Όταν ο κύριος Ανδρουλάκης εξελέγη στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ δημιούργησε ελπίδες σε ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος για επαναφορά του κόμματος στην εξουσία μετά από μια περίοδο δεκαπέντε ετών που απλώς επιβίωνε πολιτικά μέσα σε μια εκλογική τρικυμία αρχικά και στο μετέπειτα πολιτικό σκηνικό που αυτή είχε δημιουργήσει.
Για να κρατήσει αυτήν την ελπίδα ζωντανή ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε (ή θα έπρεπε να είχε) έναν και μόνο στόχο: να χτίσει ηγετικό προφίλ ώστε στην “καταλληλότητα για πρωθυπουργός” να χτυπήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και έτσι να καταφέρει να σπάσει το ΤΙΝΑ (There is No Alternative). Το ΠΑΣΟΚ, με την τοποθέτηση που έχει στην εκλογική αγορά δε μπορεί να μένει σε ψήφους ιδεολογίας, οφείλει να κυνηγήσει ψήφους εξουσίας.
Ο άνεμος ήταν ούριος καθώς πολλοί μετριοπαθείς ψηφοφόροι ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ικανοποιημένοι με την αντιπολίτευση του Αλέξη Τσίπρα και ήταν δεκτικοί στο να αλλάξουν την ψήφο τους σε κάτι άλλο που θα τους έδινε προοπτική εξουσίας. Μέσα στην περίοδο που ακολούθησε ηγετικό προφίλ δε χτίστηκε. Ειλικρινά, δεν ξέρω εάν έγινε καν η προσπάθεια. Διότι εάν έγινε, σίγουρα δε φάνηκε. Ο κύριος Ανδρουλάκης αναλώθηκε (και συνεχίζει να το κάνει) σε ένα συγκεκριμένο θέμα, αυτό των παρακολουθήσεων, το οποίο εκτός από τον ίδιο δεν αφορά κανέναν (ειδικά όταν βρισκόμαστε μέσα σε ένα πλαίσιο με γεωπολιτικές εξελίξεις και υψηλό πληθωρισμό).
Μετά την έλευση του Στέφανου Κασσελάκη θεώρησα, και ακόμα θεωρώ, πως στο ΠΑΣΟΚ ενδέχεται να αποκτήσουν υπαρξιακό ζήτημα. Αυτό διότι ακόμα δεν έχουν βρει την απάντηση στο ερώτημα “γιατί να σε ψηφίσω;” την ίδια στιγμή που ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε πως είχε ένα σχέδιο προς τη σωστή εκλογικά κατεύθυνση (επαναφορά στην εξουσία μέσω rebranding και σύγχρονης αριστεράς). Από τα λόγια όμως στην πράξη κάπου το νήμα χάθηκε. Ενώ η κίνηση να αφήσει πίσω την σκληροπυρηνική αριστερά ήταν σωστή, αυτό γίνεται με όρους περισσότερο ριάλιτι παρά πολιτικής. Η αναμπουμπούλα και η εικόνα διάλυσης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ έκαναν ψηφοφόρους να φύγουν (δημοσκοπικά) από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όμως αυτοί που φεύγουν κυρίως είναι σκληροπυρηνικοί αριστεροί ψηφοφόροι οι οποίοι δε θέλουν να ακολουθήσουν το κόμμα εκεί που λέει πως θέλει να το πάει ο Στέφανος Κασσελάκης.
Έτσι έχουμε ροές προς ΚΚΕ, ΜέΡΑ25 και Πλεύση Ελευθερίας. Οι ροές ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ προς ΠΑΣΟΚ καλύπτονται σε σημαντικό βαθμό από αντίθετες ροές. Έτσι το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να κερδίζει λίγο από την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που αντί να χαροποιεί θα έπρεπε να χτυπάει καμπανάκια στην Χαριλάου Τρικούπη.
Ο λόγος που το ΠΑΣΟΚ δεν κερδίζει παραπάνω είναι απλός. Πολλοί εκ των μετριοπαθών ψηφοφόρων ψηφίζουν κόμμα εξουσίας. Όταν ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε και το ΠΑΣΟΚ δίνουν προοπτικές εξουσίας τότε δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουν την ψήφο τους. Τηρούν στάση αναμονής ώστε να δουν εάν ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να κάνει πράξη όσα έχει πει. Διότι για εκείνους δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.
Αντι λοιπόν στο ΠΑΣΟΚ να πανηγυρίζουν και να θεωρούν σίγουρη τη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές, θα έπρεπε να κοιτάνε το γιατί δεν μπορούν να ξεφύγουν από το 12%. Διότι αντί για δεύτεροι (το οποίο είναι ένα πιθανό σενάριο) υπάρχει και το ενδεχόμενο να βρεθούνε τέταρτοι στις ευρωεκλογές. Υπάρχουν μάλιστα στιγμές που διαβάζεις και ακούς σχόλια και τοποθετήσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ και αναρωτιέσαι εάν η επαφή με την πολιτική πραγματικότητα είναι ουσίας ή πλάθουν μια πραγματικότητα την οποία πιστεύουν μόνο οι ίδιοι. Με άλλο λόγια: Το ΠΑΣΟΚ είναι όντως εδω;
