Πολιτικά μιλώντας, η άποψη την οποία εξέφρασε στη χοροεσπερίδα του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου ο Άδωνις Γεωργιάδης περί προστασίας της πρώτης κατοικίας είναι σαφώς επιζήμια.
Όχι μόνο διότι απευθύνεται σε μερικές χιλιάδες δανειοληπτών που ζουν με την αγωνία της πληρωμής της δόσης του δανείου αλλά κυρίως διότι μπορεί όντως να «πουληθεί» ως αποκρουστική σε μια κοινωνία εκπαιδευμένη να υπερθεματίζει υπέρ όποιας άποψης μοιάζει υπέρ των αδυνάτων. Ακόμη και αν δεν είναι.
Η φράση «μετά την 30η Απριλίου δεν θα υπάρχει προστασία πρώτης κατοικίας», ακούγεται όντως απάνθρωπη. ιδίως αν σκεφθεί κανείς ότι δεν μιλάμε για βίλες και επαύλεις αλλά και για σπίτια ανθρώπων του μεροκάματου, ανεξαρτήτως εμβαδού ή αξίας. Αποκτά όμως άλλη σημασία αν συνοδεύεται από την προτροπή να ενταχθούν στο υπάρχον πλαίσιο προστασίας όσοι το δικαιούνται μέχρι το τέλος Απριλίου.
Στην πραγματικότητα λοιπόν, η κατάργηση του πλαισίου προστασίας δεν θα αφορά όσους πραγματικά αδυνατούν να ανταποκριθούν στη δόση του στεγαστικού δανείου. Με δεδομένο ότι οι τράπεζες εδώ και μια δεκαετία χορηγούν δάνεια με μεγάλη προσοχή, όσοι άνθρωποι βρίσκονται πραγματικά σε δυσκολία , πληρούν τα κριτήρια ένταξης στο καθεστώς προστασίας και μετά την ένταξη, τίποτε δεν θα αλλάξει γι’ αυτούς.
Η πραγματικότητα όμως δεν είναι αρκετή για να σταματήσει το Κίνημα Αλλαγής από το να λακίζει ασύστολα επιχειρώντας να επανακτήσει μέρος από το ακροατήριο που οδηγήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ διότι αρέσκεται σε εύκολες λύσεις. Λύσεις τις οποίες απλόχερα μοιράζει το κόμμα της αριστεράς. Ένας ΣΥΡΙΖΑ που ακόμη και μετά από 4,5 χρόνια διακυβέρνησης, κατά τα οποία δεν έκανε τίποτε για να λύσει το πρόβλημα των πλειστηριασμών, δεν θα άφηνε τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη.
Η αντιπολίτευση στην Ελλάδα συνεχίζει να γίνεται με γνωστά και δοκιμασμένα τσιτάτα του παρελθόντος. Ο Τσίπρας πολιτεύθηκε με σλόγκαν του Ανδρέα από τη δεκαετία του ’80. Προφανώς ένα σύνθημα από την εποχή της πλατείας, όπως το “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη μοιάζει ολόφρεσκο. Ημέρας.
Αυτό όμως που υποστηρίζει ό Άδωνις εμπεριέχει ψήγματα αληθείας. Είναι άδικο που σύσσωμη η κοινωνία αρνείται να ακούσει κάτι διαφορετικό, έστω και εκπεφρασμένο με τον προβοκατόρικο λόγο του Υπουργού Ανάπτυξης. Τι λέει λοιπόν;
Α. Οι τράπεζες 10 χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, συνεχίζουν να ταλαιπωρούνται από τα κόκκινα δάνεια. Καθώς δεν μπορούν να εκποιήσουν ακίνητα που είχαν δοθεί ως ενέχυρα, έμειναν με απλήρωτα δάνεια και περιουσιακά στοιχεία που δεν μπορούσαν να εκποιήσουν, ώστε να μειώσουν τις ζημίες.
Β. Σαν συνέπεια αυτού, οι τράπεζες χρειάστηκαν ανακεφαλαιοποίηση, την οποία πλήρωσαν όλοι οι Έλληνες πολίτες. Ακόμη και οι πιο αδύναμοι, μέσω ενός αυτόματου μηχανισμού εξισορρόπησης της οικονομίας. Κάποιοι το ονόμασαν εσωτερική υποτίμηση.
Γ. Επιπλέον πάγωσαν τις χορηγήσεις νέων δανείων. Η αγορά των ακινήτων διαλύθηκε. Σαν αποτέλεσμα αυτού εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους ή είδαν τα εισοδήματα τους να εξατμίζονται. Όχι τραπεζίτες, ούτε βιομήχανοι με ημίψηλα και πούρα. Μιλάμε για χτίστες, υδραυλικούς, μεσίτες αλλά και ταμίες σε τράπεζες. Δεκάδες επαγγέλματα εξαρτώνται από το real estate. Η απουσία πολιτικής βούλησης άφησε στάσιμη μια καθοριστική για την οικονομία αγορά.
Συμπερασματικά λοιπόν, η αντιπολίτευση αναδεικνύει τον κυνισμό του Αδώνιδος και θριαμβευτικά θεωρεί ότι ξεμπρόστιασε τον νεοφιλελευθερισμό της Κυβέρνησης. Τα ΜΜΕ είναι πάντα πρόθυμα να λακίσουν, αδικώντας την ίδια την ύπαρξή τους, εκτιμώντας ότι το κοινό τους διψάει για απλουστεύσεις. Το μόνο που μένει είναι και στελέχη της πλειοψηφίας να καταδικάσουν όσα υποστήριξε ο Υπουργός, για να γυρίσουμε στην αρχή της κρίσης. Ετοιμαστείτε και διαλέξτε σε ποια πλατεία θα θέλατε να συμμετέχετε…
