Στην Αθήνα, όταν είχαμε φύγει από τις πολυκατοικίες των αξιωματικών στην Ριζάρη, βρήκαμε σπίτι στο Παγκράτι, σ’ αυτό το σπίτι μας βρήκε η χούντα των συνταγματαρχών το 1967, με ότι σήμαινε αυτό για την οικογένεια μου.
Πατέρας στρατιωτικός, δυο αγόρια φοιτητές, αριστεροί και οργανωμένοι, συλλήψεις, ξύλο, Μπουμπουλίνας, βασανιστές Μάλλιος, Μπάμπαλης, Καραπαναγιώτης, ποιον να πρωτοθυμηθώ, μπαίνανε πεντ έξη ντερέκια μέσα στο σπίτι, έσπρωχναν την μητέρα μου, ανοίγανε τις ντουλάπες, έριχναν τα ρούχα όλα κάτω, έψαχναν τα συρτάρια και φωνάζαν, «εδώ τον κρύβεις τον γιόκα σου καριόλα, πουτάνα; πέστo, εδώ»;
Όταν έφευγαν, η μητέρα μου προσβεβλημένη, με σπασμένο το ηθικό, ήταν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση, μαζεύαμε όμως τα κομμάτια μας κι αρχίζαμε να ξαναφτιάχνουμε το σπίτι, δεν πέρασε πολύς καιρός, στο σιδηροδρομικό σταθμό της Αθήνας πηγαίνοντας για Θεσσαλονίκη τον έπιασαν τον Χρήστο.
Εκείνους τους μήνες δεν πήγαινα καθόλου στο σχολείο, η μητέρα μου νοσηλευόταν με νευρικό κλονισμό στο ΝΙΜΤΣ, ο πατέρας μου υπηρετούσε στην Μυτιλήνη, ο Νικηφόρος κι αυτός μια μέσα, μια έξω, έπρεπε να μαγειρεύω και να στέλνω με τους θείους μου φαγητό του Χρήστου στην Μπουμπουλίνας, να μην τα πολυλογώ έμεινα στην ίδια τάξη εκείνη τη χρονιά, αλλά ήταν το τελευταίο πράγμα που με απασχολούσε, η ζωή ολονών μας είχε τιναχτεί στο αέρα!!!!.
Είχε αποφασιστεί ο Χρήστος να φύγει με άλλους για την Γυάρο, μετά όμως από απανωτές γαστρορραγίες, τον άφησαν ελεύθερο, οι Θείοι μου Βασίλης και Νίκος τον έφεραν από την Μπουμπουλίνας στο σπίτι, μέσα σε μια χακί στρατιωτική κουβέρτα, διαλυμένο απ τα βασανιστήρια και την φάλαγγα.
Η ζωή μας ξαναχτύπησε την πόρτα, όταν ο αδελφός μου ξαναπερπάτησε μετά από τρείς μήνες….ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!
*Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο μου «τι μαγειρεύουν πάλι αύριο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ.
*Η Αλεξάνδρα Σουλαδάκη είναι συγγραφέας.
