Κάποιοι λίγοι επιμένουν να διαβάζουν εφημερίδες, ανάμεσα σε αυτούς και εγώ, συνήθισα από μικρό παιδί να τρέχω στο περίπτερο την Κυριακή τουλάχιστον για να πάρω.
Στην Καθημερινή της Κυριακής υπάρχει το άρθρο του Νίκου Ευσταθίου «Η σταδιακή άνοδος της αργής δημοσιογραφίας», αναφέρεται κυρίως στον Ρόναν Φάροου τον δημοσιογράφο του περιοδικού New Yorker που δημοσίευσε ένα μακροσκελές ερευνητικό ρεπορτάζ με τίτλο «Από τα επιθετικά σχόλια στις σεξουαλικές επιθέσεις», το κείμενο έκανε πάταγο και πυροδότησε το Me Too, όπως αναφέρει.
Χρειάστηκε 10 μήνες για να γράψει 8.000 λέξεις, με κάθε στοιχείο, με κάθε καταγγελία. Άξιζε; Σίγουρα δεν ήταν η δημοσιογραφία των fake news, των κοπτοραπτικών και της προχειρότητας. Θα ανταποκρινόταν κανείς σε μια τέτοια προσπάθεια; Ενδεχομένως ναι, αυτή η δημοσιογραφία δεν θα χωρούσε Λιάγκες και κοινό της αισθητικής του…
Δεν θα συζητούσαμε για ένα ανύπαρκτο ΕΣΡ που δεν κόβει άμεσα τις ορέξεις φαιδρών που είναι ικανοί να κάνουν την πλάκα τους με ένα περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης, δεν θα ασχολούμασταν με τις συγγνώμες του Λιάγκα, της Γκαγκάκη και των υπολοίπων που δήθεν δεν κατάλαβαν, τι έλεγαν…
Αρκετοί και ειδικά οι νεότεροι επιμένουν ότι οι εφημερίδες έχουν κλείσει τον κύκλο τους, κι όμως τέτοια άρθρα μόνο στις εφημερίδες μπορεί να βρει κανείς, αυτές με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν συνεχίζουν να προσφέρουν και την εναλλακτική, την ποιοτική μορφή της ενημέρωσης.
Το ημερολόγιο αυτό μου δίνει την δυνατότητα να γράφω σε πρώτο πρόσωπο, δεν έχω εργαστεί σε εφημερίδα αλλά σε όλες τις υπόλοιπες μορφές ενημερωτικών μέσων ιστοσελίδες, ραδιόφωνο και τηλεόραση, συνεχίζω ωστόσο να πιστεύω σε αυτές.
Ας σκεφτούμε όλοι μας πριν κάνουμε κριτική στα ΜΜΕ, ποια μας αρμόζουν, ποιοι μας εκπροσωπούν και ποια πρέπει να στηρίξουμε.
Μην ξεχνάτε, έχουν τον τρόπο να μπαίνουν στα σπίτια μας…
