Όταν προσπαθείς να ρίξεις ένα status quo το οποίο έχει μια συγκεκριμένη αντίληψη των πραγμάτων και τρόπο λειτουργίας και επικοινωνίας τότε προσπαθείς να δημιουργήσεις ένα σοκ.
Αυτό έκανε ο Τραμπ το 2016. «Μάζεψε» τους παραμελειμένους από το σύστημα ψηφοφόρους της Rust Belt (η ζώνη της σκουριάς – από τα εργοστάσια παραγωγής που σκουριάζουν καθώς η παραγωγή λόγω παγκοσμιοποίησης μεταφέρθηκε σε άλλα μέρη του κόσμου).
Αγκάλιασε τους χαμένους της παγκοσμιοποίησης. Και με σύνθημα που τους έδινε όραμα προχώρησε σε σύγκρουση με το status quo. Εκει έπαιξε σωστά με λαϊκίστικες θέσεις που έχουν απήχηση σε συγκεκριμένες ομάδες ψηφοφόρων. Όμως το κυριότερο ήταν ο αντισυμβατικός τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζε την πολιτκή αλλά και τους πολιτικούς αντιπάλους του. Αυτός ο αγενής τρόπος που έκανε τσίρκο την πολιτική σκηνή των ΗΠΑ ήταν αυτό που ήθελαν οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης. Έναν ηγέτη που νοιάζεται για αυτούς να αψηφά το σύστημα που τους έφερε σε αυτή τη θέση. ‘Ετσι έχτισε γύρω του ένα φανατικό κοινό που άντεξε μέσα στο χρόνο.
Έξι χρόνια μετά όμως οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Και εφόσον έχουν αλλάξει ο Τραμπ θα έπρεπε να είχε κάνει μετατόπιση, η οποία δεν έγινε. Θα έπρεπε δηλαδή να μετατοπίσει σε κάποιες θέσεις προς λιγότερο ακραίες και να πετάξει το τσίρκο της επικοινωνίας από πάνω του. Είχε κάνει τη δουλειά του, δεν το χρειαζόταν πλέον. Αντ’ αυτού προσπαθεί με νύχια και με δόντια να συνεχίσει τη μάχη ενάντια στο «κατεστημένο». Γι αυτό και δεν παραδέχθηκε την ήττα στις εκλογές του 2020 και μιλά για νοθεία (Πως είναι δυνατόν ο ενσαρκωτής των επιθυμιών του λαού στη μάχη ενάντια της ελίτ να έχει χάσει; Διότι εάν αποδεχόταν την ήττα τότε θα σήμαινε πως είναι ευάλωτος – πιστεύω θυμάστε την σουπερ ανάρρωση από τον κορωνοϊό προεκλογικά). Γι αυτό και μιλάει για «περιοδεία εκδίκησης» αναφερόμενος στο 2024. Και αυτή η ρητορική πιάνει σε ένα συγκεκριμένο κοινό. Όμως δεν είμαστε στο 2016. Μπορεί οι ιδέες του να έχουν απήχηση σε μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος, όμως ο τρόπος επικοινωνίας έχει σε λιγότερο. Όχι σε μικρό, αλλά σε λιγότερο. Μεγάλο θέμα είναι επίσης το ότι κινητοποιεί ψηφοφόρους να βρεθούν στην κάλπη για να τον καταψηφίσουν. Ο χρόνος που έπρεπε να γίνει η μετατόπιση πέρασε, η μετατόπιση δεν έγινε και πλέον, όπως οι πρόσφατες εκλογές έδειξαν, είμαστε στην αρχή του τέλους του MAGA. Όχι τόσο ως ιδέα, αλλά κυρίως ως τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας. Κι εδώ μπαίνει στην εξίσωση ο Ρον ΝτεΣάντις.
