Στις 10 Φεβρουαρίου 1910, γεννιέται στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης η Σοφία Βέμπο. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στην Τσαριτσάνη του νομού Λάρισας και κατόπιν στο Βόλο, όπου οι γονείς της εργάστηκαν ως καπνεργάτες.
Τον Σεπτέμβριο του 1933 αποφάσισε να πάει στη Θεσσαλονίκη να βρει τον αδελφό της, που σπούδαζε εκεί. Έτσι, επιβιβάστηκε με την κιθάρα της στο Α/Π Κεφαλληνία, και στη διάρκεια του ταξιδιού της άρχισε το τραγούδι. Σε ελάχιστο χρόνο όλοι οι επιβάτες του πλοίου και το πλήρωμα βρίσκονταν γύρω της και την χειροκροτούσαν ενθουσιασμένοι από τη φωνή της. Αυτή ήταν και τυπικά η πρώτη δημόσια εμφάνισή της.
Μεταξύ των επιβατών ήταν και ένας καλλιτεχνικός διευθυντής, ο Κωνσταντίνος Τσίμπας (αργότερα πράκτορας των Γερμανών), που, ακούγοντάς την, αποφάσισε να της προτείνει με την άφιξή της στη Θεσσαλονίκη να δουλέψει στο μεγάλο κοσμικό κέντρο ΑΣΤΟΡΙΑ.
Έτσι, ξεκίνησε τις πρώτες καλλιτεχνικές της εμφανίσεις, όπου οι θαμώνες κάθε βράδυ παρέτειναν το πρόγραμμά της με τα συνεχή χειροκροτήματά τους.
Μέσα σε μια μόλις εβδομάδα, η φήμη της έφτασε μέχρι την Αθήνα και αμέσως της έγινε πρόταση να εμφανιστεί στο θέατρο του Φώτη Σαμαρτζή.
Η Μπέμπο (αυτό ήταν το πραγματικό της όνομα), αποδέχτηκε και στις 25 Οκτωβρίου του 1933 βρέθηκε στην αθηναϊκή σκηνή του θεάτρου «Κεντρικόν», στην πλατεία Κολοκοτρώνη, συμμετέχοντας στην επιθεώρηση «Παπαγάλος 33» με τον θίασο Σαμαρτζή-Μηλιάδη.
Στην επιθεώρηση αυτή η Μπέμπο παρουσιαζόταν σαν τσιγγάνα με μια κιθάρα, με την οποία και απέδιδε το πρώτο της τραγούδι, το “Μια γυναίκα πέρασε”.
Όταν στο τέλος υποκλίθηκε, κι ενώ κατευθυνόταν προς τα παρασκήνια, οι άλλοι ηθοποιοί τής φώναζαν:
— «Πού πας, δεν ακούς τον κόσμο που σου φωνάζουν “μπιζ”;»
— «Και τι με νοιάζει εμένα αν φωνάζουν “μπιζ”;» αποκρίθηκε η Μπέμπο, μη γνωρίζοντας τον όρο, που σήμαινε επανάληψη.
Τελικά, ερμήνευσε το τραγούδι 4 φορές!
Η πρώτη αυτή μεγάλη αναγνώριση της Σοφίας Βέμπο στο αθηναϊκό κοινό προκάλεσε την ανανέωση του συμβολαίου της και την εμφάνισή της σε δύο θέατρα, στο «Κεντρικόν» και το «Μουντιάλ». Η φήμη της όμως έφθασε και στην Αίγυπτο, όπου η Βέμπο ανταποκρινόμενη σε σχετική πρόσκληση εμφανίστηκε στο «Γκραν Τριανόν» της Αλεξάνδρειας.
Μετά την επιστροφή της από την Αίγυπτο, ξεκίνησε τις πρώτες ηχογραφήσεις της στην εταιρεία Παρλοφόν. Το 1935 η Βέμπο τραγούδησε το “Ας πεθάνω”, σε δικούς της στίχους.
Το 1937 αποτέλεσε σταθμό στη καριέρα της Βέμπο. Εκτός της ηχογράφησης των νέων της τραγουδιών, “Για μια γυναίκα” και “Αντίο”, το φθινόπωρο επισκέφθηκε ξανά την Αίγυπτο, προκειμένου να επανεμφανιστεί στο «Γκραν Τριανόν». Κατά την διάρκεια των εκεί παραστάσεών της, η Βέμπο δέχτηκε την πρόταση του κινηματογραφιστή παραγωγού Τόγκο Μιζράχι, με τον οποίο υπογράφει συμβόλαιο και συμμετέχει στην ταινία Η προσφυγοπούλα.
Μέχρι το 1939, η Σοφία Βέμπο είχε ήδη καταξιωθεί ως η πρώτη τραγουδίστρια του ελληνικού ελαφρού τραγουδιού, αφού το κινηματογραφικό «σορτς» στο οποίο συμμετείχε το προηγούμενο έτος με τον τίτλο Η Ελλάς του 1938 ομιλεί, έσπασε κυριολεκτικά τα ταμεία των αμερικανικών κινηματογράφων.
