Η δήλωση της κυρίας Διαμαντοπούλου στην εκδήλωση του κύκλου ιδεών περί μη ικανότητας ενσωμάτωσης πληθυσμών από Ισλαμικές χώρες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες έχει τη σημασία της. Πολύ απλά, υπάρχει ασυμβατότητα πολιτισμών.
Στην πλειοψηφία τους (ειδικά από συγκεκριμένες χώρες) πρόκειται για άτομα με νοοτροπία που δεν αλλάζει και την οποία προσπαθούν να επιβάλλουν στον τόπο που ζουν. Έτσι για να προστατεύσουμε τις ανοιχτές κοινωνίες θα πρέπει να κλείσουμε τα σύνορα σε πληθυσμούς από χώρες όπου το πολιτικό Ισλάμ κυριαρχεί.
Είναι πολύ σημαντικό πως αυτό λέγεται από μια πολιτικό που ανήκει στην κεντροαριστερά στην Ελλάδα. Δείχνει πως αντιλαμβάνεται τις σημαντικές μεταβολές των εκλογικών σωμάτων των ευρωπαϊκών χωρών και κατανοεί πως αυτό έρχεται και στη χώρα μας. Κατανοεί πως η αντίδραση στην πολιτική που έχει η Ευρώπη στο μεταναστευτικό μέχρι τώρα δεν έρχεται από τα δεξιά των εκλογικών σωμάτων μόνο. Τέμνει οριζόντια το πολιτικό σύστημα.
Είναι αρκετά τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ευρωπαϊκών χωρών που έχουν κάνει μετατόπιση στη θέση τους στο ζήτημα του μεταναστευτικού προς πιο σκληρές θέσεις. Όχι γιατί βλέπουν μπροστά όπως είπε, εάν έβλεπαν μπροστά δε θα άνοιγαν τις πύλες ούτε και θα ονομάτιζαν ακραίο όποιον αντιδρούσε σε αυτό, αλλά γιατί το απαιτούσαν τα εκλογικά σώματα των χωρών τους. Διότι μέσα σε ένα πλαίσιο όπου η ζήτηση για ασφάλεια κυριαρχεί η κεντροαριστερά κινδύνευε να βρίσκεται με τοποθετήσεις που πηγαίνουν κόντρα στην τάση (ό,τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα δηλαδή όπου ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ παλεύουν για το 15%).
Έτσι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Δανίας, το οποίο δεν κυβερνά μόνο του αλλά μαζί με δεξιά κόμματα, είδε το φως το αληθινό, και όσα γίνονται στη γειτονική Σουηδία, και επέλεξε σκληρή στάση στο μεταναστευτικό. Οι Σοσιαλδημοκράτες της Σουηδίας, οι πλέον υπέρμαχοι των ανοικτών συνόρων κατά τις περασμένες δεκαετίες, είπαν πως έκαναν λάθος εκτίμηση (αλήθεια ποιος θα πληρώσει για αυτό;) και ότι η πολιτική ενσωμάτωσης δε λειτουργεί.
Η ίδια η πρώην πρωθυπουργός και ηγέτης του πρώτου δημοσκοπικά (με διαφορά) κόμματος της χώρας ζήτησε από την κυβέρνηση να αλλάξει τον νόμο ώστε να μπορεί ο στρατός να βγει στους δρόμους και να αντιμετωπίσει τις συμμορίες των μεταναστών. Στη Γερμανία η στροφή του εκλογικού σώματος προς σκληρή στάση στο μεταναστευτικό (61% δε θέλει άλλους μετανάστες) και η ταυτόχρονη αδιαφορία (στην καλύτερη) των παραδοσιακών κομμάτων για το ζήτημα έφερε το AfD στο 23%. Έτσι η Βάγκενκνεχτ (πρώην συνηγέτιδα του αριστερού Linke) ανακοίνωσε την ίδρυση νέου αριστερού κόμματος με σκληρές θέσεις στο μεταναστευτικό. Αυτό έκανε τον Σολτς να δείξει πως κάνει κι εκείνος μετατόπιση στο θέμα. Μέχρι και ο Χάμπεκ των πρασίνων των ΜΚΟ και των ανοιχτών συνόρων μίλησε για ασυμβατότητα πολιτισμών. Αυτά (εάν μεταφραστούν σε πολιτικές) θα είναι τεκτονικές αλλαγές. Και αυτή είναι μια από τις μεγάλες μάχες που θα δοθούν μετά από τις επόμενες ευρωεκλογές, στις οποίες ο κάθε λαός θα επιλέξει τα όπλα με τα οποία θα τη δώσει.
Και ενώ στην Ευρώπη γίνονται αυτά, στην Ελλάδα η αριστερά ασχολείται με το ποιος θα πρωτοδώσει διαπιστευτήρια Παλαιστινιακών αισθημάτων, υποστηρίζει τα ανοιχτά σύνορα, τα ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας, τα επιδόματα στους μετανάστες και δείχνει με το δάχτυλο όποιον μιλάει για ασφάλεια και για ασυμβατότητα πολιτισμών. Κάποιοι (αρκετοί) πάντα μιλούσαν, ασχέτως εάν η κυρία Διαμαντοπούλο είπε πως δε μιλάει κανείς για αυτό. Μιλούσαν, προειδοποιούσαν, φώναζαν εδώ και πολύ καιρό. Ίσως να μην τους άκουγε. Τουλάχιστον ξεκίνησε να βλέπει (διότι άλλα έλεγε και έκανε παλαιότερα), ας μη ζητάμε πολλά.
