Οι Ισπανικές εκλογές τελείωσαν και το πιο πιθανό σενάριο, παρά τις προσπάθειες που θα γίνουν από την πλευρά του Φεϊχό για κυβέρνηση μειοψηφίας, είναι η χώρα να οδηγηθεί σε νέες εκλογές προς το τέλος του έτους.
Το Λαϊκό Κόμμα (PP) έκανε την επαναφορά του από το 21% του 2019, έλαβε το 33% των ψήφων και ήρθε πρώτο ενώ το VOX είχε τις αναμενόμενες απώλειες (2,5% και 19 έδρες). Μαζί οι δυο τους δεν κατάφεραν να φτάσουν τις απαιτούμενες 176 έδρες για να πάρουν την πλειοψηφία καθώς έμειναν στις 169.
Από την άλλη ο Σάντσες όχι μόνο άντεξε την επίθεση από τα δεξιά αλλά ανέβασε τα ποσοστά του κόμματός του. Κύριο ρόλο σε αυτό έπαιξε η Καταλονία όπου είχαμε τα χειρότερα ποσοστά των τελευταίων 40 ετών για τα κόμματα της ανεξαρτησίας. Το PSOE ανέβασε κατά πολύ τα ποσοστά του και έλαβε περισσότερες από 400,000 επιπλέον ψήφους σε σχέση με το 2019. Η μετριοπαθής στάση του Σάντσες κατά τη διακυβέρνησή του απέναντι στην Καταλονία και τα ζητήματα που έθεταν τα κόμματα της περιοχής σε συνδυασμό με τον φόβο των Καταλανών για την αναρρίχηση του VOX στην εξουσία (που είχε δεσμευτεί προεκλογικά για κατάργηση των αυτόνομων περιοχών στη χώρα) λειτούργησε προς όφελος του PSOE στην περιοχή.
Εφόσον λοιπόν ο Σάντσες άντεξε, απέναντι στα περισσότερα προγνωστικά, θεωρώ πως έχει τον πρώτο λόγο στις εκλογές που πιθανότατα θα έρθουν σύντομα. Απέναντί του δε θα έχει πλέον έναν Φεϊχό οι αδυναμίες στα χαρακτηριστικά προσωπικότητας (ειδικά απέναντι στον χαρισματικό Σάντσες) του οποίου θα παραβλέπονται αλλά ενδεχομένως και να υπερτονίζονται από εσωκομματικούς του αντιπάλους αλλά και τον κόσμο. Μόλις χθες με τον Φεϊχό στο μπαλκόνι ακούστηκε το πλήθος να φωνάζει ρυθμικά το όνομα της Αγιούσο (πρόεδρος του Λαϊκού Κόμματος στη Μαδρίτη αλλά και πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου της Μαδρίτης). Επίσης θα έχει απέναντι ένα VOX που όπως φαίνεται και εκλογικά έχει την ανάγκη μετατόπισης από ακραίες θέσεις και στροφής του εστιασμού του ως κόμμα κυρίως σε θέματα ασφαλείας.
Εφόσον το VOX επιθυμεί να ανοιχτεί σε μεγαλύτερα κοινά θα πρέπει, εάν όχι να πάρει αποστάσεις, σίγουρα να μη δείχνει τόσο ένθερμο υπέρ του Φραγκισμού. Επίσης, θα πρέπει να μην έχει τόσο ακραίες θέσεις στο πρόγραμμα καταστολής των αυτόνομων περιοχών της χώρας. Οι ακλόνητες θέσεις σε αυτό μπορεί να περνάνε σε ένα σκληροπυρηνικό κοινό αλλά σε αφήνουν εκτός εκλογικών κοινών που μπορεί να είναι ενάντια στην ανεξαρτησία των περιοχών αυτών αλλά να μην είναι ενάντια στην ομόσπονδη Ισπανία.
Τέλος, θα πρέπει να δώσει μικρότερη έμφαση στη θρησκεία και περισσότερη σε θέματα ασφάλειας. Να ασχοληθεί δηλαδή και να προβάλει περισσότερο θέματα που μπορεί να βρει ψηφοφόρους – συμμάχους αντί για θέσεις που ικανοποιούν και “μπετονάρουν” μεν ένα σκληροπυρηνικό κοινό του 10-12% όμως δημιουργούν αντιδράσεις και εχθρούς. Όλα αυτά βέβαια όχι για τις δέυτερες εκλογές αλλά για μετά από αυτές καθώς μια μετατόπιση θέλει χρόνο να περάσει στο μυαλό των ψηφοφόρων. Το VOX δηλαδή βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα που έχουν βρεθεί όλα τα κόμματα που ξεκίνησαν από τα άκρα. Μένουν στο κοινό τους ή ανοίγονται σε νέες αγορές με κίνδυνο να χάσουν εμερίδα των αρχικών ψηφοφόρων τους; Η εκλογική λογική λέει πως ανοίγεσαι σε νέες αγορές (πιο πρόσφατο πετυχημένο παράδειγμα η Μελόνι). Το ερώτημα είναι εάν το μπορούν.
