Όταν ο Στέφανος Κασσελάκης έθετε υποψηφιότητα για την προεδρία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποσχέθηκε πως θα μετέτρεπε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα σύγχρονης πατριωτικής αριστεράς στα πρότυπα των Δημοκρατικών των ΗΠΑ και πως μέσω αυτού του οχήματος θα κέρδιζε τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Οι ψηφοφόροι που τον ψήφισαν έριξαν μια ζαριά στα τυφλά κάποιοι επειδή πίστεψαν πως μπορεί ενώ κάποιοι άλλοι έκαναν αγορά «λαχείου» περιμένοντας κα κληρωθεί ο αριθμός, καθώς ήταν ο μόνος που τους έδινε ελπίδες για επιστροφή στην εξουσία.
Για να συνέβαινε βέβαια αυτό θα έπρεπε πρώτα να «τακτοποιηθούν» οι διαφορές με τους σκληροπυρηνικούς αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ καθώς ήταν δεδομένο πως εκείνοι δε θα ακολουθούσαν. Έχουν αλλεργία και στη λέξη «σύγχρονη» και στη λέξη «πατριωτική». Για αυτούς η αριστερά έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που δεν αλλάζουν. Το τι έγινε χθες δηλαδή (η αποχώρηση της Ομπρέλας από τον ΣΥΡΙΖΑ) ήταν αναμενόμενο και ήταν κάτι που επεδίωκε η πλευρά Κασσελάκη. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν ο τρόπος με τον οποίο έγινε καθώς από την εκλογή του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και χθες παρακολουθήσαμε μια πολιτική επιθεώρηση σε ύφος ριάλιτι σόου που μόνο κακό έκανε και στον κύριο Κασσελάκη και σε όσους έφυγαν.
Απαλλαγμένος πια από τους άκαμπτους σκληροπυρηνικούς (αλλά όχι από την εσωκομματική αντιπολίτευση αφού η ομάδα της Έφης Αχτσιόγλου έμεινε στο κόμμα) ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πλέον καμία δικαιολογία για να μην προχωρήσει σε ολικό rebranding του κόμματος. Από Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς να το οδηγήσει σε Σύγχρονη Πατριωτική Αριστερά. Και θα πρέπει να το πράξει γρήγορα καθώς ο χρόνος για τις ευρωεκλογές τρέχει και οι δημοσκοπήσεις σφυροκοπούν.
Για να γίνει όμως ένα rebranding δεν αρκεί να λέγεται. Απαιτούνται πολιτικές πράξεις, κινήσεις στην εκλογική σκακιέρα, επανατοποθετήσεις του κόμματος σε μια σειρά ζητημάτων και επανάληψη ώστε να περνά σιγά σιγά στο μυαλό των ψηφοφόρων η νέα τοποθέτηση. Απαιτείται αλλαγή συμβόλου και ονόματος που να ταιριάζει στο νέο USP (Unique Selling Point). Και τέλος το εξίσου σημαντικό: Πολλές φωνές αλλά ένα μήνυμα. Δε μπορεί ο πρόεδρος να λέει το ένα και το χ στέλεχος κάτι άλλο. Δε γίνεται να θολώνουν το μυαλό των ψηφοφόρων. Τι σημαίνει αυτό; Το τέλος της πολυφωνίας που είχαν συνηθίσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν δεδομένο πως αυτό δε μπορούσαν να υπηρετούσουν οι σκληροπυρηνικοί αριστεροί. Μπορεί να το κάνει η κυρία Αχτσιόγλου και η ομάδα της; Μπορούν να υπηρετήσουν το νέο αφήγημα; Θέλουν να το κάνουν;
Αλλά πριν φτάσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις έχουμε μία βασικότερη: Μπορεί ο κύριος Κασσελάκης όχι να υποστηρίξει αλλά να ηγηθεί ενός rebranding του κόμματος; Προς το παρόν έχει δείξει πως υπολείπεται σε πολιτική ουσία, σε γνώσεις αλλά και ρητορική. Έχει εκείνα τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται για μια ολική αλλαγή του κόμματος και προσέγγισης νέων εκλογικών ομάδων; Μπορεί να το κάνει με τον κύριο Πολάκη μέσα στο κόμμα; Έχω σοβαρές επιφυλάξεις για αυτό. Αυτό δε σημαίνει πως θεωρώ τον κύριο Κασσελάκη «τελειωμένη υπόθεση» όπως πολλοί. Όμως ο χρόνος κυλάει εναντίον του και θα πλέον θα πρέπει γρήγορα να δείξει πως μπορεί από τις στάχτες να αναγεννηθεί. Αλλιώς θα μείνει στην πολιτική ιστορία ως ο πρόεδρος που παρέλαβε κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης και του έβαλε λουκέτο.
