Η Δημοκρατία δεν εκδικείται τρομοκράτες

52 mins read

Το αριστερό κίνημα υπέρ των δολοφόνων της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν έχει κάνει σύνθημα του τη φράση «η δημοκρατία δεν εκδικείται», η οποία προέρχεται από τις κοινοβουλευτικές ομιλίες και τα άρθρα του Ανδρέα Λεντάκη για την αποφυλάκιση των υπερήλικων τότε ηγετών της δικτατορίας.
Εξηγούμαι, ότι στο κείμενο μου δε θα αναφερθώ ονομαστικά στον τρομοκράτη που βρίσκεται σε απεργία πείνας, διότι θεωρώ ότι η χρήση του ονόματος του συμβάλλει στην ηρωοποίηση του. 
Ο καθηγητής του ΕΚΠΑ Αριστείδης Χατζής σε ανάρτηση του  υπέρ της ικανοποίησης των αιτημάτων του αριστερού τρομοκράτη υιοθέτησε τη φράση του Ανδρέα Λεντάκη και δήλωσε βέβαιος ότι ο Λεντάκης θα επαναλάμβανε πως «η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει ούτε είναι εκδικητική». Το ότι επαναλαμβάνεται αδιάκοπα μια φράση του Α. Λεντάκη από κάθε λογής υποστηρικτές της 17Ν, αφενός δεν τους προσδίδει την ίδια ισχύ και εγκυρότητα με εκείνον, αφετέρου αυτή η φράση δεν έχει κανένα νόημα όταν συσχετίζεται με τρομοκράτες. Το κύρος του Λεντάκη λείπει από τους επίδοξους μιμητές του, επειδή εκείνος υπήρξε εχθρός αλλά και θύμα της βίας των Απριλιανών, όταν αυτοί βρίσκονταν στην εξουσία. Κανένας από τους σημερινούς υποστηρικτές της 17Ν δεν ήταν εχθρός των τρομοκρατών ούτε εξίσου έχει υποστεί βία από αυτούς που επιθυμεί να δει ελεύθερους. Αντιθέτως, μερικοί από αυτούς ήταν μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη της 17Ν, ενώ στη συντριπτική τους πλειοψηφία δείχνουν να μοιράζονται τις ίδιες πολιτικές ιδέες με τους τρομοκράτες και δεν κρύβουν το θαυμασμό τους για τις πράξεις τους. 
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι όταν ο Α. Λεντάκης ζητούσε την αποφυλάκιση των πραξικοπηματιών της χούντας, οι περισσότεροι από εκείνους που τον επικαλούνται σήμερα για να ενισχύσουν την επιχειρηματολογία τους υπέρ της 17Ν, τότε τον επέκριναν με τον πιο ακραίο και φραστικά επιθετικό τρόπο.
Οι υποστηρικτές του μαζικού δολοφόνου καταχράζονται τη φράση «η δημοκρατία δεν εκδικείται», παρότι δε βγάζει κανένα απολύτως νόημα στη δική τους περίπτωση. Παρόλα αυτά, εκείνοι συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν κάτι που ούτε οι ίδιοι κατανοούν. Ο Ανδρέας Λεντάκης χρησιμοποίησε αυτή τη φράση υπέρ της απελευθέρωσης των Απριλιανών ως επιχείρημα και όχι ως σύνθημα. Η επιχειρηματολογία του βασίστηκε σε ιστορικούς λόγους. Οι Αθηναίοι της νικηφόρας δημοκρατικής παράταξης στα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα αποφάσισαν να παραχωρήσουν αμνηστία στους ηττημένους ολιγαρχικούς συμπολίτες τους με το πέρας του εμφυλίου πολέμου, που ανέτρεψε το καθεστώς των τριάκοντα τυράννων. Παρότι οι νικητές είχαν πέσει θύματα διωγμών και είχαν χάσει φίλους και συγγενείς από τους ηττημένους, αποφάσισαν να μην εκδικηθούν τους ολιγαρχικούς με γνώμονα την ομαλή δημοκρατική διαδικασία. Μάλιστα, οι Αθηναίοι εξόφλησαν  από κοινού το δάνειο που είχαν πάρει οι ολιγαρχικοί από τη Σπάρτη, για τη χρηματοδότηση της εκστρατείας εναντίον των δημοκρατικών, ώστε να επιτευχθεί η συμφιλίωση αντί να διαιωνίζεται το μίσος μεταξύ τους. Ο Ανδρέας Λεντάκης, βασιζόμενος σε αυτό το παράδειγμα των Αθηναίων, χαρακτήριζε τη δημοκρατία πολίτευμα μετριοπάθειας και δικαιοσύνης και με αυτή την έννοια ζητούσε την απελευθέρωση των υπερήλικων πραξικοπηματιών.
