✍️ ο Απόστολος Πιστόλας
Σύμφωνα με τα ευαγγέλια την εποχή του Ιησού υπήρχε ένα πασχαλινό έθιμο που επέτρεπε στον έπαρχο της περιοχής της Ιουδαίας να δίνει χάρη σε κάποιον καταδικασμένο σε θάνατο ύστερα από απαίτηση του πλήθους.
Όταν ο Πόντιος Πιλάτος λοιπόν έδωσε στο πλήθος τη δυνατότητα να επιλέξει να σώσει είτε τον Ιησού είτε τον Βαραββά εκείνο δίχως δισταγμό απάντησε «τον Βαραββά, τον Βαραββά!».
Τον λόγο για τον οποίο έκανε αυτή την επιλογή δεν τον γνωρίζουμε. Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια ήταν οι αρχιερείς αυτοί που ξεσήκωσαν τον όχλο και τον προέτρεψαν να σώσει τον Βαραββά έναντι του Ιησού. Ίσως πάλι ρόλο να έπαιξε πως ο Βαραββάς ήταν επαναστάτης και είχε καταδικαστεί για στάση ενάντια στη Ρώμη. Μπορεί δηλαδή καθένας μέσα στο Εβραϊκό πλήθος να θεωρούσε πως μαχόταν για εκείνον προσωπικά ενάντια στη Ρώμη, τους κατακτητές. Από την άλλη ο Ιησούς τους έδειχνε τις αλήθειες που δεν ήθελαν να δουν. Μιλούσε για την υποκρισία των ιερωμένων, συμπεριφερόταν στους αδύναμους και στις γυναίκες με αγάπη. Μιλούσε για τη μετάνοια και συγχωρούσε ανθρώπους για τις αμαρτίες τους. Έκανε πράγματα δηλαδή που ήταν εκτός πλαισίου κατανόησης του λαού εκείνης της εποχής και περιοχής. Αυτό ίσως να έκανε το πλήθος να νιώθει άβολα. Ίσως η αλήθεια να βρίσκεται σε ένα συνδυασμό όλων αυτών και παραπάνω παραγόντων. Η ουσία είναι μία: Το πλήθος έσωσε τον Βαραββά και οδήγησε τον Ιησού στη σταύρωση.
Στα εκλογικά της σύγχρονης εποχής είναι πολλές οι φορές που ένας Βαραββάς επιλέγεται, όχι τώρα να σωθεί αλλά να σώσει το πλήθος. Ειδικά σε περιόδους κρίσεων όπου το συναίσθημα κυριαρχεί σχεδόν πάντα οι ψηφοφόροι επιλέγουν να τους σώσει από τους «κακούς» αυτός που πιστεύουν ότι τους νοιάζεται και με τον οποίο νιώθουν πιο άνετα.
Όχι αυτόν που συμπεριφέρεται με τρόπο παράξενο και τους μιλάει για πράγματα που δεν κατανοούν. Αυτόν που τους υπόσχεται την πιο εύκολη λύση στο πρόβλημά τους, όχι αυτόν που τους λέει τις δύσκολες και άβολες αλήθειες. Αυτόν που κάνει την επανάσταση και χτυπάει το κατεστημένο για το πλήθος δίχως να ζητήσει από εκείνο να κάνεις τίποτα, όχι αυτόν που του ζητάει να πιστέψει όταν το πλήθος στρέφεται προς το μέρος του. Όπως και τότε, έτσι και τώρα ο όχλος έναν Βαραββά συνήθως επιλέγει. Δίχως την επιλογή του Βαραββά όμως θα υπήρχε η σταύρωση και η Ανάσταση; Θα είχαν πιστέψει τόσοι πολλοί άνθρωποι; Θα υπήρχε Χριστιανισμός; Θα άντεχε 2000 και πλέον χρόνια; Μήπως και η εκλογική επιλογή Βαραββάδων λειτουργεί ως καταλύτης ώστε να έρθουν αλλαγές που σε διαφορετική περίπτωση δε θα ήταν τόσο δυναμικές και δε θα κρατούσαν στο χρόνο;
