Η εκλογική αναμέτρηση που πλησιάζει είχε εξαρχής κάτι το διαφορετικό.
Η απλή αναλογική σε συνδυασμό με την ισχυρή πιθανότητα μιας δεύτερης κάλπης με διαφορετικό εκλογικό σύστημα, και άρα διαφορετικούς κανόνες παιχνιδιού, δημιουργούσε πολλά σενάρια που έπρεπε να ληφθούν υπόψιν και να αναλυθούν. Η τραγωδία των Τεμπών ανακάτεψε περισσότερο τα δεδομένα και θόλωσε το τοπίο. Ώσπου να πέσει η σκόνη και να βρεθεί το εκλογικό παιχνίδι σε ένα νέο σημείο ισορροπίας είχαμε αρκετές αλλαγές (πτώση ΝΔ, άνοδο αντισυστημικών). Το νέο σημείο ισορροπίας τελικά φαίνεται να είναι πολύ κοντά σε αυτό που υπήρχε πριν τα Τέμπη. Μικρή, αλλά σημαντική, διαφορά το γεγονός πως το ΜεΡΑ25 πριν τα Τέμπη έδειχνε να είναι μακριά από την είσοδο στη Βουλή ενώ μετά από αυτά δείχνει να είναι σχεδόν σίγουρα εντός.
Θολό έδειχνε να είναι όμως και το τοπίο στο χώρο στα δεξιά της ΝΔ όπου υπήρχε ένα δημοσκοπικό 12% με δύο κόμματα να βρίσκονται πάνω από το όριο του 3% (Ελληνική Λύση, Εθνικό Κόμμα Έλληνες). Μετά από το μπλόκο του Αρείου Πάγου στο δεύτερο από αυτά, και σε μια σειρά άλλων κομμάτων του λεγόμενου «πατριωτικού χώρου» που ενδεχομένως να λειτουργούσαν ως εναλλακτικές επιλογές ψηφοφόρων του κόμματος Κασιδιάρη, είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει επτακομματική Βουλή στην κάλπη της 21ης Μαΐου. Οι ψηφοφόροι Κασιδιάρη έχουν σκορπίσει είτε σε αποχή, είτε σε άλλα μικρότερα δεξιά κόμματα (αλλά όχι σε βαθμό που να οδηγούν κάποιο στο να ξεπεράσει το όριο του 3%), είτε σε αντισυστημικά κόμματα της «απέναντι» όχθης (πχ Πλεύση Ελευθερίας). Το προ αποφάσεων Αρείου Πάγου δημοσκοπικό 12% λοιπόν φαίνεται να έχει πτώση.
Επιπλέον η προεκλογική δράση ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ το τελευταίο διάστημα και η ανάλωσή τους σε ανούσιες συζητήσεις για τον Ανδρέα Παπανδρέου έδωσαν την ευκαιρία στον Κυριάκο Μητσοτάκη να φανεί ως ο μόνος που μιλά για το μέλλον. Ενώ η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και το αρχικό αφήγημά ήταν σωστά, μπλέχτηκε σε συζητήσεις περί των πιθανών κυβερνήσεων, έχασε το στόχο και βρέθηκε να αλλάζει συνεχώς αφηγήματα μπερδεύοντας τους ψηφοφόρους (σε αυτό έπαιξε ρόλο και η πίεση που δέχθηκε από τα αριστερά του από τον Γιάνη Βαρουφάκη για ένα διάστημα). Το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης ξοδεύτηκε στο ποιος θα κυβερνήσει με ποιον και όχι στην ουσία. Από το 2012 μέχρι σήμερα είναι η πρώτη κακή (επιεικώς) καμπάνια που έχει κάνει. Έτσι λίγες ημέρες πριν τις εκλογές τα πράγματα δείχνουν να ξεκαθαρίζουν σε ένα βαθμό.
Είναι δεδομένο πως η ΝΔ θα είναι πρώτο κόμμα με ποσοστά που θα κυμανθούν ενδεχομένως και άνω του 34% (ίσως έχουμε και ώθηση της τελευταίας στιγμής εάν υπάρξουν γεγονότα στην Τουρκία είτε πριν είτε μετά τις εκλογές της 14ης Μαΐου). Αυτό οδηγεί τη χώρα, στο βασικό σενάριο, σε δεύτερες εκλογές ώστε η ΝΔ να αναμετρηθεί με τις πιθανότητες της να πετύχει την πολυπόθητη αυτοδυναμία (ανάλυση για δεύτερη κάλπη θα κάνω μόνο μετά τα δεδομένα της πρώτης).
Υπάρχει όμως ακόμα ένας αστερίσκος. Αποτελεί ερωτηματικό, το οποίο μπορεί να αλλάξει τα πάντα, το εάν το κόμμα Βελόπουλου, που και δέχεται επιθέσεις από πρώην βουλευτές του αλλά και κάποια πίεση σε μια ομάδα ψηφοφόρων (τους περισσότερο θρησκευόμενους) από το κόμμα Νίκη, θα καταφέρει να μπει στη Βουλή. Τα σημερινά δεδομένα δείχνουν πως θα το καταφέρει, αλλά επειδή η τάση είναι πτωτική καλό θα ήταν να το παρακολουθούμε. Εάν το 3,5% γίνει 2,9% τότε αυτομάτως θα έχουμε πεντακομματική Βουλή και άνοδο του ποσοστού των κομμάτων εκτός Βουλής.
Έτσι μειώνεται το ποσοστό που απαιτείται για να φτάσει ένας συνδυασμός κομμάτων τους 151 βουλευτές. Εάν αυτό το ποσοστό φτάσει κοντά στο 44% (απαιτείται περίπου 12% σε κόμματα εκτός Βουλής) τότε μπορεί μια συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΜεΡΑ25 να το πετύχουν. Αυτό προφανώς θα αλλάξει τα δεδομένα, ακόμα και εάν οι τρεις τους δεν επιθυμούν συνεργασία. Σίγουρα δεν είναι το βασικό σενάριο αλλά δε θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως απίθανο.