Ας εξετάσουμε τους λόγους που αυτή η φράση στερείται νοήματος στην περίπτωση ενός από τους εν ζωή αγαπημένους μαζικούς δολοφόνους της αριστεράς. Καταρχήν, ο δημοφιλής στην αριστερά μαζικός δολοφόνος για τον οποίο συζητάμε δεν είναι υπερήλικας. Εάν η υγεία του σήμερα βρίσκεται σε κακή κατάσταση, αυτό δεν οφείλεται σε φυσικά αίτια, αλλά στην απόφαση του να προβεί σε απεργία πείνας. Η δημοκρατία λοιπόν, όχι μόνο δε φέρθηκε εκδικητικά απέναντι στον ίδιο και τους συνεργάτες του, αλλά επιδεικνύει επιείκεια προσφέροντας τους το δικαίωμα στη ζωή, όπως κάνει με όλους τους ομοίους τους από τότε που κατάργησε τη θανατική ποινή.
Όσον αφορά στη συμφιλίωση, αυτή ισχύει στην περίπτωση των Σταλινικών, οι οποίοι παρά το ρόλο που έπαιξαν στις μαζικές δολοφονίες δεκάδων χιλιάδων συμπολιτών τους τη δεκαετία του 1940, τους επετράπη να επιστρέψουν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Η δημοκρατία, όχι μόνο αποκατέστησε τα πολιτικά τους δικαιώματα, αλλά επέτρεψε και τη συμμετοχή κομμουνιστικών κομμάτων στην πολιτική διαδικασία. Στη δε περίπτωση των δολοφόνων της 17Ν, δεν τίθεται κανένα ζήτημα συμφιλίωσης μεταξύ εμπόλεμων πλευρών. Τα μέλη της 17Ν έδρασαν κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης υπονομεύοντας τη συμφιλίωση και την επιείκεια την οποία σήμερα επιζητούν οι ίδιοι και οι υποστηρικτές τους. Εάν οι τρομοκράτες λάβουν επιεικέστερη μεταχείριση από το κράτος, όχι μόνο δεν επιτυγχάνεται ο κατευνασμός της νέας γενιάς τρομοκρατών, αλλά οι τελευταίοι ενθαρρύνονται να πράξουν τα ίδια γνωρίζοντας πως όσους φόνους και να διαπράξουν, η δημοκρατία θα τους συγχωρήσει.
Ο κ. Χατζής και οι αριστεροί που επιθυμούν την απελευθέρωση τρομοκρατών, χωρίς να το αντιληφθούν, έκαναν σύνθημα μια πρόταση που ορίζει τη συνέχεια της σύγχρονης Ελλάδας με την αρχαία. Από όσο γνωρίζω, όλοι τους υποστηρίζουν ότι η σύνδεση του νεοελληνισμού με την αρχαιότητα είναι εθνικιστική επινόηση. Οπότε, πώς είναι δυνατό όλοι αυτοί να επικαλούνται ότι η δημοκρατία δεν είναι εκδικητική, από τη στιγμή που δεν υπάρχει καμία πραγματική σύνδεση με την Αθήνα του 4ου π.Χ. αιώνα; Οι υποστηρικτές της 17Ν θεώρησαν τη συγκεκριμένη πρόταση εύηχη και δίχως να την κατανοούν, τη μετέτρεψαν σε σύνθημα με αποτέλεσμα να τους εκδικείται η ιστορία.
