Επτά ήταν οι σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις το 2022 σε κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η χρονιά ξεκίνησε με τις βουλευτικές εκλογές στην Πορτογαλία, την πλέον σοσιαλιστική χώρα της Ε.Ε, όπου η νίκη του σοσιαλιστή Κόστα ήταν σαρωτική (41,4%). Εκεί είχαμε και την πρώτη άνοδο αντισυμβατικού δεξιού κόμματος (Τσέγκα), που από το 1,3% του 2019 βρέθηκε στο 7,2%. Μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και την χειροτέρευση της κρίσης αγοραστικής δύναμης το Τσέγκα βρίσκεται πλέον στο 10%.
Έπειτα, ακολούθησαν ίσως οι πιο σημαντικές εκλογές στην Ευρώπη, οι Προεδρικές εκλογές στη Γαλλία. Εκεί είχαμε το μάκρο περιβάλλον να φέρνει μεγάλες αλλαγές στον πρώτο γύρο. Ενώ ο Ζεμμούρ είχε τοποθετηθεί πολύ καλά στην εκλογική αγορά και με αντισυστημική και αντιμεταναστευτική ατζέντα ροκάνιζε τα ποσοστά της Λε Πεν, ο πόλεμος στην Ουκρανία μετέφερε τα φώτα σε άλλα σημεία. Πρώτον, στα ηγετικά χαρακτηριστικά του Προέδρου Μακρόν (αφού δημιούργησε αρχικά φόβο για γενίκευση πολέμου και είχαμε το rally around the Dag eFect) και δεύτερον στην αγοραστική δύναμη, γεγονός που ευνόησε τους δύο υποψηφίους με την καλύτερη τοποθετημένη ατζέντα στο θέμα, τη Λε Πεν και τον Μελανσόν. Ο τελευταίος και πάλι δεν κατάφερε για πολύ λίγο να βρεθεί στο δεύτερο γύρο. Μετά από το μπλοκ Μελανσόν στη Λε Πεν (είχαν συγκεκριμένη κοινή δεξαμενή ψήφων και ο Μελανσόνέδωσε το σύνθημα «καμία ψήφος στη Λε Πεν») ο δεύτερος γύρος είχε διαδικαστικό χαρακτήρα και νικητής βγήκε ο Πρόεδρος Μακρόν με 58,5%. Στις βουλευτικές εκλογές του καλοκαιριού όμως έσπασε το «δημοκρατικό φράγμα». Οι φιλελεύθεροι Μακρόν δε στήριξαν τους αριστερούς, οι αριστεροί δεν στήριξαν τους υποψηφίους Μακρόν με συνέπεια η Λε Πεν να εντεκαπλασιάζει τη δύναμή της σε αριθμό βουλευτών λαμβάνοντας τελικά 89 έδρες, από 8 το 2017.
Επόμενες εκλογές αυτές της Σουηδίας όπου είχαμε το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα να έρχεται πρώτο με 30%, ανεβάζοντας μάλιστα τη δύναμή του αλλά να μη μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση με το κεντροαριστερό μπλοκ. Οι Σουηδοί Δημοκράτες (αντισυμβατικό δεξιό κόμμα της χώρας) κατέλαβαν για πρώτη φορά τη δεύτερη θέση με 20% και έδωσαν στήριξη στον Κρίστενσον (ηγέτη του συντηρητικού κόμματος των Μετριοπαθών) ώστε να είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Τον ίδιο μήνα είχαμε, τον αναμενόμενο, σεισμό στις πρόωρες εκλογές της Ιταλίας. Η Τζόρτζια Μελόνι και το κόμμα των αδελφών Ιταλίων βρέθηκε στην πρώτη θέση με 26% των ψήφων (από το 4,4% των εκλογών του 2018) και κατάφερε μαζί με Σαλβίνι και Μπερλουσκίνι να σχηματίσει κυβέρνηση με άνετη πλειοψηφία. Ετσι είχαμε μέσα σε ένα μήνα τις δύο πρώτες κυβερνήσεις με αντισυμβατικά δεξιά κόμματα είτε να πρωταγωνιστούν είτε να παρέχουν στήριξη.
Τον Οκτώβριο είχαμε τις εκλογές στη Λετονία. Οι εκλογές αυτές άλλαξαν το πολιτικό τοπίο της χώρας. Τα τέσσερα πρώτα κόμματα των εκλογών του 2018 δεν κατάφεραν να περάσουν το όριο εισόδου στη Βουλή. Το Χάρμονι, που ψηφιζόταν σε μεγάλο βαθμό από τη Ρωσική μειονότητα, βρέθηκε από το 20% στο 4,9 (όριο το 5%). Το δεύτερο κόμμα KPV, μέσω σύμπραξης με άλλα κόμματα, από 14% στο 0,33%, το τρίτο JKP από 13,6% στο 3%. Αντίθετα είχαμε το έβδομο κόμμα (κεντροδεξιό) να έρχεται πρώτο (από 6,7% στο 19%) και το έκτο (αγροτικό κόμμα) να έρχεται δεύτερο (από 10% στο 13%). Τέλος το Νοέμβριοείχαμε εκλογές στη Δανία όπου κυριάρχησε η Φρεντερικσεν (πρωθυπουργός και ηγέτης των σοσιαλδημοκρατών) με 27,5%. Το κεντροαριστερό μπλοκ κατάφερε να λάβει τια απαραίτητες 90 έδρες (179 σύνολο) όμως, όπως είχε πει και πριν τις εκλογές, η Φρεντερικσεν προσπάθησε και κατάφερε τελικά να σχηματίσει κυβέρνηση με το δεύτερο και το τρίτο κόμμα (κεντροδεξιά) εκ των οποίων το ένα ανήκε στο κεντρ
Για το 2023 το εκλογικό μενού στην Ευρώπη περιλαμβάνει τις εκλογές του ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο, την Φινλανδία όπου θα δούμε εάν θα κρατήσει και θα συνεχίσει να λάμπει το πολιτικό αστέρι της Σάννα Μαρίν, την Εσθονία όπου θα φανεί εάν θα έχουμε γάμο λαϊκισμού στο κάστρο του φιλελευθερισμού, το Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου όπου οι Σοσιαλδημοκράτες (βρίσκονται στη συγκυβέρνηση) απειλούν για πρώτη φορά να πάρουν την πρώτη θέση από το συντηρητικό κόμμα (αξιωματική αντιπολίτευση) και τέλος την Ισπανία όπου μια συγκυβέρνηση Λαϊκού Κόμματος και VOX μοιάζει όλο και πιο πιθανή.
