Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ο άνθρωπος που ανακάτεψε τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ ερχόμενος την τελευταία στιγμή να δώσει πνοή σε μια προεκλογική διαδικασία που μέχρι και οι υποψήφιοι έδειχναν να βαριούνται. Το εάν αυτή η έλευση είναι ενός κομήτη ή ενός από μηχανής θεού για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μένει να φανεί.
Έχουν περάσει κοντά τρεις εβδομάδες από όταν έθεσε και επίσημα την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Εμφανίστηκε για να καλύψει ένα κενό, αυτό της προοπτικής νίκης για το ΣΥΡΙΖΑ. Οι υπόλοιποι υποψήφιοι είχαν αναλωθεί σε μια μάχη για την τοποθέτηση του κόμματος στον εκλογικό χάρτη και παρέβλεψαν πως αρκετοί ψηφοφόροι που δίνουν ψήφο εξουσίας (δηλαδή σε ψηφίζουν μόνο εάν έχεις προοπτική να κυβερνήσεις) δεν ενδιαφέρονται εάν το κόμμα θα είναι λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο αριστερό, αλλά να κυβερνήσει. Σε αυτό το κενό τοποθετήθηκε εξαιρετικά ο κύριος Κασσελάκης, πήγε επικοινωνιακά στο ένας εναντίον ενός με τον πρωθυπουργό (στην ουσία δεν ασχολήθηκε με τους συνυποψηφίους του επιλέγοντας μια στάση ηγέτη στην αγορά του ΣΥΡΙΖΑ). Η τοποθέτησή του στην εκλογική αγορά είναι μάλιστα τέτοια που δυνητικά, εάν δηλαδή η υποψηφιότητα έχει πολιτική ουσία, μπορεί να χτυπήσει πολλά και σημαντικά από τα κοινά στα οποία ο πρωθυπουργός έχει κάνει προσωπικό εκλογικό άνοιγμα από το 2019 και έπειτα και έτσι να του δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στρατηγικής. Νέοι και δικαιωματιστές τα πιο βασικά και σημαντικά.
Εμφανίστηκε στην πολιτική ζωή του τόπου ως νέος, εκτός πολιτικής (άρα είναι πολιτικά άφθαρτός και έτσι δεν εντάσσεται απαξιωτικό στο “όλοι ίδιοι είναι”), μορφωμένος και επιτυχημένος (χτυπάει το επιχείρημα της αριστείας). Τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας που έχουν επιλεγεί να τονιστούν είναι συγκεκριμένα. Δημιουργούν, στις παρούσες συνθήκες, έναν τέλειο υποψήφιο που δείχνει να έχει όλο το πακέτο και θα μπορούσε να πει κάποιος που θα μπορεί να δημιουργήσει μια σύγχρονη Αμερικάνικού τύπου αριστερά στην Ελλάδα. Έναν πολιτικό Ντόριαν Γκρέυ.
Τα μεγάλα ερωτηματικά που αφορούν την ιστορία του (πχ τι πραγματικά συνέβη με τις εταιρίες του πατέρα του; πώς και γιατί έφυγε από την Γκόλντμαν Σακς; πώς πήρε το δάνειο; έχει πάει στρατό;) δεν αγγίζουν την εικόνα του. Ούτε και οι παρατηρήσεις πολλών, μετά από τις συνεντεύξεις του, πως όλα είναι επικοινωνία και πως πάσχει από πολιτική ουσία. Αλλά ούτε και ο αναμενώμενος εσωκομματικός πόλεμος, από σημαντικά στελέχη του κόμματος μάλιστα, δείχνει να τον ακουμπά. Ούτε ακόμα και οι αντιφάσεις με επίσκεψη στον τάφο των Βενιζέλων και έπειτα στη Μακρόνησο ή το “γουστάρω” στην προτροπή για ξεδόντιασμα δικαστικών και δημοσιογράφων του τσαλακώνουν την εικόνα. Μοιάζει να είναι πολιτικός τεφλόν*. Σε περίπτωση όμως που εκλεγεί θα είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης της χώρας. Αυτό σημαίνει διεκδικητής της πρωθυπουργίας της χώρας. Κι εκεί θα πέσουν όλα τα φώτα επάνω του και θα υπάρχει χρόνος και για ερωτήσεις και για παρατηρήσεις. Εκεί η κουρτίνα θα τραβηχτεί αναγκαστικά και το πορτρέτο θα φανεί. Το ζήτημα είναι πως θεωρώ ότι και αυτό να γίνει αρκετοί ψηφοφόροι απλά θα στρέψουν το βλέμμα τους από το πορτρέτο και θα κοιτούν μόνο τον όμορφο Ντόριαν.
*ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει πολιτικούς στους οποίους η κριτική και οι κατηγορίες δεν “κολλάνε” και άρα δε χαλάνε την εικόνα και τη φήμη τους
