Η εκλογή του Ζοχράν Μαμντάνι ως δημάρχου της Νέας Υόρκης δεν είναι απλώς ένα πολιτικό γεγονός, αλλά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα παραδείγματα εφαρμοσμένης στρατηγικής επικοινωνίας των τελευταίων ετών.
Σε μια περίοδο όπου η εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς και την πολιτική ηγεσία έχει διαβρωθεί, ο Μαμντάνι κατάφερε να χτίσει μια αφήγηση αυθεντικότητας και συμμετοχής που ξεπέρασε τα παραδοσιακά όρια της προεκλογικής επικοινωνίας. Δεν πούλησε ένα πρόγραμμα, αλλά μια ταυτότητα – και αυτή η ταυτότητα κατάφερε να περάσει στο κοινό και λειτούργησε εν τέλη ως όχημα εμπιστοσύνης.
Η δύναμή του δεν βρισκόταν στα συνθήματα, αλλά στο προσωπικό του αφήγημα. Ένα παιδί μεταναστών από την Ουγκάντα που μεγάλωσε στην Αστόρια, μουσουλμάνος, ράπερ, πολιτικός της διπλανής πόρτας – φιλικός. Χωρίς να κολλάει σε «ταμπέλες». Αυτή η ιστορία δεν ήταν επικοινωνιακό εύρημα: ήταν το πλαίσιο μέσα στο οποίο οικοδόμησε μια σχέση αναγνώρισης και επικοινωνίας με τους πολίτες της Νέας Υόρκης. Σε μια κοινωνία που έχει κουραστεί από πολιτικούς, εκείνος επανέφερε το στοιχείο του ανθρώπινου. Δεν επικοινώνησε για να πείσει, αλλά για να μιλήσει και να συνδεθεί με τους πολίτες.
Ο λόγος του είχε λιγότερη πολιτική «ορολογία» και περισσότερη μουσικότητα. Δεν είχε τα κλασσικά κλισέ. Οι λέξεις που χρησιμοποιούσε – δικαιοσύνη, σπίτι, κοινωνία, κοινότητα – λειτούργησαν ως κρίκοι σύνδεσης, όχι ως ιδεολογικές διακηρύξεις και πολιτικά αφηγήματα – που τις περισσότερες φορές είναι απλά λέξεις σε «κενά» πρόσωπα. Η γλώσσα του ήταν απλή, αλλά ποτέ απλοϊκή (όπως ο Ρόμπ Γέτεν). Δεν γκρίνιαζέ. Δεν βγήκε να κουνάει το δάχτυλο ή να προσπαθεί να θυματοποιηθεί. Δεν πήγε να “παίξει” με τα SoMe αλλά κατάφερε να συνομιλήσει μέσα στην κουλτούρα της πόλης. Αυτό τον έκανε όχι απλώς ορατό, αλλά οικείο στους πολίτες που θα τον ψήφιζαν.
Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η μορφή της ψηφιακής του στρατηγικής. Αντί για πανάκριβες παραγωγές, επέλεξε αυθεντικά βίντεο, στιγμιότυπα δρόμου, περιεχόμενο συμμετοχής σε δράσεις και ενέργειες μέσα στη πόλη. Η αίσθηση συλλογικής προσπάθειας και αλληλεγγύης ήταν το μεγαλύτερο επικοινωνιακό του πλεονέκτημα. Στον πυρήνα αυτής της προσέγγισης βρίσκεται μια βασική αρχή της σύγχρονης επικοινωνίας: οι άνθρωποι δεν ακολουθούν brands ή πολιτικούς, ακολουθούν αφηγήσεις στις οποίες βλέπουν τον εαυτό τους. Ήταν μέλος της κοινωνίας δείχνοντας ότι καταλαβαίνει τα πραγματικά προβλήματα, προτείνοντας λύσεις και αυτό πέρασε και στο κοινό της Νέας Υόρκης.
Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, όμως, είναι η επικοινωνιακή του μετάβαση μετά την εκλογή. Από outsider που αμφισβητούσε το σύστημα, ο Μαμντάνι καλείται τώρα να επικοινωνήσει ως «θεσμικός ηγέτης». Αυτή η ισορροπία ανάμεσα στην αυθεντικότητα και την υπευθυνότητα είναι ίσως η πιο δύσκολη πρόκληση για κάθε σύγχρονο ηγέτη, είτε πολιτικό πρόσωπο ή του business. Το πώς διαχειρίζεσαι τη φωνή σου όταν από αντίλογος μετατρέπεσαι σε λόγο εξουσίας καθορίζει όχι μόνο την επικοινωνία σου, αλλά και τη βιωσιμότητα της εμπιστοσύνης που έχεις κερδίσει μέχρι στιγμής.
Ο Ζοχράν Μαμντάνι έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που είχα αναφέρει παλαιότερα σε άρθρο μου: Η επικοινωνία του 2025 δεν είναι πια θέμα μηνυμάτων ή τεχνολογίας, αλλά ουσίας. Είναι η ικανότητα να μετατρέπεις την ταυτότητα σε αφήγημα, το αφήγημα σε εμπιστοσύνη και την εμπιστοσύνη σε συλλογική δράση. Για όσους δραστηριοποιούμαστε στον χώρο της στρατηγικής επικοινωνίας και του branding, το παράδειγμά του αποτελεί υπόμνηση ότι η επιτυχία δεν προκύπτει από την τέλεια εικόνα, αλλά από τη συνεπή αλήθεια. Την αλήθεια που θέλει να δείξει είτε κάποιο πολιτικό πρόσωπο ή ένας οργανισμός ή ένα brand. Και πως, τελικά, το πιο αποτελεσματικό μήνυμα είναι εκείνο που δεν ειπώθηκε για να εντυπωσιάσει, αλλά για να αντέξει.
