Φρίκη επικράτησε σε φεστιβάλ ρέιβ μουσικής που βρισκόταν σε εξέλιξη στο νότιο Ισραήλ, όταν ξεκίνησε την επίθεση η Χαμάς. Μαχητές απήγαγαν και σκότωσαν παρευρισκόμενους.
Η May Hayat, μία νέα κοπέλα που πήγαινε συχνά σε φεστιβάλ ρέιβ μουσικής αναφέρει:
Πήγα λοιπόν να δουλέψω με τη φίλη μου τη Λιρόν σε μπαρ στο πάρτι της Nova, όλο το βράδυ και το πρωί ήμασταν μαζί. Διασκεδάσαμε τόσο πολύ.
Απολαύσαμε μια όμορφη ανατολή και πήγαμε προς το τρέιλερ μας για να πιούμε καφέ και να ξεκουραστούμε. Τότε άρχισε ο εφιάλτης – ρουκέτες άρχισαν να πετούν πάνω από τα κεφάλια μας.
Η μουσική σταμάτησε και περιμέναμε να ηρεμήσει η κατάσταση για να πάμε σπίτι. Ξαφνικά λαμβάνω ένα τηλεφώνημα από μία φίλη που μου είπε ότι εκείνη και όλοι όσοι άρχισαν να επιστρέφουν από το πάρτι δέχονται πυροβολισμούς.
Έτρεξα στους αστυνομικούς που ήταν πιο κοντά μου για να τους ζητήσω να πάνε και να βοηθήσουν τους ανθρώπους, αλλά μετά καταλάβαμε ότι υπήρχαν τόσοι τρομοκράτες γύρω μας. Επικρατούσε ένα μεγάλο χάος.
Πήγαμε να κρυφτούμε στο διοικητήριο της αστυνομίας και καθίσαμε όλοι στο πάτωμα. Κάποιοι έκλαιγαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι έπαθαν κρίσεις πανικού και κάποιοι έμειναν εντελώς σιωπηλοί.
Αγκάλιασα όσους έκλαιγαν και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα, ενώ η Λίρον βοηθούσε τραυματίες ενώ ήμασταν υπό επίθεση.
Ο θόρυβος των πυροβολισμών άρχισε να πλησιάζει, οι αστυνομικοί στάθηκαν στην πόρτα έτοιμοι με τα όπλα τους, κοιτάχτηκαν με τρομαγμένο βλέμμα και φώναξαν «επίθεση!».
Γύρισαν προς εμάς λίγο πριν φύγουν από το δωμάτιο και μας είπαν να «τρέξουμε και να προσευχηθούμε». Βγήκαν έξω και τους εκτέλεσαν τον έναν μετά τον άλλον. Οι τρομοκράτες έριξαν ριπές πυροβολισμών στο δωμάτιο και για μια στιγμή επικράτησε συγκλονιστική σιωπή. Φύγαμε από το δωμάτιο τρέχοντας στο πεδίο της μάχης και ενώ έτρεχα, γύρισα πίσω και είδα την Λιρόν. Έμεινε εκεί και δεν ήρθε μαζί μας.
Κάναμε ό,τι μπορούσαμε και τρέξαμε όσο πιο γρήγορα γινόταν μέχρι που φτάσαμε σε κάποιο ασθενοφόρο και κρυφτήκαμε πίσω από αυτό. Οι πυροβολισμοί έρχονταν από κάθε κατεύθυνση. Στα δεξιά μας, στα αριστερά μας, πίσω και μπροστά μας.
Είδα κάποιον να μας φωνάζει, «Ελάτε εδώ, είναι πιο ασφαλές». Έτρεξα προς το μέρος του, δεν ήρθε κανείς μαζί μου. Εγώ και αυτός συνεχίσαμε να τρέχουμε μαζί μέχρι που είδαμε ένα όχημα να μας πλησιάζει. Ήταν ένα από τα μέλη του κόμματος που μας πρότεινε να μπούμε στο αυτοκίνητό του και να προσπαθήσουμε να δραπετεύσουμε μαζί του.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητό του και μόλις άρχισε να οδηγεί, ένας τρομοκράτης άρχισε να μας πυροβολεί. Κάναμε μια αναστροφή και οδηγήσαμε προς την άλλη κατεύθυνση και μας πυροβόλησαν και εκεί. Επιστρέψαμε στο σημείο που βρισκόμασταν στην αρχή και ξαφνικά η ρόδα του αυτοκινήτου κόλλησε στην άμμο ενώ δεχόμασταν ακόμα πυρά.
Βγήκαμε τρέχοντας από το αυτοκίνητο μέχρι που παρατηρήσαμε μια τρύπα στο έδαφος. Μπήκαμε μέσα, πιαστήκαμε χέρι χέρι και προσευχηθήκαμε. Ήμασταν μόνο εμείς οι δύο, ο τύπος που οδηγούσε το αυτοκίνητο εξαφανίστηκε.
Του είπα «Ξέρεις τις ιστορίες του Ολοκαυτώματος όπου οι άνθρωποι προσποιούνταν ότι ήταν νεκροί για να μην γίνουν αντιληπτοί;» Αυτό θα συμβεί σε εμάς. Σκεπταστήκαμε με άμμο και μείναμε ακίνητοι και ήσυχοι για περίπου μια ώρα μέχρι που αρχίσαμε να ακούμε βήματα να έρχονται προς το μέρος μας και προσευχηθήκαμε για ένα θαύμα.
