Χρειάζονται αποθέματα θράσους για να απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ με τη μορφή σωτήρα στους ανθρώπους με αναπηρία.
Στο κομματικό έντυπο του ΣΤΡΙΖΑ υπάρχει εκτενής αναφορά στο (όπως πάντα βαρύγδουπο) “Συμβόλαιο Αλλαγής για τη στήριξη των ατόμων με αναπηρία”. Δεν έχουν περάσει όμως ούτε 3 μήνες (16/2/2023) από την ημέρα που οι σύντροφοι ουσιαστικά καταψήφισαν στη Βουλή το σχέδιο νόμου για την Αρχή της Ίσης Μεταχείρισης για ΑμεΑ.
Οι ίδιοι το θεωρούν φυσικό, καθώς το εντάσσουν στον “ανένδοτο αγώνα για να φύγει η χούντα”. Άλλωστε μπορεί να καταψήφισαν αλλά πολύ σύντομα (και εντελώς τυχαία προεκλογικά) έφεραν τη δική τους πλατφόρμα. Την οποία θα υλοποιήσουν αν γίνουν Κυβέρνηση. Δεν τους υποχρεώνει κανείς να υπερψηφίσουν νόμο που θα φέρει άλλη κυβέρνηση (όχι προοδευτική), ακόμη και αν λέει τα ίδια με όσα προτείνουν. Το πρόβλημα όμως είναι κυρίως τα όσα προτείνουν.
Η πρώτη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αναφέρεται σε σχετικό infographic, είναι ότι “στηρίζουμε τα άτομα με αναπηρία”. “Διότι αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει “δικαιοσύνη παντού”, δικαιοσύνη για όλους και όλες” όπως εξηγείται για όσους δεν κατάλαβαν. Το τραμπικής προέλευσης σλόγκαν δεν αφήνει περιθώρια συζήτησης. Ο ενεστώτας χρόνος αφήνει πίσω του τα φαντάσματα του παρελθόντος και ουσιαστικά αφαιρεί από τους επικριτές το δικαίωμα να θυμίζουν τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ το Φλεβάρη (sic) κατά την ψηφοφορία του σχεδίου νόμου που προαναφέρθηκε.
Και αν οι σύντροφοι θέλουν δικαιοσύνη παντού, δεν είναι βέβαιο ότι ειδικά στη Δικαιοσύνη ενδιαφέρονται να κάνουν κάτι για τα ΑμεΑ. Μην ψηφίζοντας το σχέδιο νόμου, θεώρησαν χρέος τους να μη στηρίξουν τα κάτωθι:
Α. Την πλήρη νομική κατοχύρωση της Αρχής της Ίσης Μεταχείρισης, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα σε όλους τους πολίτες με αναπηρίες να έχουν πλέον νόμιμες αξιώσεις έναντι του Ελληνικού Κράτους σε περίπτωση που γίνονται θύματα διακρίσεων.
Β. Τη δωρεάν νομική βοήθεια για όλους τους πολίτες ΑμεΑ, ανεξαρτήτως εισοδηματικών κριτηρίων
Γ. Τον ορισμό σε κάθε Δικαστήριο και Εισαγγελία της χώρας, Υπευθύνου προσβασιμότητας που θα εξασφαλίζει τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους.
Δ. Την εξάλειψη υποτιμητικών και αναχρονιστικών όρων από όλους τους νομοθετικούς Κώδικες της χώρας.
Αυτά δεν ψήφισαν.
Οι ίδιοι (σύμφωνα πάντα με το infographic) θέλουν πιο χειροπιαστά πράγματα όπως το να εξασφαλίσουν “προσβασιμότητα σε όλα τα κτήρια δημόσιας χρήσης μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Και αυτό είναι δέσμευση”. Δεν είμαι βεβαίως σχετικά με το πώς θα τηρήσουν τη δέσμευση σε ένα 6όροφο κτήριο που στεγάζει π.χ. την εφορία Μαγκουφάνας. Εκεί όπου η σκάλα είναι όλη κι όλη 60 cm και στο ασανσέρ -παρά το σχετικό νόμο- δεν έβαλαν πόρτες γιατί αλλιώς δεν θα χωρούσαν ούτε οι καφέδες για να τους βάλει ασυνόδευτους το delivery boy.
Εκτός όμως των τεχνικών μικρολεπτομερειών που μπορεί να χαλούν το αφήγημα, ένα βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η υπόσχεση για προσβάσιμα δημόσια κτήρια είναι ήδη νόμος του κράτους από την πρώτη φορά αριστερά, ο οποίος δεν υλοποιήθηκε. Τώρα υπόσχεται ότι θα υλοποιήσει τον παλαιότερο νόμο του αν ξαναγίνει Κυβέρνηση. Η υλοποίησή του παλαιού νόμου, περιλαμβάνεται ωστόσο και σε ένα σχέδιο δράσης που έχει εκπονήσει ο Γ. Γεραπετρίτης. Δηλαδή η σημερινή Κυβέρνηση. Όταν λέμε υλοποιείται, εννοούμε φυσικά όπου είναι δυνατόν. Το ιδανικό θα ήταν φυσικά να εγκαταλειφθούν τα κτήρια στα οποία δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση τα ΑμεΑ, αλλά στην Ελλάδα απέχουμε δυστυχώς πολύ από το ιδανικό.
Μια επόμενη υπόσχεση του infographic αφορά στην εκπόνηση και εφαρμογή ενός πιλοτικού προγράμματος (σε συνεργασία με τους ΟΤΑ) για “20 πλήρως προσβάσιμες γειτονιές”. Με όλο το σεβασμό, είναι πιθανότερο να δουν οι αόμματοι και να μιλήσουν οι μουγγοί. Κυρίως διότι οι γειτονιές μας είναι απροσπέλαστες ακόμη και για άτομα χωρίς αναπηρία. Ρωτήστε μια μαμά με καροτσάκι. Δεν είναι μόνο οι κάφροι που παρκάρουν στα πεζοδρόμια ή οι εργολάβοι που φτιάχνουν στίβο μάχης, κάθε φορά που ξηλώνουν (ανεμπόδιστοι) το δρόμο. Οι ίδιοι οι δήμοι βάζουν κολόνες ή κάδους αδιαφορώντας ακόμη και αν καταστρέφουν προηγούμενο έργο τους.
Μετά από πολλά χρόνια στη δημοσιογραφία, αντιλαμβάνομαι πλήρως την ανάγκη των πολιτικών να τάξουν προεκλογικά λαγούς με πετραχήλια. Όλα όμως έχουν ένα όριο.
Το μόνο στο οποίο συμφωνώ από τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αύξηση στη δαπάνη για τα επιδόματα αναπηρίας. Όχι κατά 20% που προτείνει αλλά για όσο χρειάζεται προκειμένου να μπορούν όλοι να ζουν με αξιοπρέπεια. Δεν πρόκειται για ελεημοσύνη. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν διαφορετικές δεξιότητες και προσφέρουν στην κοινωνία. Χρειάζονται όμως τη στήριξη όλων μας για να έχουν πραγματικά ίσες ευκαιρίες. Αυτό που δεν χρειάζονται είναι πολιτικούς που να τους αντιμετωπίζουν σαν ανόητους και να προσπαθούν να τους εξαγοράσουν με χάντρες και καθρεφτάκια.
