Μεταξύ άλλων ο Αλέξης Τσίπρας στο βιβλίο του «Ιθάκη», αναφέρει πως το «coming out» του ήταν όταν πούλησε «Οδηγητή» έξω από το σχολείο του, όντας οργανωμένος στην ΚΝΕ.
Ακολουθεί το απόσπασμα από την «Ιθάκη»:
«Λίγο μετά τις γιορτές, στα τέλη του Ιανουαρίου του 1989, οργανώθηκα επίσημα στην ΚΝΕ. Ήταν μια απόφαση που τότε έμοιαζε φυσική για μένα, σχεδόν αυτονόητη. Κι όμως, μέσα της έκρυβε κάτι βαθύτερο: την πρώτη μου συνειδητή επιλογή να συμμετέχω στα πράγματα, όχι απλώς να τα παρατηρώ.
Η πρώτη μου παρουσία σε κομματική εκδήλωση, λίγο μετά την έγκριση του βιογραφικού μου, ήταν η μεγάλη συγκέντρωση στο ΣΕΦ του ενιαίου Συνασπισμού, που μόλις πριν λίγες ημέρες είχε συγκροτηθεί, μετά το κοινό πόρισμα ΚΚΕ-ΕΑΡ, τον Δεκέμβριο του 1988. Στην αρχή κράτησα κρυφή από την οικογένειά μου την ένταξή μου στην ΚΝΕ. Παράλληλα, βυθίστηκα στο διάβασμα με ζήλο, ξεσκονίζοντας τη βιβλιοθήκη και μελετώντας ασταμάτητα: Κράτος και Επανάσταση. Το Κεφάλαιο, Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Ο Αποστάτης Κάουτσκι. Σήμερα δείχνουν παλιομοδίτικά, εκτός εποχής. Και τότε όμως, έμοιαζαν να ανήκουν σε άλλον αιώνα, σε απόμακρα χρόνια. Σε μια περίοδο όπου όλα γυρνούσαν ανάποδα, εγώ σαν να ήθελα να σταματήσω τον χρόνο και άρχισα να διαβάζω με μανία βιβλία και ανθρώπους μιας άλλης εποχής. Διάβαζα και σημείωνα. Και όσο πιο αλλόκοτη μου φαινόταν η γλώσσα τους, τόσο περισσότερο με γοήτευαν. Οι γονείς μου είχαν μείνει με την εντύπωση πως διάβαζα ασταμάτητα για το σχολείο και δεν έκρυβαν την απορία τους.
Η αλήθεια είναι πως ήμουν μεν συνεπής στα μαθήματα, αλλά ποτέ δεν αφιέρωνα όλο μου τον χρόνο σε αυτά. Ούτε στα αδέλφια μου δεν φανέρωσα την απόφασή μου, παρόλο που κι εκείνα ήταν ενταγμένα στην ΚΝΕ. Λαχταρούσα να ανακαλύψω μόνος μου τον καινούργιο κόσμο. Δεν ήθελα να επηρεαστώ από τις δικές τους απόψεις και εμπειρίες. Ωστόσο, αυτό δεν κράτησε πολύ. Κάποια στιγμή η μητέρα μου ανησύχησε γιατί ο έφηβος γιος της έφευγε αργά από το σπίτι και δεν πήγαινε ούτε σε φίλους ούτε σε προπονήσεις βόλεϊ. Εύλογα, το μυαλό της στην αρχή πήγε στα χειρότερα. Μέχρι που παρατήρησε ίχνη κόκκινης μπογιάς στο μπουφάν μου. Με τη βοήθεια του αδελφού μου που επιστρατεύτηκε για να λύσει το μυστήριο, ανακάλυψε ότι πήγαινα σε βραδινές αφισοκολλήσεις και η μπογιά ήταν από τα συνθήματα στα πανό της ΚΝΕ. Ησύχασε.
Πολλοί γονείς πίστευαν πως οι κομματικές νεολαίες, ιδιαίτερα η ΚΝΕ, μπορεί να ήταν “χάσιμο χρόνου”, όμως ήταν μια διαπαιδαγώγηση που σε απομάκρυνε από “επικίνδυνους πειρασμούς”. Δεν είχαν άδικο. Ωστόσο, η κίνησή μου βάδιζε αντίθετα στο ρεύμα της εποχής. Τριγύρω όλα άλλαξαν κι οι παλιές βεβαιότητες κατέρρεαν και μάλιστα με ταχύ ρυθμό, αλλά εγώ σαν να βιαζόμουν να τις κατακτήσω, να τις ζήσω έστω και ας ήταν μόνο και μόνο για να τις αναθεωρήσω.
