✍️ ο Απόστολος Πιστόλας
Με τις εκλογές στις ΗΠΑ να πλησιάζουν και τον πρώην πρόεδρο Τραμπ να βρίσκεται κοντά σε μια νέα εκλογή του πρέπει να κατανοηθεί και να εξηγηθεί μια κοινωνική τάση που δεν έχει συζητηθεί πολύ.
Αυτή δεν είναι άλλη από τη στροφή των μη λευκών ψηφοφόρων από τους Δημοκρατικούς προς τους Ρεπουμπλικάνους. Ενώ το 2020 ο πρόεδρος Μπάιντεν είχε κερδίσει στη συγκεκριμένη ομάδα ψηφοφόρων τον Τραμπ με περίπου 50 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά, λίγους μήνες πριν τις εκλογές του 2024 η διαφορά είναι μικρότερη των 10 μονάδων. Οι μη λευκοί ψηφοφόροι είναι η δημογραφική ομάδα στην οποία παρατηρείται μεγαλύτερη στροφή προς το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων.
Από το 2000 και έπειτα, για σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα δηλαδή, παρατηρείται μια μείωση των μη λευκών ψηφοφόρων που θεωρούν τον εαυτό τους ως Δημοκρατικούς. Μάλιστα η ταύτιση τους με το κόμμα των Δημοκρατικών βρίσκεται στα πιο χαμηλά επίπεδα από τη δεκαετία του 1960 όταν και το κίνημα των δικαιωμάτων έφερε τους μαύρους ψηφοφόρους στο κόμμα των Δημοκρατικών και ενάντια στους Ρεπουμπλικάνους.
Αυτοί που φαίνεται να απομακρύνονται από τους Δημοκρατικούς είναι κυρίως οι νέοι μη λευκοί ψηφοφόροι. Οι γηραιότεροι μαύροι ψηφοφόροι που έζησαν την περίοδο των δικαιωμάτων ταυτίζονται με το κόμμα των Δημοκρατικών σε ποσοστά ανώτερα του 80%. Από την άλλη, οι νεότεροι μαύροι ψηφοφόροι ταυτίζονται σε ποσοστό 33%. Το γεγονός πως από το 2020 και έπειτα οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν καταφέρει να ταυτίζονται με την εργατική και μεσαία τάξη, ανεξαρτήτου φυλής, παίζει σημαντικό ρόλο στη συμπεριφορά των μη λευκών ψηφοφόρων.
Η αλήθεια είναι πως ένα μεγάλο ποσοστό των μη λευκών ψηφοφόρων έχουν πιο συντηρητικές αξίες από ότι για δεκαετίες έδειχνε ο τρόπος κατά τον οποίο ψήφιζαν. Για παράδειγμα ενώ ελάχιστοι λευκοί ψηφοφόροι που είναι υπέρ της οπλοκατοχής, κατά των αμβλώσεων και του ρόλου της κυβέρνησης στη ζωή τους (εάν θέλουν μικρότερο ή μεγαλύτερο κράτος) ψηφίζουν τους Δημοκρατικούς, οι μη λευκοί (λατίνοι και μαύροι) με τις ίδιες απόψεις, ταυτίζονται σε πολλαπλάσιο βαθμό με το κόμμα αυτό. Ενώ οι φιλελεύθεροι που ταυτίζονται με το κόμμα κρατάνε τα υψηλά ποσοστά τους, οι συντηρητικοί που νιώθουν ταύτιση με τους Δημοκρατικούς μειώνονται σε σημαντικό βαθμό, ειδικά τα τελευταία χρόνια.
Κάποιος θα μπορούσε να πει πως μια «εκλογική ανωμαλία» αποκαθίσταται. Συντηρητικοί που ψήφιζαν Δημοκρατικούς τώρα επιστρέφουν εκεί που πολιτικά ανήκουν. Αυτοί δε μπορούν να κερδηθούν πίσω παρά με υιοθέτηση συντηρητικών πολιτικών, πράγμα όμως που θα φέρει το κόμμα των Δημοκρατικών σε αντίθεση με την όλο και πιο ισχυρή ομάδα των φιλελεύθερων λευκών.
Αυτή είναι και η παγίδα που έχουν πέσει οι Δημοκρατικοί. Με την υιοθέτηση μιας κοινωνικά νεωτεριστικής ατζέντας «έδιωξαν» όσους δεν είναι υπέρ αυτής και τους «έσπρωξαν» προς τους Ρεπουμπλικάνους. Και μάλιστα από τις προνομιακές για τους ίδιους ομάδες ψηφοφόρων. Μια Αμερική λιγότερο διχασμένη με βάση τις φυλετικές διακρίσεις, ψηφίζει περισσότερο με βάση αξίες και πιστεύω. Και αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση για τους Δημοκρατικούς.
