Θανάσης Κ.
Σε κάθε γενιά ο Ολοκληρωτισμός εμφανίζεται με άλλο πρόσωπο.
Πάντα επικαλείται κάποια “ελκυστικά προτάγματα”.
Πάντα δικαιολογείται με την απαξίωση των υφισταμένων θεσμών.
Πάντα επαγγέλλεται ένα “καλύτερο, δικαιότερο, κόσμο”.
Και πάντα διαψεύδεται με τραγικό τρόπο…
Αναπτύσσεται μέσα σε φιλελεύθερες δημοκρατίες και ανοικτές κοινωνίες. Πάντα πατάει πάνω στις αδυναμίες τους. Πάντα στρέφεται εναντίον τους! Πάντα υπόσχεται τα καλύτερα, φέρνει τα χειρότερα και χάνει στο τέλος. Αλλά μέχρι να χάσει προκαλεί φοβερές καταστροφές και εκατόμβες θυμάτων…
— Ο Κομμουνισμός επαγγέλθηκε την “κοινωνική Δικαιοσύνη” και την “κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο”. Η προπαγάνδα του ήταν καθαρά αντι-καπιταλιστική.
— Ο Φασισμός επαγγέλθηκε την ανατροπή της “παλαιάς τάξης” των αποικιακών δυνάμεων που “καταδυνάστευαν τα έθνη” εξωτερικά και τα “βύθιζαν στην παρακμή” εσωτερικά. Η απάνθρωπη προπαγάνδα του είχε και αντί-καπιταλιστική και αντί-αποικιοκρατική διάσταση. Και αντιφιλελεύθερη, ασφαλώς…
— Ο Κομμουνισμός επαγγέλθηκε την ανατροπή του Καπιταλισμού διεθνώς και την εγκαθίδρυση “της παγκόσμιας Κομμουνιστικής Κοινωνίας”, της “ισότητας” των ανθρώπων, της “αδελφοσύνης” των λαών και της “απρόσκοπτης ανάπτυξης” των κοινωνιών. Η κατάρρευσή του σήμερα είναι γνωστή, αλλά χρειάστηκε τρείς γενιές για να φανεί…
— Ο Φασισμός επαγγέλθηκε τη “Νέα Τάξη Πραγμάτων” στην Ευρώπη, υπό την αιγίδα των “δυναμικών εθνών” (Γερμανίας και Ιταλίας), απαλλαγμένης από τις επιρροές των “κατώτερων λαών” (Σλάβων, Εβραίων κλπ.) και απαλλαγμένης από την καταδυνάστευση των “παλαιών αποικιοκρατικών” δυνάμεων (Βρετανίας, Γαλλίας) – αλλά και από την “παρακμιακή παράλυση” των φιλελεύθερων καθεστώτων. Το αποτέλεσμα ήταν εφιαλτικό και επισώρευσε φοβερά δεινά…
* Ο Ολοκληρωτισμός σήμερα εμφανίζεται κυρίως με τη μορφή του cancel culture (το Πολιτιστικό Κίνημα της “Αποδόμησης”) ή woke culture (το Πολιτιστικό Κίνημα της “Αφύπνισης”).
Επικαλείται την “καταπίεση” των (πάσης φύσεως), “μειονοτήτων”, καταγγέλλει τα στερεότυπα που οδηγούν στην “καταπίεση” αυτή και επαγγέλλεται ένα κόσμο “χωρίς κοινωνικά κατασκευασμένους ρόλους”, χωρίς “στερεοτυπικές συμπεριφορές”, προχωρώντας κι ένα βήμα παραπέρα: Να διαλύσει όλα τα πολιτιστικά στοιχεία που αναπαράγουν τέτοια “καταπιεστικά στερεότυπα”, όλες τις συμπεριφορές που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως “πατριαρχικές”, “ρατσιστικές”, “ομοφοβικές” ή “εθνικιστικές”.