Μας βρήκαν. Οκτώ τρομοκράτες μπροστά μας. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα μας πυροβολούσαν, αλλά μετά μας άρπαξαν και μας σήκωσαν από το έδαφος. Μας πήραν τα τηλέφωνα και ό,τι είχαμε στις τσέπες μας. Ανακοίνωσαν στο walkie-talkie τους, «Έχουμε άλλους δύο απαχθέντες».
Ένας από τους τρομοκράτες άρχισε να μου μιλά στα αραβικά και του είπα ότι δεν μπορώ να τον καταλάβω. Δεν φώναξα, δεν τρελάθηκα, έμεινα απαθής. Μου φόρεσε το μπουφάν του ενώ οι υπόλοιποι με κοιτούσαν σαν να ήμουν ένα κομμάτι κρέας γιατί φορούσα φανελάκι.
Αρχίσαμε να περπατάμε και είδα ότι έψαχναν στο έδαφος για πράγματα όπως τσιγάρα και ποτά. Τους βοήθησα λοιπόν. Δεν ήθελα να αντισταθώ.
Ο άντρας που ήταν μαζί μου δεν σταμάτησε να κλαίει και να εκλιπαρεί για τη ζωή του. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι πρέπει να σταματήσει να κλαίει, «Τους ενοχλεί, σταματήστε να κλαίτε και όλα θα πάνε καλά». Είχαν μαχαίρια και σφυριά. Κατάλαβα ότι κινδυνεύαμε.
Στην αρχή με άκουσε αλλά πολύ γρήγορα άρχισε πάλι να κλαίει, έπεσε στα γόνατα και πάλι ούρλιαξε και παρακαλούσε για τη ζωή του. Και μετά – δεν ούρλιαζε πια. Τον δολοφόνησαν μπροστά στα μάτια μου. Έμεινα μόνη μαζί τους.
Ένας από αυτούς έπαιρνε μια σανίδα και κάθε λίγα δευτερόλεπτα με χτυπούσε στο κεφάλι. Ο άλλος κρατούσε ένα μαχαίρι και κάθε λίγα δευτερόλεπτα με πλησίαζε απειλητικά. Ήταν σημαντικό για αυτούς να με ταπεινώσουν.
Ο τρομοκράτης που μου κρατούσε το χέρι τους φώναξε και «με πήρε υπό την προστασία του». Αρχίσαμε να περπατάμε προς τα αυτοκίνητά τους , αλλά ευτυχώς δεν ξεκίνησαν. Ο απειλητικός τρομοκράτης με το μαχαίρι, αυτός που πριν από λίγο δολοφόνησε τον άντρα που ήταν μαζί μου, μου είπε: «Αν προσπαθήσεις να ξεφύγεις θα σε σκοτώσω όπως σκότωσα τον φίλο σου».
Έμεινα όρθια και ο τρομοκράτης που «με πήρε υπό την προστασία του» μου είπε ότι μπορώ να φύγω. Δεν ήξερα τι να κάνω και σε μια στιγμή άρχισα να τρέχω. Κοίταξα κλεφτά πίσω και είδα ότι κανένα όπλο δεν ήταν στραμμένο προς το μέρος μου, οπότε συνέχισα να τρέχω σαν τρελή.
Κρύφτηκα κάτω από μια σκηνή του πάρτι και ξάπλωσα δίπλα σε τρεις νεκρούς. Αλοίφτηκα με το αίμα που έσταζε από ένα από τα πτώματα δίπλα μου και προσποιήθηκα την νεκρή για 3 ώρες.
Τρεις ώρες που έμοιασαν σαν μια αιωνιότητα. Τρεις ώρες όπου τρομοκράτες περνούσαν δίπλα μου και πυροβολούσαν παντού και έκαιγαν τα πάντα στο πέρασμά τους, ενώ ρουκέτες έπεφταν πάνω από το κεφάλι μου. Για 3 ώρες έμεινα ξαπλωμένη ανάμεσα σε πτώματα και αναρωτιόμουν τι θα γίνει με μένα.
Και ξαφνικά άρχισα να ακούω ανθρώπους να μιλάνε στα εβραϊκά. Ούρλιαξα δυνατά «ΒΟΗΘΕΙΑ!». Ήταν στρατιώτες, ήρθαν και με πήγαν σε ένα τρέιλερ με ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, μαζί με άλλους επιζώντες.
Είναι αλήθεια λοιπόν ότι δολοφόνησαν την ψυχή μου και ελπίζω ότι μια μέρα θα μπορέσω να τη γιατρέψω. Αλλά η Λιρόν, θυμάστε τη Λιρόν από την αρχή της ιστορίας μου; Η φίλη μου. Την σκότωσαν. Σκότωσαν την ηρωίδα μου και δυστυχώς κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να τη φέρει πίσω».
The accounts coming out from the music festival are horrific. They need to be shared. The world needs to know the evil that innocent people faced this weekend.
Here is one account from one of the survivors May Hayat (part 1/2):
So I went to work with my girlfriend Liron at… pic.twitter.com/fxmzdXxohk
— AG (@AGHamilton29) October 9, 2023
Ανέμελες στιγμές της May πριν αντικρύσει τη φρίκη της Χαμάς
