτοκαλόπιτες του Dolce και τα καπέλα. Τον θυμάμαι να με κάνει να γελάω και να βλέπω την τρυφερή ανησυχία στο βλέμμα του αν είμαι καλά. Πάντα με είχε έννοια και δεν ξέρω αν του επέστρεψα την ακριβή φιλία του. Αντίο γλυκέ μου. “
