«Ανιματέρ της ελαφρύτητας», «βαμπίρ της τηλεθέασης», «κρυμμένοι πίσω από την αβάσταχτη ελαφρότητα της μη-ευθύνης, της μη-ενημέρωσης».
Αυτά είναι μερικά μόνο από όσα έγραψαν τις τελευταίες μέρες τρεις δημοσιογράφοι για τα έργα και τηλεοπτικές μέρες του Αντώνη Κανάκη και των υπόλοιπων της Αρβύλας, μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Πώς και οι διασκεδαστές έγιναν από τη μία στιγμή στην άλλη, ιεροκήρυκες της οργής, διερωτάται ο Μιχάλης Τσιντσίνης στην «Καθημερινή» και δίνει την απάντηση:
“Αφού η φάρσα της αέναης εφηβείας δεν κόβει πια εισιτήρια, αφού το καλαμπούρι έχει πικρίσει από προηγούμενες βαναυσότητες, το εμπόριο ωμού συστημισμού είναι μια κάποια διέξοδος», εξηγεί.
Και προσθέτει, ότι αυτού του τύπου οι παρουσιαστές, ασχολούνται ξαφνικά με τα σοβαρά, πολύ απλά γιατί αυτό πουλάει. Και γιατί αυτοί δεν έχουν πια περιθώριο για αστειάκια. «Γιατί τώρα και όχι πριν, ρωτούν οι διασκεδαστές της ψυχαγωγικής ζώνης (σ.σ. για τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ για τα χάλια του ΟΣΕ), διαισθανόμενοι από εμπορικό ένστικτο ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή ζήτηση για κουτσομπολιά και σαλιαρίσματα, λανσάρουν στα παράθυρά τους αγανάκτηση. Γιατί άργησαν τέτοια ρεπορτάζ; Το ρωτούν σαν να ήταν ποτέ έτοιμοι να αφιερώσουν έστω και ένα δευτερόλεπτο από τον τηλεοπτικό τους χρόνο στους καρπούς της εξειδικευμένης δημοσιογραφίας, τα έργα της οποίας είναι πολύ στρυφνά και άνοστα για να παράγουν κλικς και νούμερα τηλεθέασης. Το ρωτούν γιατί τώρα αυτό πουλάει.”
Διαπιστώνει και την αντίφαση των διασκεδαστών τύπου Κανάκη, που ξαφνικά έγιναν κράχτες της οργής και της αγανάκτησης.
“Συστημικά αμοιβόμενοι επαγγελματίες του θεάματος, σε συστηματικότατα media μεταμορφώνονται σε ιεροκήρυκες που εξαπολύουν στην κάμερα αντισυστημικές παρλάτες, σαν να μην ήταν τόσο καιρό καλοπληρωμένοι ανιματέρ στην πίστα της ελαφρότητας. Σαν να τους ανάγκασε ξαφνικά το πάνδημο πένθος να βγουν από τις σκήτες τους.”
Η Μαρία Δεδούση, γράφει στο protagon.gr:
Οι πρωταγωνιστές της τηλεόρασης της χοντράδας, του Στάθη Παναγιωτόπουλου, των σεξιστικών αστείων του Λιάγκα, της αυτοαναφορικότητας και του γενικού τίποτα, της τηλεόρασης που ξύπνησε ένα πρωί στις αρχές Μαρτίου 2023 και θέλει να μας πει πόσο πάρα πολύ κακό είναι το σύστημα και πώς εμείς που το στηρίζουμε είμαστε όρθια βούρλα.
Αν υπάρχει κάτι πάνω στο οποίο στηρίζεται το κακό αυτό παλιοσύστημα, είναι ακριβώς αυτές οι εκπομπές. Αυτές φέρνουν τα έσοδα, αυτές ανεβάζουν τα νούμερα, αυτές διαπραγματεύονται συμβόλαια εκατομμυρίων κάθε χρόνο για να πάνε στο τάδε ή το δείνα κανάλι, αυτές αποπροσανατολίζουν τελικά τον τηλεθεατή, ώστε να μπορεί μετά ο παρουσιαστής τους να έρθει και τον κατηγορήσει ότι είναι αποπροσανατολισμένος. Τέλειο; Αφού έχουν τόση καΐλα ο Λιάγκας και ο Κανάκης για την ερευνητική δημοσιογραφία, γιατί δεν πάνε στους ρεπόρτερ χωρίς σύνορα; Κι αφού έχουν τόση καΐλα για την κριτική, γιατί οι ίδιοι γίνονται πύραυλοι κάθε φορά που κάποιος τους κατηγορεί για κάτι;
Καυστικός και ο Δημήτρης Πολιτάκης που υπογράφει το κείμενο στη lifo.gr:
Και κάθε μέρα που περνά, μυρίζοντας αίμα, ζόφο και αγανάκτηση, σπρώχνονται όλο και πιο πολλά βαμπίρ της τηλεθέασης ποιο θα ρουφήξει περισσότερη από τη δίκαιη οργή του κοινού για να του την πετάξουν μετά στα μούτρα με ιερό μένος και προβαρισμένα ξεσπάσματα.
«Κάνουν ότι μπορούν όλοι για να επιστρέψουμε στην κανονικότητα της λοβοτομής, γιατί βολεύει και τους πολιτικούς αλλά και τα κέρδη, γιατί η στενοχώρια δεν έχει διαφημίσεις, η διαφήμιση θέλει χαρά», είπε απευθυνόμενος στους θεατές ο Κανάκης, χωρίς ίχνος τσίπας ή αυτοσαρκασμού, ντυμένος στα μαύρα και αφού είχε υποβάλει την ατμόσφαιρα με τη σαγηνευτικά πένθιμη υπόκρουση του Comfortably Numb των Pink Floyd (είναι «ροκ» το άτομο, ως γνωστόν).
Ο Κανάκης ρε φίλε. Ο Κανάκης. Που ενσαρκώνει τόσο ιδανικά «την κανονικότητα της λοβοτομής» όσο μια πολύ μικρή και εκλεκτή κάστα τηλεπαρουσιαστών, κι ας νομίζει ότι υπηρετεί την ψυχαγωγία, τη σάτιρα, την αφύπνιση. Που νομίζαμε οι αφελείς ότι θα απαλλαγούμε από αυτόν και την ασουλούπωτη (διανοητικά) παρέα του μετά τα αίσχη του κολλητού τους.
Όμως όχι, αυτός επέστρεψε δυναμικά διεκδικώντας τα κεκτημένα του και απευθύνοντας διάγγελμα. Και το Twitter τον αποθεώνει. Όπως και τον Μουτσινά, τον Λιάγκα, τη Γερμανού και δεν ξέρω ποιον άλλο ή άλλη από αυτόν τον παχυλά αμειβόμενο και κακοφορμισμένο συρφετό τηλε-αστέρων υβριδικής και ασαφούς ιδιότητας που μετά από κάθε τραγωδία ψάχνουν να δουν πού ακριβώς θα κάτσει η μπίλια στη ρουλέτα της δημόσιας συζήτησης και στο κοινό αίσθημα για να την αρπάξουν και να την καπελώσουν με το άγαρμπο και χυδαίο performance τους.