Πρώτος τους στόχος οι εκάστοτε “πλειοψηφίες”. Κι ο,τιδήποτε δίνει “συλλογική προσωπικότητα” που θα μπορούσε να θεωρηθεί είτε ως “καταπιεστική” έναντι των “μειονοτήτων” – είτε ως “στεροτυπική”…
Οι εθνικές ταυτότητες είναι απολύτως “ξεπερασμένες” και πρέπει να καταργηθούν.
Οι εθνικές συλλογικότητες είναι συλλήβδην “φασισμός” και “ρατσισμός”.
Το δημόσιο συμφέρον – που εξ ορισμού ενοποιεί την κοινωνία πολιτικά, πέρα και πάνω από διαχωρισμούς και “μειονότητες” – είναι δυνάμει “φασιστικό” και αυτό…
Αλλά χωρίς την έννοια του δημοσίου συμφέροντος, δεν υπάρχει σύγχρονη Φιλελεύθερη Δημοκρατία…
Το ίδιο και η δημόσια τάξη, Εξ ού και το σύνθημα debunk the Police. (ακυρώστε την Αστυνομία!)
Με δύο λόγια επιδιώκουν την αποδυνάμωση των κρατών, προς όφελος της λεγόμενης “κοινωνίας των πολιτών”, δηλαδή δικτύων από ΜΚΟ, που δεν έχουν καμία νομιμοποίηση. Συμπεριφέρονται ως “σύγχρονοι Σταυροφόροι”, που θέλουν το “καλό” μας – αυτές το ξέρουν, εμείς όχι.
* Δεν πρόκειται απλώς για “ακρότητες”. Πρόκειται για μια “μήτρα” που γεννά το “αυγό του φιδιού” και οδηγεί στην απόλυτη τυραννία…
— Όπου μπορούν απαγορεύουν τη μελέτη Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Τους θεωρούν κλασικούς εκπροσώπους της… “Πατριαρχίας”! Αλλά και οπαδούς της “δουλείας”!
— Όπου μπορούν αποθαρρύνουν τα έργα των αρχαίων Ελλήνων Τραγωδών (Αισχύλου, Σοφοκλή και Ευριπίδη – θεωρούνται κι αυτοί οπαδοί της “Πατριαρχίας”), αλλά και του Αριστοφάνη (θεωρείται εξόχως… “ομοφοβικός”), φυσικά και την ποίηση του Ομήρου και του Βιργιλίου…
Για σύγχρονη Λογοτεχνία, ούτε συζήτηση: Θεωρούν κατ’ εξοχήν εκπροσώπους της “ανδροκρατίας” ή “της πιο τοξικής Πατριαρχίας” το έργο του Αλέξανδρου Δουμά (πατρός και υιού), του Βίκτορα Ουγκώ (τον θεωρούν “εκπρόσωπο του πατριαρχικού πατερναλισμού”), του Κάρολου Ντίκινς, του Τζόναθαν Σουίφτ, του Δανιήλ Ντε Φοέ, του Χέρμαν Μέλβιλ, του George Ohnet (έγραψε το αρχετυπικό “αστικό μυθιστόρημα” ο Αρχισιδηρουργός), του Μπερναρ Σω (στερεότυπα της “τοξικής αρρενοπότητας”) του Μάρκ Τουαίην (όλα τα προηγούμενα συν “ρατσιστής”), του Ντοστογιέφσκι φυσικά, του Τζέημς Τζόυς, αλλά και τα έργα του Τένεσι Ουίλλιαμς και του Ίψεν ακόμα…
Από τη σύγχρονη Φιλοσοφία δεν γλιτώνει κανείς! Ούτε από το Διαφωτισμό (Ο Ιμμάνουελ Κάντ είναι “κομμένος”, ο Ρουσώ επίσης ο Τζών Λόκ και ο Ντέηβιντ Χιούμ το ίδιο), ούτε από τους μεταγενέστερους (ο Νίτσε είναι επίσης κομμένος), ολόκληρος ο “Κύκλος της Βιέννης” του Μεσοπολέμου, ο Βίτκεντστάϊν είναι κομμένος, ο Πόπερ είναι κομμένος – ακόμα και εκπρόσωποι της αριστερής (νεο-μαρξιστικής) Σχολής της Φραγκφούρτης “κόβονται”.
