Τις πρώτες του εσωκομματικές εντάσεις φαίνεται ότι περνάει η πλευρά του Χάρη Δούκα, η οποία βλέπει να χάνει έναν ισχυρό σύμμαχο εντός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ.
Μετά τη χθεσινή ανάρτηση του βουλευτή Μανώλη Χριστοδουλάκη, ο οποίος στήριξε τον δήμαρχο αθηναίων για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με το σύνθημα «Πάμε Χάρη», γίνεται αντιληπτό ότι ισορροπίες εντός του Κινήματος και συγκεκριμένα εντος της εσωκομματικής αντιπολίτευσης είναι πλέον διαφορετικές.
Το γεγονός ότι υπήρξαν δημοσιεύματα τα οποία καταλόγιζαν στον βουλευτή του Κινήματος «δεξιά» μεταστροφή επειδή έκανε το αυτονόητο, δηλαδή να μην παραχαράξει την μνήμη που έχουν οι πολίτες και οι υποστηρικτές της Δημοκρατικής Παράταξης για τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, δημιούργησε κομματική σύγχυση.
Πρόσωπα που γνωρίζουν πολύ καλά την ανθρωπογεωγραφία της Χαριλάου Τρικούπη θεωρούν ότι τα εν λόγω δημοσιεύματα διακινήθηκαν από το περιβάλλον του Χάρη Δούκα, ο οποίος βλέπει να χάνει έναν μεγάλο υποστηρικτή που είχε εντός του κόμματος.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στα πολιτικά πράγματα έχει ξυπνήσει τα πατριωτικά και κομματικά αντανακλαστικά πολλών στελεχών που δεν θέλουν σε καμία περίπτωση κανένα διάλογο και καμιά συζήτηση σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τον πρώην πρωθυπουργό.
Είναι δηλαδή αρνητικοί σε οποιαδήποτε προοπτική συμπόρευσης υποστηρίζοντας την πολιτική αυτονομία του ΠΑΣΟΚ.
Το ενδιαφέρον είναι πως στην ανάρτηση του μεταξύ άλλων ο βουλευτής Ανατολικής Αττικής μιλάει για «εντός και εκτός ενόχληση» φωτογραφίζοντας και τους συντρόφους του.
«Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, ρωτήθηκα την άποψη μου για το ενδεχόμενο κόμματος Τσίπρα. Και είπα το προφανές: «Κανένα στημένο rebrading δεν μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε επιλογές που πλήγωσαν την παράταξη και τη χώρα. Μετά από τη δήλωση μου αυτή κάποιοι ενοχλήθηκαν. Εντός και εκτός. Δικαίωμα τους. Και από τότε, μέρα παρά μέρα, ανακαλύπτω με ενθουσιασμό κάθε φορά και μια καινούρια μου υποτιθέμενη «στρατηγική», με τη μορφή παραπολιτικών δημοσιευμάτων, που δήθεν «ερμηνεύουν» την επανάληψη μιας πάγιας άποψης μου. «Κωλοτούμπα» λέει ο ένας, «ράβει κοστούμι συγκυβέρνησης με τη δεξιά» λέει ο άλλος, «φοβάται για την έδρα του» λέει ο τρίτος, και άλλα όμορφα ανέκδοτα. Ακούστε. Τη δική μου άποψη θα τη μαθαίνετε από εμένα. Γιατί εγώ πάντα τη λέω δημόσια, ακόμα και αν δεν «βολεύει». Ούτε την υπονοώ, ούτε την «διαρρέω», ούτε έχω «κύκλους», τρίγωνα, τετράγωνα και παραλληλεπίπεδα. Τη λέω όταν άλλοι κάνουν τους τροχονόμους ώστε να βολεύει τη «διαπραγμάτευση». Εγώ δεν διαπραγματεύομαι. Έτσι έμαθα.
