Τσίπρας και Κεντροαριστερά – Βίοι παράλληλοι

28 mins read

Διαβάζω, ανά τα τακτά χρονικά διαστήματα, αναλύσεις πως ο Τσίπρας θα στρίψει προς το κέντρο. Πώς έχει δική του την αριστερά, έχει «μπετονάρει» ένα 20%-25% του εκλογικού σώματος και πως από ώρα σε ώρα θα γυρίσει για να δώσει τη μάχη του κέντρου ώστε να ξαναγίνει πρωθυπουργός.
Ίσως όσοι κάνουν αυτές τις αναλύσεις βλέπουν κάτι που δεν μπορώ να δω, όμως με τα δεδομένα που έχω η άποψη μου μένει αναλλοίωτη από το 2012 και έπειτα για τον συγκεκριμένο πολιτικό: Είναι, σε πολύ μεγάλο βαθμό, product based και όχι market based. Τι σημαίνει αυτό; Πώς το «πακέτο πολιτικών» που προσφέρει έχει συγκεκριμένα κύρια χαρακτηριστικά. Έτσι προσπαθεί να «τραβήξει» τους ψηφοφόρους και να τους πείσει να το αγοράσουν. Δεν αναπροσαρμόζει τα βασικά χαρακτηριστικά του «πακέτου προσφοράς» ανάλογα με τις επιθυμίες των ψηφοφόρων. Η οικονομική κρίση, για πολλούς και διαφόρους λόγους που δεν είναι στόχος του παρόντος άρθρου να αναλύσει, έσπρωξε μία μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων προς τον Τσίπρα. Εκείνος έκανε, με εξαιρετική επιτυχία, ό,τι χρειαζόταν για να ανοίξει το δρόμο σε αυτούς. Δεν άλλαξε τα βασικά στοιχεία του για να τους δελεάσει. Τους έταξε περισσότερα από αυτά. Δίχως την κρίση το πιο πιθανό είναι να ήταν ένας απλός βουλευτής πλέον, πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ που ελάχιστους θα απασχολούσε.
Οι ευκαιρίες του Τσίπρα να στρίψει προς την κεντροαριστερά ήταν δύο. Η μία το 2016, όταν και είχε τελειώσει το παλαβό εξάμηνο της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και της «δημιουργικής ασάφειας», είχε κερδίσει τις εκλογές Σεπτεμβρίου 2015 και είχε διώξει από το ΣΥΡΙΖΑ Λαφαζάνη και Κωνσταντοπούλου (τους ακραίους των ακραίων). Η δεύτερη ευκαιρία ήταν μετά την ήττα στις εκλογές του 2019, όταν και θα μπορούσε να χαράξει μια νέα στρατηγική για την τετραετία ως αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτοί οι έξοδοι για αλλαγή κατεύθυνσης στη λεωφόρο της πολιτικής διαδρομής του πρώην πρωθυπουργού έχουν παρέλθει. Ανεπιστρεπτί. Άποψή μου είναι πως ο Τσίπρας δεν μπορεί να στρίψει. Θα μείνει με το τιμόνι αριστερά. Είναι από εκείνους τους λαϊκιστές πολιτικούς που περιμένουν το κύμα να τους σηκώσει. Όσο το κύμα είναι ψηλά βρίσκονται στην κορυφή, ύστερα πέφτουν κι αυτοί μαζί του. Δεν είναι πολιτικός τύπου Ομπάμα που ξεκίνησε από το τότε άκρο των Δημοκρατικών για να κερδίσει έπειτα το κέντρο. Είναι πολιτικός τύπου Τραμπ.
Ο ίδιος το γνωρίζει και φαίνεται να έχει καταστρώσει τη στρατηγική του επάνω σε αυτό. Σκοπός του δεν είναι να διεκδικήσει την πρωθυπουργία στις επόμενες εκλογές, αλλά να καταφέρει να κρατήσει το ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση (με βάση το σενάριο πως οι εκλογές γίνονται μετά τον Οκτώβριο του 2021 και άρα μετά τις εκλογές για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ). Έτσι, στην αναμπουμπούλα της απλής αναλογικής θα έχει ρόλο να παίξει. Εάν πάλι οδηγηθούμε σε διπλές εθνικές εκλογές (που θεωρώ και πιο πιθανό) θα είναι και πάλι αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θα έχει κερδίσει χρόνο.
Ο Τσίπρας «ταμπουρώνεται» πίσω από το 25% που δείχνει να κρατάει ώστε να δώσει τη μάχη με τον/την επόμενο/η αρχηγό του ΚΙΝΑΛ. Γνωρίζει πως ένα, αρκετά μεγάλο, τμήμα ψηφοφόρων από το ποσοστό που λαμβάνει είναι ψηφοφόροι που ψηφίζουν κόμμα κυρίως με βάση τις ελπίδες για κυβερνητική προοπτική. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτοί οι ψηφοφόροι είναι κυρίως -πρώην ψηφοφόροι ΠΑΣΟΚ (άρα είναι πιο εύκολο να το ξαναψηφίσουν αφού το έχουν ήδη κάνει στο παρελθόν). Εάν αυτοί οι ψηφοφόροι δουν πως το ΚΙΝΑΛ ανεβαίνει εκλογικά και έχει ελπίδες να γίνει, αρχικά, δεύτερο κόμμα και έπειτα να διεκδικήσει τη νίκη σε εκλογές ο Τσίπρας κινδυνεύει να του κουνήσουν μαντήλι.
Σε μια τέτοια περίπτωση θα αντιστραφούν (περίπου) τα σημερινά ποσοστά ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ. Έτσι, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθεί να κάνει δύο πράγματα: Να δείξει πως είναι η μοναδική κυβερνητική ενναλακτική και να ενισχύσει τη σχέση του μαζί τους, να τους τραβήξει όλο και περισσότερο κοντά του ώστε να δυσχεραίνει το έργο του ΚΙΝΑΛ. Αυτήν την εμβάθυνση των σχέσεων βέβαια την κάνει και με τους αριστερούς ψηφοφόρους, όμως ο κίνδυνος να χάσει όσους ψηφίζουν με βάση την κυβερνητική προοπτική είναι μεγαλύτερος. Διότι αυτοί ενστερνίζονται σε αρκετά μικρότερο βαθμό από τους «αριστερούς» ψηφοφόρους τις βασικές αξίες της ηγετικής ομάδας ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτούς τους ψηφοφόρους θα παιχτεί το πολιτικό του μέλλον. Και φαίνεται να το γνωρίζει καλά.

Facebook Comments