Για να μην έχετε καμία αγωνία, κόβουν ακόμα και τους θεωρητικούς πατέρες του Κομμουνισμού: τον Κάρολο Μάρξ και τον Φρήντιχ Έγκελς (τον πρώτο για προσωπικούς λόγους μάλλον, τον δεύτερο για το επίσης εμβληματικό έργο του: “Η καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους”), καθώς και τον ίδιο τον Λένιν (για τις θέσεις που διατύπωσε στην περιβόητη συνέντευξή του προς της Νινέζα Αρμάν).
Βεβαίως και ο Σίγκμουντ Φρόϋντ δεν γλιτώνει…
Έχουν το ζήλο του φανατικού νεοφώτιστου, κάτι μεταξύ Μεσαιωνικού Ιεροεξταστή ή εκπροσώπου της Κομμουνιστικής Λογοκρισίας επί Στάλιν ή της Ναζιστικής Λογοκρισίας επί Γκαίμπελς.
Δεν καίνε βιβλία – ακόμα! Αλλά εξοβελίζουν ύλη από τις Πανεπιστημιακές σπουδές, ή γκρεμίζουν από τη δημόσια θέα αγάλματα προσωπικοτήτων που η φήμη τους άντεξε στους αιώνες (όπως του Χριστόφορου Κολόμβου – τον μπέρδεψαν με τον Φερδινάνδο Κορτές) ή του Τζώρτζ Ουάσιγκτων (είχε δούλους, λέει – όπως όλοι οι “πατέρες” της Αμερικανικής Δημοκρατίας στα μέσα του 18ου Αιώνα)…
Κάνουν το τραγικό σφάλμα να κρίνουν τη ζωή και το έργο μεγάλων προσωπικοτήτων της Ιστορίας με βάση τη σημερινή εποχή και τους παραμορφωτικούς φακούς της δικής τους ιδεοληψίας.
* Και βέβαια, αναγορεύουν τους εαυτούς τους σε σύγχρονους “Προκρούστες” της “Πολιτικής Ορθότητας”, κραδαίνοντας την ως ιδεολογική “ρομφαία” – αδιανόητη για φιλελεύθερη δημοκρατία…
Ήδη μετατρέπονται σε αληθινή “αστυνομία σκέψης” και επιβάλλουν τι μπορεί να λέγεται και τι όχι – κι απ’ αυτά που μπορούν να λέγονται πώς πρέπει να τα λέμε, για να μη “θίγονται”.
Για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή των φιλελεύθερων δημοκρατιών, απαγορεύουν λέξεις και φράσεις και επιχειρήματα ακόμα και στοιχεία. Ό,τι δεν τους αρέσει – και κυρίως ό,τι διαψεύδει τους παρανοϊκούς ισχυρισμούς τους – το θεωρούν hate speech ή “ακροδεξιό”, ή “φασιστικό”, ή “ρατσιστικό”, ή “στερεοτυπικό”, ή hoax, ή “σκουπίδι τοξικής αρρενωπότητας”.
* Ξεχειλίζουν κι από υποκρισία: Για παράδειγμα στηλιτεύουν την καταπίεση της γυναίκας στις δυτικές κοινωνίες. Αλλά δεν τολμούν να πουν τα ίδια για τα ισλαμιστικά κινήματα. Που ως γνωστόν τις γυναίκες δεν τις έχουν και πολύ “υψηλά”.
Χτυπούν ανελέητα κάθε ιστορική προσωπικότητα ακόμα και για “μικρο-αμαρτίες” του παρελθόντος, αλλά δεν τόλμησαν ποτέ να πουν το παραμικρό για “σύμβολα της αντιδυτικής επανάστασης” όπως ο Τσέ Γκεβάρα! Ο οποίος εισηγούνταν τη,,, σύλληψη των ομοφυλοφίλων και την “θεραπεία” τους με το στανιό (με ορμονοθεραπεία)!