Αναφορικά με τη βεβαιότητα του Α. Χατζή ότι ο Ανδρέας Λεντάκης θα συμφωνούσε μαζί του σήμερα, οφείλω να τον ενημερώσω, ότι πέρα από τους λόγους που ήδη ανέφερα, ο Α. Λεντάκης θα διαφωνούσε μαζί του και για έναν ακόμα. Στις κοινοβουλευτικές του ομιλίες ήταν υπέρμαχος της διατήρησης της θανατικής ποινής για μαζικούς δολοφόνους. Βρίσκω αδύνατο ο Λεντάκης να παραβίαζε τις αρχές του και να ήταν όχι μόνο υπέρ της δια βίου φυλάκισης ενός μαζικού δολοφόνου (ο οποίος ευθύνεται μεταξύ άλλων και για το βίαιο θάνατο του προσωπικού του φίλου Παύλου Μπακογιάννη) αλλά και να έφτανε στο σημείο να ζητάει ακόμη πιο ευνοϊκή μεταχείριση. Η απόπειρα του κ. Χατζή και των αριστερών φίλων της 17Ν να αντιγράψουν τη ρήση του Ανδρέα Λεντάκη και να τον εντάξουν στην υπεράσπιση των αιτημάτων τους, μοιάζει με προσπάθεια Ελλήνων τράπερ να ερμηνεύσουν τον Siegfried του Wagner.
Οι υποστηρικτές της 17Ν αυτογελοιοποιούνται όταν χρησιμοποιούν ως συνθήματα επιχειρήματα του Λεντάκη για να στηρίζουν φίλα προσκείμενους μαζικούς δολοφόνους. Όταν ο Λεντάκης χρησιμοποιούσε αυτά τα επιχειρήματα υπέρ της απελευθέρωσης των Απριλιανών, οι συμπαθούντες της 17Ν βρίσκονταν απέναντι του. Η δημοκρατία οφείλει να μη διαπραγματεύεται με τρομοκράτες και να μην ενδίδει στα αιτήματα καταδικασμένων μαζικών δολοφόνων, ακολουθώντας το επιτυχημένο παράδειγμα της M. Thatcher που δεν ενέδωσε στην απεργία πείνας Ιρλανδών τρομοκρατών το 1981. Η δημοκρατία δεν είναι εκδικητική, αλλά ούτε και αδύναμη. Δε φοβήθηκε όταν οι δολοφόνοι της 17Ν ήταν ενεργοί, και δεν υπάρχει κανένας λόγος σήμερα να υποκύψει στα αιτήματα τους ενώ εκείνοι βρίσκονται στη φυλακή. Εάν αυτοί το επιθυμούν, έχουν κάθε δικαίωμα να ακολουθήσουν τα βήματα βομβιστή Bobby Sands.Kαμία κυβέρνηση όμως δεν επιτρέπεται να υπονομεύσει τα θεμέλια της δημοκρατίας υποκύπτοντας στις απειλές των αντεξουσιαστών ότι θα κάψουν την Αθήνα, όπως έκαναν το Δεκέμβριο του 2008 και το Φεβρουάριο του 2012.  Εάν βρεθεί ξανά σε αυτή την κατάσταση, η Ελληνική δημοκρατία διαθέτει όλα τα μέσα που της χρειάζονται για να υπερασπιστεί τον εαυτό της – το ζητούμενο θα είναι η ύπαρξη πολιτικής βούλησης στην κυβέρνηση για να τα αξιοποιήσει.
Ο Κωνσταντίνος Λεντάκης είναι διδάκτορας του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου.

Facebook Comments