Η ραστώνη των εορτών των Χριστουγέννων δεν είναι ικανή να κάμψει συνήθειες κτηθείσες εν τω (διοικητικώ) στρατεύματι.
Μια απ’ αυτές είναι η ανάγνωση των ΦΕΚ. Αυτή η ιδιόμορφη εφημερίδα είναι για τους ανθρώπους της δημόσιας διοίκησης ο τύπος των ήλων. Ό,τι είναι δημοσιευμένο εκεί είναι γεγονός κι ό,τι δεν είναι, κατατάσσεται στον χορό των ερμηνειών. Και για τους ανθρώπους της πράξης, τα γεγονότα μετράνε.
Ενίοτε, όμως, καταχωρούνται στο ΦΕΚ και αποφάσεις με έντονο συμβολικό χαρακτήρα, τόσο για εκείνα που δηλώνουν όσο και για εκείνα που δεν δηλώνουν. Μια τέτοια είναι η υπ’ αριθμ. Υ1 της 3ης Ιανουαρίου απόφαση του πρωθυπουργού με την οποία καθορίζεται η σειρά τάξης των Υπουργείων.
Σύμφωνα μ’ αυτήν, στην πρώτη θέση κατατάσσεται (διαβάστε, αξιολογείται) το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών. Ακολουθεί στη δεύτερη και τρίτη θέση το Υπουργείο Εξωτερικών και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Στην μέση της λίστας κατατάσσονται Υπουργεία όπως το Ανάπτυξης και το Εργασίας τα οποία, κατά λογική παραδοχή θα έπρεπε να συμπορεύονται (διαβάστε, αξιολογούνται) το ίδιο με το Υπουργείο Eθνικής Οικονομίας. Το Υπουργείο Πολιτισμού, για την συμβολική αξία και σημασία του οποίου έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά, φιγουράρει στην 13 θέση, δηλαδή, επτά θέσεις πριν από το τέλος. Τα, δε, δύο Υπουργεία με τα βαρύγδουπα ονόματα, το μεν της ψηφιακής διακυβέρνησης και το δε της κλιματικής κρίσης και πολιτικής προστασίας κλείνουν την λίστα στην 19η και 20η θέση αντίστοιχα.
Είθισται η σειρά κατάταξης των Υπουργείων να υποδηλώνει τις πολιτικές προτεραιότητες του εκάστοτε πρωθυπουργού. Συμβαίνει, ορισμένες φορές, η κατάταξη του πρωθυπουργού να αντανακλά τις προτεραιότητες και τις αξίες αν όχι της κοινωνίας εν συνόλω, των ψηφοφόρων της παράταξής του. Τότε η κατάταξη των Υπουργείων παύει να είναι ένα τεχνικής/ συνταγματικής φύσεως ζήτημα που αφορά την αναπλήρωση του Πρωθυπουργού από τον πρώτο στην σειρά τάξης υπουργό, εάν αυτός βρεθεί σε αδυναμία εκτέλεσης των καθηκόντων του, και αποτελεί ένα ιδεολογικό στίγμα.
Αυτό επιβεβαιώνεται κι από άλλες παλαιότερες κατατάξεις. Για παράδειγμα, στην προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ (2019) το Ψηφιακής Διακυβέρνησης που τώρα βρίσκεται μαζί με το Πολιτικής Προστασίας στις τελευταίες θέσεις, ήταν τρίτο, αμέσως μετά το Οικονομίας και Ανάπτυξης. Και στην κυβέρνηση Τσίπρα (2015) την πρώτη θέση καταλάμβανε το Υπουργείο Εσωτερικών και διοικητικής ανασυγκρότησης με Υπουργό τον κ. Κουρουμπλή και αναπληρωτή του τον κ. Μουζάλα ως υπουργό αρμόδιο για την μεταναστευτική πολιτική.
Οι ίδιες συμπαραδηλώσεις έχουν επιχειρηθεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Όταν η Γερμανία, για παράδειγμα, ήταν διαιρεμένη σε Ανατολική και Δυτική, ένα από τα μείζονα Υπουργεία ήταν εκείνο το ενδο-γερμανικών υποθέσεων, προφανώς όχι με αρμοδιότητα την ένωση της χώρας αλλά με σκοπό να δείξει την πρόθεση των Γερμανών ότι πίστευαν και αγωνίζονταν γι αυτό.
Με την ίδια λογική, θα μπορούσαν και στην Ελλάδα Υπουργεία όπως το Τουρισμού, το Ναυτιλίας και του Πολιτισμού να προτάσσονται των υπολοίπων εις ένδειξη όχι μόνον των αναπτυξιακών προτεραιοτήτων της χώρας αλλά και ως ιδιοτυπικά συστατικά της ταυτότητάς της.
Θα μου πείτε, εδώ δεν έχουμε καταφέρει, μετά από τόσες μανούβρες, να φτιάξουμε ένα κυβερνητικό σχήμα που να δουλεύει και ο δεινόσαυρος των 60 κι πλέον υπουργών με τον οποίο πορευόμαστε σήμερα, θεωρείται σημείο υγιούς οργάνωσης, ενώ η ύπαρξη μιας δεύτερης κυβέρνησης μέσα στην κυβέρνηση (βλ. Μαξίμου) να θεωρείται καλή πρακτική συντονισμού.
Αλλά, όπως αναφέρθηκε και στην αρχή, όλα τα προηγούμενα αποτελούν σκέψεις που υπαγορεύθηκαν από την εορταστική ραστώνη.
Ευτυχές το 2024!
