Στις 18 Οκτωβρίου 1979, απονέμεται στον Οδυσσέα Ελύτη το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Η Σουηδική Ακαδημία τίμησε για δεύτερη φορά έναν Έλληνα ποιητή, απονέμοντάς του το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. O πρώτος ήταν ο Γιώργος Σεφέρης, ο οποίος έλαβε το βραβείο το 1963 «διά το υπέροχον λυρικόν ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από εν βαθύ αίσθημα δια το ελληνικόν πολιτιστικόν ιδεώδες».
Η ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας ανέφερε χαρακτηριστικά ότι το «Άξιον Εστί» αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα της ποίησης του 20ού αιώνα.
Ο Ελύτης παρέλαβε το βραβείο από τον βασιλιά της Σουηδίας, Κάρολο Γουστάβο στην καθιερωμένη τελετή απονομής στις 10 Δεκεμβρίου του 1979, η οποία μεταδόθηκε σε μαγνητοσκόπηση από την ΕΡΤ την ίδια μέρα.
Την απονομή του Νόμπελ ακολούθησαν τιμητικές διακρίσεις εντός και εκτός Ελλάδας, μεταξύ αυτών και η απονομή φόρου τιμής σε ειδική συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων, η αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Σορβόνης η ίδρυση έδρας νεοελληνικών σπουδών με τίτλο «Έδρα Ελύτη» στο Rutgers University του New Jersey, καθώς και η απονομή του αργυρού μεταλλίου Benson από τη Βασιλική Φιλολογική Εταιρεία του Λονδίνου.
Τον επόμενο χρόνο, ο Ελύτης κατέθεσε το χρυσό μετάλλιο και τα διπλώματα του βραβείου στο Μουσείο Μπενάκη.
Το Νόμπελ Λογοτεχνίας 1979 απονεμήθηκε στον Οδυσσέα Ελύτη «για την ποίησή του, η οποία, με φόντο την ελληνική παράδοση, απεικονίζει με αισθησιακή δύναμη και διανοητική διορατικότητα τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργικότητα», σύμφωνα με την Σουηδική Ακαδημία.
Ο Οδυσσέας Ελύτης (πραγματικό όνομα: Οδυσσέας Αλεπουδέλης) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικής γενιάς του ’30. Διαμόρφωσε ένα προσωπικό ποιητικό ιδίωμα και θεωρείται ένας από τους ανανεωτές της ελληνικής ποίησης. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν, ενώ συλλογές του έχουν μεταφραστεί μέχρι σήμερα σε πολλές ξένες γλώσσες.