Το 1989, η ΕΣΣΔ βρισκόταν στην εποχή της Γκλάσνοστ και της Περεστρόικα, στην εποχή του Γκορμπατσόφ που προσπαθούσε να φέρει βαθιές αλλαγές. […] Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα, βρισκόμασταν ήδη στο κέντρο του σκανδάλου Κοσκωτά, που είχε ανοίξει πληγές και προκαλέσει ερωτήματα και αντιδράσεις στην κοινή γνώμη. Η πολιτική σκηνή βρισκόταν σε αναταραχή, καθώς ετοιμαζόμασταν για έναν ακόμα σφοδρό γύρο αντιπαράθεσης μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Αυτή τη φορά, όμως, η κατάσταση ήταν διαφορετική. Το ΠΑΣΟΚ είχε απομονωθεί λόγω των σκανδάλων που το στιγμάτιζαν. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αποδυναμωμένος εξαιτίας των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε και η νέα ελπίδα φαινόταν να αναδύεται από τον Συνασπισμό της Αριστεράς, ο οποίος φιλοδοξούσε να καταστεί ο τρίτος πόλος, έτοιμος να αμφισβητήσει τον δικομματισμό.
Οι εκλογές διεξήχθησαν τον Ιούνιο του 1989, την ώρα, που εγώ τελείωνα το Γυμνάσιο. Οδήγησαν σε νίκη της Ν.Δ. χωρίς αυτοδυναμία. Η ηγεσία του Συνασπισμού αποφάσισε συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. Ήταν σοκ, σαν να γύρισε κάτι ανάποδα μέσα μας. Μεγαλώνοντας αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο για ιστορικό λάθος.
Ένας νέος γύρος έντασης ξεκίνησε αυτή τη φορά όχι μόνο στο πολιτικό σκηνικό, αλλά και μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Οι καβγάδες του πατέρα μου που υποστήριζε τον Παπανδρέου με τα τρία του παιδιά που ήταν οργανωμένα στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ ήταν ομηρικοί και σχεδόν καθημερινοί.
Τον Σεπτέμβριο του 1989 μπήκα στην Α’ Λυκείου, στο ΕΠΛ Αμπελοκήπων. Ακόμη δεν είχαν ανοίξει τα σχολεία, κι εγώ είχα ήδη βρεθεί στις πρώτες συνεδριάσεις της Οργάνωσης βάσης, έχοντας αναλάβει ρόλο στο γραφείο αλλά και την καθοδήγηση των μαθητών της τάξης μου. Η έναρξη της σχολικής χρονιάς βρήκε όλους τους φίλους και γνωστούς μου συμμαθητές από το Γυμνάσιο να σχεδιάζουν, όπως κάθε φυσιολογικό παιδί, πώς θα ανταμώσουν με τους φίλους τους και πώς θα προσαρμοστούν στο νέο σχολικό περιβάλλον. Εγώ, πάλι, είχα άλλες έγνοιες.
Στήθηκα έξω από την κεντρική είσοδο του σχολείου μας, μία ώρα νωρίτερα, με σκοπό να πουλήσω τον Οδηγητή και εισιτήρια για το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Ήταν ένα είδος βίαιου “coming out” της νέας μου ταυτότητας στο ευρύ περιβάλλον μου.
Σήμερα, είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς στους νέους ανθρώπους το βάθος της αφοσίωσης που συνόδευε εκείνη τη συμμετοχή. Ήταν μια δέσμευση που ξεπερνούσε την απλή πολιτική ένταξη, μια στάση ζωής που διαμόρφωνε όχι μόνο τον τρόπο σκέψης, αλλά την καθημερινότητα ολόκληρη και τις ανθρώπινες σχέσεις. Ωστόσο, αν υπάρχει κάτι που συνδέει εκείνη την εποχή με το σήμερα, είναι το πάθος που έχουν πολλοί άνθρωποι για το δίκιο, είναι η φλόγα για έναν καλύτερο κόσμο».
