Γυναίκες στην πολιτική: Μια δύσκολη εξίσωση

Με αφορμή την συνέντευξη του πρωθυπουργού κ.Κυριάκου Μητσοτάκη στο BBC, όπου υπήρξε ερώτημα για την μειωμένη συμμετοχή των γυναικών(μόλις 5 γυναίκες) στο νέο κυβερνητικό σχήμα, ξεσηκώθηκε ένα κύμα αντιδράσεων με την απάντηση του πρωθυπουργού πως «Δυστυχώς δεν υπάρχουν τόσες γυναίκες που θα ενδιαφέρονταν να ασχοληθούν με την πολιτική».
Ξαφνικά όμως ‘’ανακαλύψαμε’’ την μη συμμετοχή των γυναικών στα πολιτικά δρώμενα ή χειρότερα την αδυναμία εκλογής τους σε δημόσια αξιώματα.
Η μεγαλύτερη κριτική ωστόσο ήρθε από τους πολιτικούς αντιπάλους του πρωθυπουργού, αγνοώντας φυσικά τα δικά τους πεπραγμένα. Ας πιάσουμε λοιπόν το νήμα από το 2009, όταν δηλαδή ξεκινάει και η περίοδος των λεγόμενων μνημονιακών κυβερνήσεων στην χώρα, αφήνοντας προφανώς εκτός τους ανασχηματισμούς και τι ποσοστό ακριβώς αντικατοπτρίζει η συμμετοχή των γυναικών στην κυβέρνηση. Έτσι λοιπόν το 2009 με πρωθυπουργό τον Γ.Παπανδρέου συμμετέχουν 8 γυναίκες, το 2012 με πρωθυπουργό τον Α.Σαμαρά και την συμμετοχή τριών κομμάτων έχουμε 2 γυναίκες υπουργούς, τον Ιανουάριο του 2015 με πρωθυπουργό τον αριστερό Α. Τσίπρα συμμετέχουν 6 γυναίκες και τον Σεπτέμβριο του 2015 πάλι με πρωθυπουργό τον Α.Τσίπρα αποτελούν μέλη της κυβέρνησης 8 γυναίκες.
Με βάση τα παραπάνω γίνεται αμέσως αντιληπτό πως η σημερινή κυβέρνηση δεν αποτελεί κάποια εξαίρεση όσον αφορά την συμμετοχή των γυναικών, αντιθέτως αποτελεί τον κανόνα με ελάχιστες μόνο αποκλίσεις.
Πως αλήθεια όμως θα μπορούσε να ενισχυθεί ο ρόλος της γυναίκας στην πολιτική; Ο ακτιβιστικός φεμινιστικός οργανισμός European Women’s Lobby προτείνει παρεμβάσεις σε 5 κύρια σημεία προκειμένου να γίνει φιλικότερο το πολιτικό περιβάλλον για τις γυναίκες:
Α) Ενίσχυση της Αυτοπεποίθησης: Επένδυση στις ικανότητες και τις δεξιότητες των γυναικών που διστάζουν, μέσα από ειδικά προγράμματα κατάρτισης και υποστήριξης.
Β) Αύξηση υποψηφιοτήτων: Καθιέρωση συστημάτων ποσοστώσεων ώστε να εξασφαλίζεται η ισόρροπη συμμετοχή των γυναικών στα ψηφοδέλτια και οι ισότιμες πιθανότητες εκλογής-Μια θέση βέβαια με την οποία διαφωνούν τα φιλελεύθερα κόμματα σε όλη την Ευρώπη, καθώς το θεωρούν υποτιμητικό για τις γυναίκες γι’ αυτό προχωρούν σταδιακά στην κατάργηση της ποσόστωσης.
Γ) Θωράκιση της ισότητας: Μηδενική ανοχή στο σεξισμό και την σεξουαλική παρενόχληση ώστε να σπάσουν οριστικά όλα τα εξουσιαστικά ταμπού του ανδροκρατούμενου περιβάλλοντος.
Δ) Διάθεση κεφαλαίων: Διευκολύνσεις στην παροχή χρηματοδότησης που προορίζεται για γυναίκες υποψηφίους μέχρις ότου επιτευχθεί ίση εκπροσώπηση.
Ε) Κοινωνική φροντίδα και υποδομές: Προσαρμογή των ωραρίων λειτουργίας των θεσμών εκπροσώπησης ώστε να ευνοούν τη συμμετοχή γυναικών επιφορτισμένων με την φροντίδα της οικογένειας, προσφορά παιδικών σταθμών και δημιουργικής απασχόλησης παιδιών, ειδικών αδειών και διευκολύνσεων μητρότητας.
Για να συνοψίσουμε, το θέμα της συμμετοχής των γυναικών είναι ζήτημα Παιδείας και κοινωνικής μέριμνας κι έχουμε, δυστυχώς, να διανύσουμε πολύ δρόμο προκειμένου να βλέπουμε περισσότερες γυναίκες στα κυβερνητικά σχήματα και περισσότερες γυναίκες στο ελληνικό κοινοβούλιο από τις μόλις 62 που κατάφεραν να εκλεγούν παρά την ποσόστωση του 40% στα ψηφοδέλτια των κομμάτων. Να αναζητήσουμε πρώτα τις αιτίες και τις λύσεις του προβλήματος και έπειτα να προχωρήσουμε στην κριτική των πολιτικών μας αντιπάλων.