Απόφοιτος του Χάρβαρντ και του Γέιλ, υπηρέτησε το Ναυτικό των ΗΠΑ μέχρι το 2010 (το 2007 για περίοδο ενός έτους βρέθηκε στο Ιράκ). Εξελέγη μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων το 2013 και το 2018 εξελέγη για πρώτη φορά κυβερνήτης της Φλόριντα. Υπήρξε σύμμαχος του Ντόναλτ Τραμπ και συνιδρυτής του Freedom Caucus (ίσως η πιο συντηρητική ομάδα μελών του κογκρέσου). Στα θέματα οικονομίας είναι γενικά ενάντια των πολλών και μεγάλων φόρων, έτσι είναι υπέρ του περιορισμού των εξόδων για την αντιμετώπιση ελλειμάτων και όχι της αύξησης φόρων. Χαρακτηριστικό πως με τη μεγάλη αύξηση της τιμής της βενζίνης ανακοίνωσε παροδικό τέλος στον φόρο της πολιτείας στο καύσιμο. Στο θέμα των αμβλώσεων πέρασε νόμο για την απαγόρευσή τους μετά την 15η εβδομάδα της κύησης (με εξαίρεση για επικίνδυνες εγκυμοσύνες). Στον προηγούμενο νόμο η απαγόρευση ίσχυε μετά την 24η εβδομάδα. Δεν είναι αρνητής της κλιματικής αλλαγής, πιστεύει πως ο άνθρωπος έχει συμβάλει σε αυτή αλλά παίρνει αποστάσεις από τους φανατικούς του global warming. Είναι ενάντια στη μετανάστευση, επικριτής των πολιτικών του Ομπάμα για τις μεταναστευτικές πολιτικές του. Ως κυβερνήτης έχει δώσει 12 εκατομμύρια σε πρόγραμμα μετεγκατάστασης μεταναστών σε άλλες πολιτείες. Είναι ενάντια στη διδασκαλία σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου από τα νήπια μέχρι τα 10 έτη αλλά είναι ενάντια των διαχωρισμών με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Τέλος, στο θέμα του κόβιντ είχε μια διαφορετική προσέγγιση από αυτή που πρότεινε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ. Πολέμιος του Φαουτσι και της χρήσης μάσκας. Η αντίδρασή του σε αυτό το θέμα (μπορείτε να διαβάσετε πολλά άρθρα για αυτήν) των έκανε γνωστό σε όλη τη χώρα.
Πλέον ο ΝτεΣάντις έχει αποστασιοποιηθεί από τον Τραμπ και ετοιμάζεται για το 2024. Κατά την άποψή μου σε πολιτικές θέσεις ενσαρκώνει τη μετατόπιση που έπρεπε να κάνει ο Τραμπ και δεν έκανε ποτέ. Επίσης, στην επικοινωνία του με τους ψηφοφόρους είναι καθαρός πολιτικός. Δε μετατρέπεται σε τσίρκο. Μπορεί και να τραβήξει το μαχαίρι όπου πρέπει αλλά και να συμβιβαστεί όπου χρειάζεται. Είναι αυτός που θεωρώ πως έχει την κατάλληλη τοποθέτηση στην εκλογική αγορά για να πάρει το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων και να διεκδικήσει με αξιώσεις την Προεδρία. Διότι μπορεί να έχει σε αρκετά απόψεις παραπλήσιες με αυτές του Τραμπ αλλά δε συσπηρώνει ψηφοφόρους απέναντί του με τον τρόπο επικοινωνίας του. Τα πράγματα όμως θα εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό και από τον ίδιο τον Τραμπ, ο οποίος έχει φανατική ομάδα ψηφοφόρων αλλά και στελεχών μέσα στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων. Θα κάνει κάποιος πίσω, θα τα βρουν, θα έχουμε ομαλή προεκλογική πορεία ή θα ξεσπάσει εμφύλιος στους Ρεπουμπλικάνους; Δεν το γνωρίζουμε. Το σίγουρο είναι πως πλέον υπάρχει διεκδικητής της κυριαρχίας στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων.
