Όπως έχει γραφτεί πολλές φορές σε αυτήν εδώ τη στήλη οι συνθήκες που επικρατούν και επηρεάζουν τις εκλογικές αγορές των χωρών της Δύσης έχουν κάνει τους ψηφοφόρους να αναζητούν την ασφάλεια σε διάφορους τομείς και εξαιτίας αυτού να “στρίβουν” όλο και περισσότερο προς τα δεξιά.
Αυτό δε συμβαίνει επειδή ο κόσμος αγάπησε τη δεξιά ιδεολογία ή τους υποψηφίους των κομμάτων. Συμβαίνει κατά κύριο λόγο επειδή τα κόμματα αυτά (κυρίως τα ανατισυμβατικά συντηρητικά) προσφέρουν στους ψηφοφόρους (τουλάχιστον στα λόγια) το προϊόν το οποίο ζητάνε από την αγορά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η νίκη Βίλντερς στην Ολλανδία, η οποία δε βασίστηκε μόνο στο μεταναστευτικό αλλά και στις θέσεις του για τη στέγαση, ένα σοβαρότατο πρόβλημα στη χώρα του. Νέοι με κεντροαριστερό προφίλ τον ψήφισαν επειδή ήταν ο μόνος που μιλούσε για αυτό το θέμα που τους απασχολούσε.
Και ενώ η τάση των εκλογικών σωμάτων είναι ξεκάθαρα προς αναζήτηση ασφάλειας, τα παραδοσιακά κόμματα στην Ευρώπη πηγαίνουν ενάντια σε αυτήν (πχ μεταναστευτικό) είτε ασχολούνται με θέματα που δεν αφορούν την πλειοψηφία των πολιτών.
Για να το πω απλά με ένα παράδειγμα που χρησιμοποιώ συχνά: Οι πολίτες πηγαίνουν στη λαϊκή αγορά με σκοπό να αγοράσουν λεμόνια. Εάν τα παραδοσιακά κόμματα πουλάνε ραπανάκια τότε δε θα πλησιάσουν τους πάγκους τους. Θα πάνε σε αυτόν που πουλάει λεμόνια. Ενώ θα έπρεπε τα παραδοσιακά κόμματα να κάνουν μια μικρή ή μεγάλη μετατόπιση (εξαρτάται τη χώρα) σε συγκεκριμένα ζητήματα ώστε να οδηγήσουν την αλλαγή, προχωρούν με το στανιό στην προώθηση μιας ατζέντας σε διάφορα ζητήματα που βρίσκεται απέναντι στις τάσεις των εκλογικών αγορών των χωρών τους. Έτσι τα αντισυμβατικά συντηρητικά κόμματα συνεχίζουν να καλπάζουν ανενόχλητα.
Κι επειδή εκλογικά δε μπορούν να ανακόψουν την πορεία βρήκαν τη λύση: Θα τους απαγορεύσουν. Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ έχουν αρχίσει να γίνονται επικίνδυνες συζητήσεις μεταξύ ανεύθυνων πολιτικών που παίζουν με τη φωτιά για να κρατήσουν την καρέκλα τους μη βλέποντας λίγα βήματα μπροστά (ή μπορεί να βλέπουν και να μην τους ενδιαφέρει). Στις ΗΠΑ στις 8/2 αποφασίζει το Ανώτατο Δικαστήριο για το εάν ο Τραμπ θα μπορεί να είναι υποψήφιος.
Στη Γερμανία συζητάνε (στα σοβαρά) την απαγόρευση του AfD, ενός κόμματος που δημοσκοπικά βρίσκεται στο 24% ενώ είναι πρώτο κόμμα σε όλη την Ανατολική Γερμανία πλην Βερολίνου. Πρώτον, το γεγονός πως το κάνουν όταν το AfD βρίσκεται σε υψηλά ποσοστά κάνει τους πολίτες να σκεφτούν πως ο λόγος είναι εκλογικός. Το βλέπουν ως παραδοχή πως τα παραδοσιακά κόμματα δε μπορούν να κερδίσουν στο γήπεδο και θέλουν να πάρουν το παιχνίδι στα χαρτιά.
Εάν το AfD ήταν επικίνδυνο για τη δημοκρατία γιατί δεν το απαγόρευσαν τόσα χρόνια (υπάρχει εδώ και πάνω από δεκαετία) που λίμναζε στις περιοχές του 10%-12% και το αποφασίζουν τώρα που βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας σε κρατίδια της Ανατολικής Γερμανίας; Δεύτερον, μια τέτοια κίνηση αποτελεί άνοιγμα του ασκού του Αιόλου. Μπορεί να το δούμε να επεκτείνεται και σε άλλες χώρες. Προσοχή, δεν συζητούν για απαγόρευση κομμάτων (όχι πολιτικών προσώπων αλλά κομμάτων) κάποιοι πολιτικοί τύπου Όρμπαν, αλλά οι λεγόμενοι φιλελεύθεροι.
Τρίτον, έχουν υπολογίσει την αντίδραση του κόσμου σε μια τέτοια κίνηση; Καταλαβαίνουν πωε ηρωοποιούν τουε ηγέτες των κομμάτων αυτών επειδή “τους κυνηγάει το σύστημα;”. Εάν πιστεύουν πως ο κόσμος θα πάει σπίτι του ή θα επιστρέψει στα παραδοσικά κόμματα βαυκαλεύονται. Η τάση δε σταματά με απαγορεύσεις. Ίσα ίσα το πιο πιθανό είναι να φουντώσει (ανάλογα τις συνθήκες) και να γίνει ανεξέλεγκτη. Ο μόνος τρόπος να ξεφουσκώσεις αυτά τα κόμματα είναι να τους κερδίσεις στο γήπεδο. Αυτό όμως απαιτεί πυγμή και ηγετικές προσωπικότητες. Τις έχουν; Πολύ αμφιβάλλω.