* Και δεν μνημονεύουν ποτέ μεγάλες φυσιογνωμίες του παγκόσμιου κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών, όπως η Emmiline Pankhurst. H οποία συμμετείχε από 14 ετών στο Κίνημα, του αφιέρωσε όλη τη ζωή της, φυλακίστηκε και έκανε απεργία πείνας στη φυλακή και της επέβαλαν “υποχρεωτική σίτιση”. Κι έφτασε στο σημείο, το 1913 να διακηρύξει τη χρήση “τρομοκρατικών μεθόδων” για τους σκοπούς του Κινήματός της! (Γι’ αυτό και φυλακίστηκε…)
Όμως, η Pankhurst μετά τον Πρώτο Πόλεμο μπήκε στο Συντηρητικό Κόμμα, το οποίο μάλιστα την προώθησε για βουλευτή και κατάφερε να περάσει το νόμο για πλήρη δικαιώματα ψήφου των γυναικών, νόμος που ψηφίστηκε τελικά το 1928, λίγους μήνες μετά το θάνατό της…
Η Pankhurst υπήρξε μια παγκόσμια πρωτοπόρος, μια αληθινή ηρωίδα για το Παγκόσμιο Γυναικείο Κίνημα…
Αλλά την Emmeline Pankhurst (την οποία το ΤΙΜΕ ανέδειξε το 2000 σε ένα από τους πιο “επιδραστικούς” ανθρώπους ολόκληρου του 20ου Αιώνα) οι “πολιτικώς ορθοί δικαιωματιστές” δεν την μνημονεύουν σήμερα. Γιατί μετά το 1919 έγινε διακηρυγμένη αντίπαλος των μπολσεβίκων-κομμουνιστών της εποχής! Και πολιτεύθηκε στο Συντηρητικό Κόμμα, απ’ όπου και κατάφερε να περάσει την κοσμοϊστορική μεταρρύθμιση για τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών. (Είχε λίγα χρόνια πριν προσπαθήσει να μπει στο Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, αλλά την είχαν απορρίψει γιατί ήταν γυναίκα…)
* Ομοίως αποσιωπούν ή υποβαθμίζουν την συμβολή του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, του μεγαλύτερου ηγέτη για τα δικαιώματα των μαύρων στο Δυτικό κόσμο τον 20ο Αιώνα, γιατί ήταν Χριστιανός κληρικός (Βαπτιστής) και κήρυσσε την ισότιμη ενσωμάτωση των μαύρων στην κοινωνία – όχι “εκδικητικότητα” κατά των άλλων φυλετικών ομάδων. Και γιατί ήταν εναντίον της χρήση βίας (σε αντίθεση με τους σημερινούς οπαδούς του Black Lives Matter).
* Όπως αποσιωπούν και το συμβολή του πρωτοπόρου πολιτικού που αγωνίστηκε για την κατάργηση του δουλείας στη Βρετανία, ήδη από τα τέλη του 18ου Αιώνα, του William Wilmberforce! Ο οποίος εκφώνησε τον πρώτο συγκλονιστικό λόγο του στη Βουλή των Κοινοτήτων για την πλήρη κατάργηση της δουλείας το 1789, πέτυχε να ψηφιστεί για πρώτη φορά σχετικός νόμος το 1807 (κατά του δουλεμπορίου), και είδε να ολοκληρώνεται το έργο του με την οριστική κατάργηση της δουλείας μόλις το 1833, τρείς μέρες πριν πεθάνει…
Ο William Wilberforce δεν μνημονεύεται ποτέ από τους “πολιτικά ορθούς” φωταδιστές, γιατί ήταν κι αυτός αφοσιωμένος Χριστιανός (Ευαγγελιστής). Και γιατί επικαλούνταν επιχειρήματα θεολογικού χαρακτήρα (όπως και ο ΜάρτινΛούθερ Κίνγκ, όπως και ο αιδεσιμότατος Ντέσμοντ Τούτου, εκατόν πενήντα χρόνια αργότερα).
