✍️ ο Απόστολος Πιστόλας
Όταν τη νύχτα των ενδιάμεσων εκλογών οι (επιλογές του Τραμπ) υποψήφιοι των Ρεπουμπλικάνων έχαναν ο ένας μετά τον άλλον από τους Δημοκρατικούς αντιπάλους τους και το πολυαναμενόμενο κόκκινο κύμα σταματούσε στον μπλε τοίχο δεν ήταν λίγοι αυτοί που θεώρησαν πως το άστρο του Ντόναλτν Τραμπ είχε δύσει.
Μάλιστα, όταν το ίδιο βράδυ ο Ρον ΝτεΣάντις κέρδιζε την πολιτεία της Φλόριντας με 20 μονάδες διαφορά δημιουργήθηκαν ελπίδες σε πιο μετριοπαθείς Ρεπουμπικάνους πως αυτός θα μπορούσε να χτυπήσεις τον Τραμπ στα ίσια και να διεκδικήσει το χρίσμα του κόμματος.
Πριν τις ενδιάμεσες εκλογές o Τραμπ θεωρούταν το φαβορί για το χρίσμα ενώ μετά από αυτές ο ΝτεΣάντις φάνηκε όχι μόνο να τον πλησιάζει αλλά να τον προσπερνάει σε κάποιες δημοσκοπήσεις και σε δημοτικότητα αλλά και σε πρόθεση ψήφου. Πολλοί άρχισαν να βλέπουν τον κυβερνήτη της Φλόριντα ως εναλλακτική έναντι στον Τραμπ, κυρίως λευκοί Ρεπουμπλικάνοι έχοντας τουλάχιστον ένα πτυχίο. Το εγχείρημα ήταν δύσκολο εξ’ αρχής καθώς ο Τραμπ έδειχνε να έχει “μπετοναρισμένο” ποσοστό σε συγκεκριμένες ομάδες ψηφοφόρων του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Από την άλλη τα ποσοστά των πιο μετριοπαθών έσπαγαν σε πολλούς υποψηφίους που είχαν πιο μετριοπαθή από τον Τραμπ τοποθέτηση. Ο ΝτεΣαντις δηλαδή με την τοποθέτηση που είχε ήταν πιο πιθανό να κερδίσει μια μάχη για την προεδρία από ότι μια μάχη για το χρίσμα.
Πιθανώς λοιπόν μετά την απόφασή του να θέσει υποψηφιότητα για το χρίσμα των Ρεπουμπικάνων να είδε πως όντως το βασικό κοινό του θα έφτανε για μια καλή εμφάνιση, όχι όμως για να κερδίσει. Εκεί είχε δυο επιλογές: είτε να το κρατήσει και να θέσει τις βάσεις για το 2028 κάνοντας μικρές και εύπεπτες μετατοπίσεις προς το πιο ακραίο κοινό των Ρεπουμπλικάνων μέσα στην τετραετία (και με τον Τραμπ εκτός αγώνα), είτε να προσπαθήσει να προσελκύσει τους πιο ακραίους ψηφοφόρους ώστε να προσπαθήσει να κερδίσει τη μάχη για το χρίσμα. Επέλεξε το δεύτερο. Έτσι πέρασε το νόμο απαγόρευσης των εκτρώσεων μετά τις έξι εβδομάδες εγκυμοσύνης, πήρε σκληρή θέση ενάντια στην κοινότητα λοάκτι και τοποθέτησε τον εαυτό του ως τον μαχητή ενάντια στην woke κουλτούρα. Επίσης πήρε πολύ σκληρή τοποθέτηση στο μεταναστευτικό. Όμως ο τρόπος της τοποθέτησης ήταν με βάση τη λογική της επίτευξης πραγμάτων. Αυτό για να προσεγγίσει ένα κοινό που δύσκολα θα έφευγε από τον Τραμπ και που ενδιαφέρεται περισσότερο για τη συμμετοχή του σε μια εθνική ομάδα ομοϊδεατών που εναντιώνονται στην ελίτ και αισθάνονται πως κάτι έτσι καταφέρνουν. Που θεωρεί τον Τραμπ την ενσάρκωση των επιθυμιών τους. Αυτό το κοινό δε μπορεί να προσεγγιστεί με τη λογική του “πέτυχα αυτά στους τομείς που θέλετε” (δηλαδή την τοποθέτηση του doer ΝτεΣάντις) αλλά μόνο με λαϊκισμό. Αυτό που κατάφερε είναι να απομακρυνθεί από τους πιο μετριοπαθείς που τον θεωρούσαν σοναρή αναλλακτική και έτσι να τον εγκαταλείπει ο πυρήνας των δυνειτικών ψηφοφόρων του, οι λευκοί Ρεπουμπλικάνοι με πτυχίο. Πλέον από το 41% αυτής της ομάδας που τον υποστήριζε έχει πέσει στο 23%. Πλέον στις δημισκοπήσεις βρίσκεται πολύ μακριά από τον Τραμπ (52%-17%), ο οποίος και πάλι φαντάζει ως τοι απόλυτο φαβορί για το χρίσμα.
Προφανώς και τα primaries είναι περίεργες εκλογικές αναμετρήσεις. Σίγουρα τα πράγματα είναι ευματάβλητα και έχει χρόνο να γυρίσει το παιχνίδι. Το αποτέλεσμα δεν έχει κριθεί. Όμως τα πράγματα δείχνουν δύσκολα για εκείνον πλέον. Μεα τα δεδομένα ως έχουν θεωρώ θα πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω και να επανέλθει στην αρχική του τοποθέτηση. Αυτό θα τον έκανε τον ιδανικό για υποψήφιο αντιπρόεδρο του Τραμπ και θα του άνοιγε το δρόμο για τις εκλογές του 2028. Δείχνει να βιάζεται και αυτό μάλλον του στοιχίζει.
