Η Μυρσίνη Λοΐζου έπαιρνε επί 69 μήνες τη σύνταξη της αποθανούσας μητέρας της αποκομίζοντας παρανόμως 52.000€. Αυτό από μόνο του το γεγονός δεν είναι κάτι μοναδικό.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής που έκανε το υπουργείο Οικονομικών το 2012 διαπιστώθηκαν 358 περιπτώσεις θανόντων των οποίων κάποιοι συγγενείς συνέχιζαν να εισπράττουν τις συντάξεις τους για μεγάλο χρονικό διάστημα κερδίζοντας πάνω από 30.000 ευρώ. Και προφανώς δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Στη γειτονική Ιταλία, μόλις πέρσι, η συγκεκριμένη «μέθοδος» έγινε μέχρι και σενάριο κωμωδίας που προβλήθηκε στους κινηματογράφους με τίτλο «Βάλε τη γιαγιά στο ψυγείο».
Το ζήτημα με τη Μυρσίνη Λοΐζου, όμως, είναι άλλο και πολύ πιο σοβαρό. Κανείς από τους 357 υπόλοιπους πρωταγωνιστές παρόμοιων υποθέσεων δεν ζήτησε την ψήφο του ελληνικού λαού για να γίνει ευρωβουλευτής. Κανείς άλλος δεν κούναγε επιδεικτικά το δάχτυλο ισχυριζόμενος πως θα αλλάξει τη χώρα, ενώ «τσέπωνε» παράνομα 750 ευρώ το μήνα από το κράτος. Κανείς άλλος δεν δήλωνε πως «τα θύματα του Ξηρού θα έπρεπε να σηκωθούν και να μας ζητήσουν συγγνώμη». Κανείς άλλος δεν υποδυόταν τον αριστερό επαναστάτη, ενώ ο ίδιος ήταν τόσο «βολεμένος». Κανείς άλλος, ακόμα κι αν βρισκόταν στην ίδια θέση, δεν θα απαντούσε πως όλα αποκαλύφθηκαν «σε μια προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων», δεν θα έριχνε τις ευθύνες στη… γραφειοκρατία, δεν θα χαρακτήριζε την υπόθεση «μικροπολιτικό κουτσομπολιό», δεν θα κατηγορούσε την αξιωματική αντιπολίτευση για «ανθρωποφαγία» και δεν θα ισχυριζόταν πως δίνει μάχη κατά του φασισμού.
Με όλα τα παραπάνω «προσόντα» δεν είναι καθόλου παράξενο πως η Μυρσίνη Λοΐζου βρήκε θέση στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως φαντάζει λογικό. Εκφράζει απόλυτα τη φιλοσοφία του ΣΥΡΙΖΑ με την οποία εκτινάχθηκε από το 4% στο 36%. Εκφράζει απόλυτα τη στρατηγική με την οποία κυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ για περισσότερο από τέσσερα χρόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποδύεται τον «προστάτη των αδύναμων» και ισχυρίζεται ότι έχει το «ηθικό πλεονέκτημα». Αυτά τα δυο επιχειρήματα μπαίνουν στο ιδεολογικό μίξερ της Κουμουνδούρου και του Μαξίμου. Βασιζόμενοι σε αυτά παρουσιάζουν μια εικονική πραγματικότητα επιχειρώντας να δημιουργήσουν αυταπάτες στους πολίτες. Εκτίθενται, όμως, διαρκώς από τα γεγονότα και την πραγματικότητα που τους διαψεύδουν.
Οι οικονομικά αδύναμοι είναι εκείνοι που χτυπήθηκαν περισσότερο από την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Πλήρωσαν το μεγαλύτερο μέρος του λογαριασμού του τρίτου μνημονίου με την υπέρμετρη αύξηση των έμμεσων φόρων, τη μείωση του αφορολόγητου και το ψαλίδισμα των συντάξεων. Κι όμως τώρα τους επιστρέφουν ένα ευρώ από τα δέκα που τους πήραν με τη μορφή επιδομάτων και… πανηγυρίζουν.
Και την ώρα που υποτίθεται πως σαν άλλοι… εισαγγελείς Ντι Πιέτρο διεξάγουν επιχείρηση «καθαρά χέρια» συνεχώς έρχονται στο φως υποθέσεις που δείχνουν ότι μέσα σε τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης έγιναν πιο «παλιοί και από τους παλιούς». Αν και ευαγγελίζονταν το «νέο». Οι γκρίζες ζώνες των ταξιδιών Παππά – Αρτεμίου στη Βενεζουέλα, η υπόθεση Πετσίτη – Λαυρεντιάδη, οι πολυδιαφημισμένες λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς που «ξεχάστηκαν», το επίδομα ενοικίου των Παπαδημητρίου – Αντωνοπούλου με το «χρυσό» πόθεν έσχες, οι διορισμοί στελεχών σε θέσεις – κλειδιά φορέων και οργανισμών με μόνο κριτήριο τα κομματικά ένσημα και το σφιχταγκάλιασμα με τους «διαπλεκόμενους» που κατήγγελλαν στο παρελθόν δείχνουν ότι δεν «αντιστάθηκαν» στο «βάζο με το μέλι» που προσφέρει η εξουσία.
Θα περάσει ο καιρός και η υπόθεση της Μυρσίνης θα ξεχαστεί. Αλλά η φιλοσοφία του λαϊκιστικού ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να αλλάξει. Αν και η κυβέρνηση θυμίζει πια «ξεκούρδιστο ακορντεόν» θα συνεχίσει να τραγουδάει «αντιστασιακά τραγούδια» με μόνο στόχο πλέον να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται από τα εκλογικά ποσοστά της.