Λίγο αργότερα, τραγούδησε την “Ψαροπούλα”, των Γιαννακόπουλου και Χαιρόπουλου. Το καλοκαίρι ανέβηκε η επιθεώρηση “Βραδινές τρέλες”, στην οποία η Βέμπο τραγουδούσε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, το υπέροχο βαλς “Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά”, των Γιαννακόπουλου και Κυπαρίσση.
Η έκρηξη στην καριέρα της ήρθε με την κήρυξη του πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940. Εκείνη την περίοδο, οι επιθεωρήσεις προσάρμοσαν τη θεματική τους στην πολεμική επικαιρότητα και τα τραγούδια γράφτηκαν εκ νέου με πατριωτικούς στίχους.
Η Βέμπο τραγουδά σατιρικά και πολεμικά τραγούδια και γίνεται η εθνική φωνή που εμψυχώνει τους Έλληνες στρατιώτες στο μέτωπο και συγκλονίζει το πανελλήνιο. Λίγο αργότερα, φυγαδεύεται μεταμφιεσμένη σε καλόγρια στη Μέση Ανατολή, όπου συνεχίζει να τραγουδά για τα εκεί ελληνικά και συμμαχικά στρατεύματα.
Το 1949 θα αποκτήσει δική της θεατρική στέγη στο Μεταξουργείο. Σε μια εποχή που θέατρα έκλειναν και μετατρέπονταν σε κινηματογράφους, η Βέμπο επανέφερε την επιθεώρηση, ανεβάζοντας έργα που διατήρησαν ζωντανή την παράδοση της λαϊκής σάτιρας και καθιέρωσαν τους μεγάλους κωμικούς μας. Ταυτόχρονα, έβαλε τα θεμέλια μιας καινούριας εποχής για το ελληνικό τραγούδι, λανσάροντας το «αρχοντορεμπέτικο».
Το 1955, συμμετείχε στην Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη, σφραγίζοντας με τη φωνή της τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 οι θεατρικές εμφανίσεις της γίνονται όλο και λιγότερες- σταματά οριστικά στις αρχές της επόμενης δεκαετίας. Τη βραδιά του Πολυτεχνείου, η Βέμπο ανοίγει το σπίτι της και κρύβει φοιτητές, τους οποίους αρνείται να παραδώσει όταν η ασφάλεια χτυπά την πόρτα της.
Ο μεγάλος έρωτας με τον Τραϊφόρο
Προτού κηρυχτεί ο πόλεμος, η Βέμπο είχε πει για εκείνον: «Δεν θέλω να τον συναντήσω ποτέ. Ούτε καλλιτεχνικά ούτε και στη ζωή μου».
Αργότερα, κι ενώ είχε κηρυχθεί πια ο πόλεμος, συνεργάστηκαν στο θέατρο, όπου εκείνη του είπε: «Έμαθα ότι γράφεις ωραίους στίχους».
Ο Τραϊφόρος έγραφε για την Βλαχοπούλου εκείνη την εποχή. «Θέλω να μου γράψεις ένα τραγούδι, αλλά πάνω στον σκοπό της Ζεχρά», του είπε. «Από πότε οι θεοί ζητάνε χάρες από τους ανθρώπους;», της απάντησε.
Έτσι γράφτηκε το ιστορικό «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά». Παράλληλα, γεννήθηκε ο μεγάλος έρωτας. Όλα τα τραγούδια και οι στίχοι ήταν πια αφιερωμένα σε εκείνη.
«Ένας έρωτας που έπεσε σαν οδοστρωτήρας στη ζωή μου και δεν άφησε όρθιες ούτε τις αναμνήσεις μου», είπε αργότερα ο Τραϊφόρος.
Αρραβωνιάστηκαν το 1942 στην Αίγυπτο. Όταν γύρισαν στην Αθήνα, ο γάμος τους εμποδίστηκε από την οικογένεια της Βέμπο που ήθελε να τη στείλει στην Αμερική. Ο Τραϊφόρος προσπαθεί να την εμποδίσει και εκείνη την εποχή γράφει το «Ας ερχόσουν για λίγο, μοναχά για ένα βράδυ/ να γεμίσεις με φως το φριχτό μου σκοτάδι». Το τραγούδι γίνεται απόλυτη επιτυχία με πρώτη ερμηνεύτρια τη Δανάη.
Η Βέμπο τελικά επέστρεψε και το ζευγάρι παντρεύτηκε το 1957. Έμειναν μαζί μέχρι τον θάνατο της Βέμπο.
Η Βέμπο απεβίωσε σε ηλικία 68 ετών από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 11 Μαρτίου του 1978 και η κηδεία της μετατράπηκε σε ένα πάνδημο συλλαλητήριο. Η Τραγουδίστρια της Νίκης αποθεώθηκε εκείνη τη μέρα από τον ελληνικό λαό, που τη θεωρούσε ηρωίδα του.
