Ο κορωνοϊός μπήκε στη ζωή μας και τα αλλάζει όλα.
Κι όμως, πολύ συχνά αυτοί που τον επικαλούνται για να αποδείξουν ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο την επόμενη μέρα, παραμένουν δέσμιοι των δικών τους ιδεοληψιών και προσπαθούν να αναλύσουν το μέλλον με στερεότυπα και ιδέες από το παρελθόν.
Είναι χαρακτηριστικά αυτά που λέγονται και γράφονται για το περίφημο κορωνο-ομόλογο, την έκδοση του οποίου η Ευρώπη διστάζει να αποφασίσει έγκαιρα και τολμηρά.
Πρώτο μεγάλο ψέμα: Οι Σοσιαλιστές είναι υπέρ του ομολόγου και οι Κεντροδεξιοί κατά της έκδοσής του. Η αλήθεια είναι ότι η ευρωομάδα των σοσιαλιστών στηρίζει εξ αρχής το κορωνο-ομόλογο, αυτό όμως συμβαίνει ερήμην των κυβερνήσεων στις οποίες τις αποφάσεις λαμβάνουν σοσιαλιστές. Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες: Ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ Σολτς που διαφωνεί στο Γιούρογκρουπ για το κορωνο-ομόλογο δεν είναι δεξιός αλλά σοσιαλδημοκράτης. Και η Φινλανδή πρωθυπουργός Σάννα Μαρίν, που επίσης δε θέλει να ακούει περί ευρωομολόγου, είναι αρχηγός του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Από την άλλη, ο Μητσοτάκης, που είναι κεντροδεξιός, μάχεται υπέρ του ομολόγου.
Δεύτερο μεγάλο ψέμα: Η Ευρώπη δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στην κρίση όπως η Αμερική, που με απόφαση της Ουάσινγκτον ρίχνει στην Οικονομία 2 τρισεκατομμύρια δολάρια. Μέχρι εδώ καλά. Αυτό όμως που δε λένε όσοι επικαλούνται το ομοσπονδιακό κράτος των ΗΠΑ για να το προτείνουν ως παράδειγμα προς μίμηση στους Ευρωπαίους είναι ότι με Συνταγματική πρόβλεψη όλες οι Πολιτείες οφείλουν να έχουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Μόνο έτσι αποκτούν πρόσβαση σε κρατική βοήθεια. Η ιστορία είναι σχετικά πρόσφατη, στη δεκαετία του ’70, όταν ο δήμος της Νέας Υόρκης αφέθηκε από την Ουάσιγκτον να χρεοκοπήσει επειδή δεν τήρησε τον κανόνα του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού και εμφάνισε ελλείμματα. Αυτοί λοιπόν που θέλουν «αμερικανικού τύπου» οικονομική βοήθεια στην Ευρώπη πρέπει να πουν αν είναι έτοιμοι να δεχθούν έναν υπουργό Οικονομικών – τσάρο στις Βρυξέλες που θα επιτηρεί όλους τους ευρωπαϊκούς προϋπολογισμούς.
Τρίτο μεγάλο ψέμα: Αν δε θέλουν οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί, οι Αυστριακοί και οι Φινλανδοί, να προχωρήσουμε οι υπόλοιποι που θέλουμε – μόνοι μας – στο κορωνο-ομόλογο. Μα, αν ήταν έτσι τι καθόμαστε και το συζητάμε; Δεν καταλαβαίνουν όσοι τα λένε αυτά ούτε καν το αυτονόητο, ότι δηλαδή ένα κορωνο-ομόλογο χωρίς την εγγύηση των χωρών που έχουν χαμηλό χρέος είναι τρύπα στο νερό και δεν αφορά κανέναν;
Τέταρτο μεγάλο ψέμα, το οποίο το έχουμε ξανακούσει στο πρόσφατο παρελθόν και το πληρώσαμε ακριβά: Οι Γερμανοί θα αναγκαστούν να κάνουν αυτό που θέλουμε εμείς! Αυτά μας λέγανε και τη λαμπρή εποχή του αντιμνημονίου, αλλά τελικά μας φόρτωσαν άλλο ένα μνημόνιο και την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια. Αν σήμερα, με τα 2/3 της ευρωζώνης να πιέζουν για κορωνο-ομόλογο μπροστά στην απειλή μιας πανδημίας έχουμε δυσκολία να πείσουμε τους Γερμανούς και τους Βόρειους, καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος της απάτης της αντιμνημονιακής περιόδου πριν το 2015 που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και βέβαια το μέγεθος του καταστροφικού πρώτου εξαμήνου του 2015.
Πέμπτο μεγάλο ψέμα, γερμανικής εμπνεύσεως αυτό: Αν εκδοθεί κορωνο-ομόλογο, θα τα πάρουν τα λεφτά οι νότιοι και θα κάνουν του κεφαλιού τους. Άστους λοιπόν να φωνάζουν, στο κάτω – κάτω τι μπορούν να κάνουν; Αλήθεια, περνάει από το μυαλό των Γερμανών ότι ο Κόντι μπορεί να τινάξει στο αέρα την ΕΕ αν αποφασίσει να το τραβήξει στα άκρα; Σκέφτονται άραγε ότι κάτι θα πρέπει να βρει να πει ένας πρωθυπουργός σε ένα λαό που βλέπει ότι δεν έχει φέρετρα να θάψει τους νεκρούς του και οι βόρειοι γείτονές του και εταίροι του δείχνουν να μην καταλαβαίνουν τι σημαίνει η λέξη αλληλεγγύη;
Κοντολογίς, καλό είναι μια και τα αλλάζει όλα ο κορωνοϊός, να αλλάξει και τον απλοϊκό (στην καλύτερη περίπτωση) ή ιδεοληπτικό (στην πραγματικότητα) τρόπο με τον οποίο εξακολουθούμε να βλέπουμε και να αναλύουμε τα πράγματα. Ας κάνουμε μια νέα αρχή κι ας μη λέμε διαρκώς τα ίδια, τώρα που αλλάζουν όλα. Όσο οι ηγεσίες των ευρωπαϊκών χωρών (με πρώτη απ’ όλες τη Γερμανία) αλλά και οι πολιτικές ελίτ των άλλων χωρών μένουν κολλημένες σε στερεότυπα του παρελθόντος, δεν πρόκειται να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τις δραματικές συνέπειες που αφήνει πίσω της – ποιος ξέρει για πόσο ακόμη; – η πανδημία. Και η μόνη ικανοποίηση που θα μας μείνει θα είναι να φορτώνουμε ο ένας την ευθύνη στον άλλον.