Πάμε, λοιπόν, να λύσουμε τις απορίες στους «φίλους» που πιάσανε την εργολαβία:
1. Εγώ είμαι ΠΑΣΟΚ. Πρώτα και πάνω από όλα. Άνευ προϋποθέσεων, προσωποκεντρικών ή άλλων. Από την πρώτη γραμμή, όχι με λευκές απεργίες. Πάντα. Είτε αυτό αναγνωρίζεται, είτε όχι. Δεν ζω από την πολιτική, ούτε θα θυσιάσω τα «πιστεύω» και τις αξίες μου για την πολιτική μου επιβίωση. Η πολιτική έχει νόημα αν έχεις σκοπό. Όχι αν είναι η ίδια αυτοσκοπός.
2. Πίστευα και πιστεύω ότι ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ είναι ένας και αταλάντευτος. Όχι να συμπληρώσει τη ΝΔ, αλλά να την αλλάξει. Όχι να διαβουλευτεί μαζί της, αλλά να πρωταγωνιστήσει ώστε να αποτελέσει τον κορμό της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης που θα φέρει την πολιτική αλλαγή. Και ο αγώνας αυτός είναι ΜΟΝΟΜΕΤΩΠΟΣ, απέναντι στην κυβέρνηση και τη δεξιά πολιτική που περιθωριοποιεί τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
3. Για να γίνει το ΠΑΣΟΚ και η παράταξη ξανά μεγάλη, δεν μπορεί να είναι κλεισμένη στο καβούκι της. Οχι μόνο μπορεί, αλλά είναι υποχρεωμένη να κάνει ένα γενναίο άνοιγμα, σε όλα τα κομμάτια της κοινωνίας που επιζητούν διέξοδο εναλλακτικής κυβερνητικής έκφρασης. Να αναζητήσει πεδίο συνεννόησης, πρωτοβουλίες προγραμματικές, κοινοβουλευτικές, κινηματικές, που θα μας ξαναδώσουν το ρόλο της σύνθεσης των δημοκρατικών αντανακλαστικών της κοινωνίας μας. Με την ιστορική μας συνέχεια, το αξιακό βάρος, τα στελέχη, τις θέσεις μας, τον ριζοσπαστικό λόγο που οφείλουμε να εκφράσουμε, με καθαρές γωνίες και αιχμές, τη γείωση μας στις τοπικές κοινωνίες, τους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, δεν έχουμε να φοβηθούμε απολύτως κανέναν.
4. Ο δρόμος για την ομογενοποίηση του προοδευτικού χώρου – που προσωπικά θεωρώ πως μπορεί να συντελεστεί μόνο από το ΠΑΣΟΚ – διαμορφώθηκε ουσιαστικά μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές. Οταν ηττήθηκαν οι νοοτροπίες και τα πρόσωπα που πλήγωσαν και δίχασαν, όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ, αλλά τη χώρα και την αριστερά. Άρα εκ των πραγμάτων, δεν θεωρώ ότι στην ανάγκη σύνθεσης της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, οι ανακάμψουσες νοοτροπίες και τα επανεμφανίζοντα πρόσωπα αυτά έχουν να εισφέρουν. Το αντίθετο.
5. Για να μπορέσουν να γίνουν τα παραπάνω, η παράταξη πρέπει να κάνει πάρα πολύ δουλειά, αλλαγές και βελτιώσεις. Έχω άποψη για όλα αυτά, αλλά θα τα πω στο Συνέδριο του κόμματος. Εκεί χαράσσουμε στρατηγική και λαμβάνουμε αποφάσεις για την πολιτική και οργανωτική επανεκκίνηση της παράταξης. Για το σάλπισμα της πολιτικής ανατροπής.
Όσοι, λοιπόν, δουλεύετε άοκνα στα σκοτάδια του παρασκηνίου, να ξέρετε πως όσα «παραπολιτικά» και αν παράξετε, δεν θα σταματήσω και δεν θα σταματήσουμε να λέμε αυτά που πιστεύαμε και πιστεύουμε.
Συνεχίστε.
Εμείς θα μιλάμε πάντα στο φως. Πάντα με χαμόγελο και με το κεφάλι ψηλά»
Αυτό που θα επαναλάβει ο Νίκος Ανδρουλάκης στο Συνέδριο του Κόμματος τον Μάρτιο είναι η αυτόνομη πορεία, η οποία κέρδισε στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές αλλά κυρίως γίνεται ακόμα πιο «αναγκαία τώρα».
