Η εποχή των κουραμπιέδων

25 mins read

Η παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα μπορούσε να χωριστεί σε τρεις περιόδους: Αρχικά, ήταν το πρώτο εξάμηνο, η περίοδος της απάτης: Τότε που μια ομάδα αποτελούμενη από τσαρλατάνους και καθεστωτικούς συγκρούστηκαν μετωπικά με την πραγματικότητα, τους θεσμούς και τον προσανατολισμό της χώρας, επιδιώκοντας ανοιχτά τη μετατροπή της χώρας σε Βενεζουέλα.
Η ματαίωση της εκτροπής που είχε ξεκινήσει με το δημοψήφισμα δεν οφειλόταν σε καμία «λογική μεταστροφή» του Αλέξη Τσίπρα, αλλά στο φόβο μπροστά στο χάος που ο ίδιος δημιούργησε.
Ακολούθησε η περίοδος της απαξίωσης, η πιο μεγάλη χρονικά: Μια τριετία που τα δύο βασικά επιχειρήματα ήταν το «γιατί, οι άλλοι καλύτεροι ήταν;» και το «όλοι ίδιοι είναι, μην ασχολείσαι». Σε μια χώρα με εξασθενημένους θεσμούς η κυβέρνηση καταπάτησε την  ίδια την έννοια της πολιτικής, καθώς οι νεομνημονιακοί σύντροφοι εφηύραν νέους όρους για να περιγράψουν όσα έκαναν, τα οποία ήταν χειρότερα από όσα είχαν κάνει οι προηγούμενοι: Η τρόικα έγινε «θεσμοί», οι οικονομικοί δολοφόνοι έγιναν «εταίροι», το μνημόνιο έγινε «πρόγραμμα», οι δεκαεπτά περικοπές συντάξεων έγιναν «αναπροσαρμογή μεγεθών». Και, τελικά, η καταπάτηση της εθνικής γραμμής για τη Μακεδονία έγινε «έντιμος συμβιβασμός».
Εδώ και λίγες εβδομάδες έχουμε πλέον περάσει στην τρίτη περίοδο, της τραγελαφικής κατάρρευσης: Με αφορμή την προσχηματική αποχώρηση του Πάνου Καμμένου από τη συγκυβέρνηση παρακολουθούμε πλέον την διάψευση του παραλογισμού που επί τέσσερα χρόνια προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι είναι «πρωτοποριακή στρατηγική» και «περίτεχνοι ελιγμοί»: Βλέπουμε βουλευτές να εντάσσονται σε δύο κοινοβουλευτικές ομάδες, μια κυβερνητική και μια αντιπολιτευόμενη. Βλέπουμε βουλευτές να παραιτούνται και να κρατούν την έδρα τους. Βλέπουμε βουλευτές που έλεγαν πόσο κακός είναι ο Αλέξης Τσίπρας ξαφνικά να αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του τον μεγάλο ηγέτη. Βλέπουμε πολιτευτές που κυριολεκτικά καθύβριζαν το ΣΥΡΙΖΑ να δέχονται να γίνουν υπουργοί του.
Η τρίτη αυτή περίοδος θα μπορούσε να ονομαστεί ως η εποχή του παραλόγου, αν δεν ερχόταν η κυρία Μεγαλοοικονόμου με το πρόσφατο παραλήρημά της να την ορίσει πιο παραστατικά ως «εποχή των κουραμπιέδων»: Άνθρωποι πολιτικά, επαγγελματικά και κοινωνικά ανυπόληπτοι, χωρίς καμία αναφορά στην κοινωνία, χωρίς καμία αξιόλογη προσωπική διαδρομή, αναλαμβάνουν ρόλο κοινοβουλευτικού ή εξωκοινοβουλευτικού δεκανικιού στις αποφάσεις του Αλέξη Τσίπρα.
Είδαν όλοι αυτοί ξαφνικά «το φως το αριστερό» και προσχώρησαν στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ; Όχι, η αλήθεια είναι λίγο πιο πεζή. Απλά «είδαν φως και μπήκαν»: Αντιλήφθηκαν – είτε μόνοι τους, είτε μέσω της διαγραφής τους – ότι ζωτικός χώρος για αυτούς στα κεντρώα και σοβαρά κόμματα δεν υπάρχει (και, για να κάνουμε και την αυτοκριτική μας, κακώς υπήρξε κάποτε) και αποφάσισαν να μεταπηδήσουν εκεί όπου η ανεπάρκεια, το θράσος και η απόλυτη απουσία αυτογνωσίας θεωρούνται πολιτικά προσόντα και επιβραβεύονται: Στο κόμμα ενός ανθρώπου που δεν μόχθησε για τίποτα στη ζωή του, που δεν δίστασε να δαγκώσει όλα τα χέρια που του προσέφεραν βοήθεια, που έχει εξελιχθεί σε παθολογικό ψεύτη και που έχει μόνη μέριμνα πώς θα παραμείνει στην εξουσία με κάθε κόστος για τη χώρα.
Ίσως η «εποχή των κουραμπιέδων» να είναι το αναγκαίο τελικό στάδιο της κακόγουστης φάρσας της τελευταίας τετραετίας και σίγουρα ταιριάζει απόλυτα στην προσωπικότητα, τις ικανότητες και το ήθος του Αλέξη Τσίπρα. Η εποχή αυτή όμως πρέπει να τελειώσει το συντομότερο δυνατόν για έναν πολύ απλό λόγο: Γιατί δεν αντέχει άλλο η χώρα. Και, μόλις τελειώσει, όσοι κληθούν να αναλάβουν τις τύχες της Ελλάδας έχουν χρέος απέναντι στους πολίτες να επαναφέρουν τους κουραμπιέδες εκεί που παραδοσιακά ανήκουν: Στις μέρες γύρω από τα Χριστούγεννα.
Ο Παύλος Μαρινάκης είναι δικηγόρος και αντιπρόεδρος της ΟΝΝΕΔ

Facebook Comments

Τελευταία Νέα