* Οι σύγχρονοι ολοκληρωτιστές, δεν ενδιαφέρονται ούτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε για τους αγώνες που έγιναν για την κατοχύρωσή τους, ούτε για τα σύμβολα και τους ήρωες που ανέδειξαν. Ενδιαφέρονται μόνο για την “εργαλειοποίησή” τους, προκειμένου να επιβάλουν τη δική τους “ατζέντα”, τη δική τους “αστυνομία σκέψης”, τη δική τους τυραννία στην πλειοψηφία της κοινωνίας.
Οι σημερινοί “φωταδιστές” του cancel culture και της “πολιτικής ορθότητας” είναι το έσχατο κατάντημα της αντικαπισταλιστικής μανίας και το απόγειο της αντιδυτικής υστερίας.
Χρεώνουν στη Δύση συνολικά και στον Καπιταλισμό πιο συγκεκριμένα τη “δουλεία”, το “ρατσισμό” και την “πατριαρχεία”, φαινόμενα που υπάρχουν σε όλη την γνωστή ανθρώπινη ιστορία, σε όλο τον κόσμο! Πολύ πέραν της Δύσης και πολύ πιο πίσω από τους τελευταίους τέσσερις αιώνες (που η Δύση πολιτιστικά κυριαρχεί διεθνώς).
Ο σύγχρονος δυτικός κόσμος τα κληρονόμησε όλα αυτά και τα κατάργησε – ή τα πολέμησε και τα περιόρισε – πράγμα που δεν διανοήθηκε κανένας προηγούμενος πολιτισμός σε καμία άλλη περιοχή του κόσμου.
Φυσικά η Δύση έχει και πολύ σκοτεινές σελίδες στη Ιστορία της, αλλά το δυναμισμό της και όσα κατάφερε πολλοί θα τα ζήλευαν. Και εν πάση περιπτώσει μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι! Αντί γι’ αυτό, θέλουν να μας επιβάλουν να ντρεπόμαστε…
* Στην πραγματικότητα εξαντλούν τον ακτιβισμό τους στη Δύση και συμμαχούν με όλους τους εχθρούς της Δύσης για να την διαβρώσουν εσωτερικά και να την αποδυναμώσουν κοινωνικά και πολιτικά.
Όπως και οι δύο προηγούμενοι μεγάλοι Ολοκληρωτισμοί – ο Κομμουνισμός και ο Ναζισμός – λειτουργούν ως “αυτοάνοσο” των δυτικών κοινωνιών.
Όπως τα αυτοάνοσα επιτίθενται εσωτερικά στο ζωντανό οργανισμό και τον σκοτώνουν. Έτσι και οι Ολοκληρωτισμοί στρέφονται, υποτίθεται, εναντίον των “νοσηρών εστιών”, καταστρέφοντας τελικά την ίδια την κοινωνία.
Οι γονείς μας και οι παππούδες μας εξουδετέρωσαν τους δύο προηγούμενους Ολοκληρωτισμούς – και το πλήρωσαν οι γενιές αυτές με δεκάδες εκατομμύρια θύματα.
Η τωρινή γενιά πρέπει να εξουδετερώσει κι αυτό το νέο “αυτο-άνοσο”, του woke culture και της “Πολιτικής ορθότητας”. Ας ελπίσουμε χωρίς να πληρώσει τόσο βαρύ τίμημα.
Αλλά πρέπει να το κάνει! Αλλιώς κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε σε Μεσαίωνα…
ΥΓ. Δυστυχώς οι ελίτ της Δύσης στα πρώτα στάδια δεν βλέπουν τον κίνδυνο του Ολοκληρωτικού “αυτο-άνοσου”. Ποτέ…
Είτε προσχωρούν σε αυτό είτε το φοβούνται και προσπαθούν να συνδιαλαγούν μαζί του.
Συνήθως το βάρος το σηκώνουν τελικά, μεσαία κοινωνικά στρώματα και λαϊκές τάξεις, λαμπρά ριζοσπαστικά πνεύματα, ατίθασοι λαοί και διορατικοί πολιτικοί που δεν είναι πια απλοί “διαχειριστές”, αλλά μπορούν να αναδειχθούν σε αληθινούς – δηλαδή διορατικούς και τολμηρούς – ηγέτες!
