Η φωτογραφία του πρύτανη σόκαρε την κοινή γνώμη. Η ύπαρξη της φωτογραφίας ήταν άλλωστε ο λόγος που στο σύνολό τους τα κόμματα υποχρεώθηκαν να καταδικάσουν τη φρικαλεότητα. Μερικά εξ αυτών με βαριά καρδιά όπως φάνηκε από τις ανακοινώσεις.
Παρά πάντως την πρωτοφανή ομοφωνία της αντιπολίτευσης, την επικήρυξη και τις βαρύγδουπες δηλώσεις της Κυβέρνησης, οι πιθανότητες να αλλάξει κάτι στην άθλια δημόσια πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι και πάλι πενιχρές.
Πρωτίστως διότι δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε μεγάλα λόγια. Η κυβέρνηση άλλωστε εξελέγη έχοντας ψηλά στην ατζέντα το τέλος της ανομίας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός μερικές ημέρες πριν τις εκλογές είχε θέσει τον θέμα σε προτεραιότητα υποστηρίζοντας το αυτονόητο. Ότι το Πανεπιστήμιο δηλαδή είναι χώρος γνώσης, έρευνας, καινοτομίας, πολιτικού διαλόγου και πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά όχι βίας και ανομίας. Θέτοντας φυσικά την κατάργηση του ασύλου στην κορυφή της λίστα των μεταρρυθμίσεων (Alpha 3 Ιουλίου 2019).
Το άσυλο φυσικά καταργήθηκε αλλά αυτό, ουδόλως άλλαξε την κατάσταση. Τη μόνη φορά που ο Χρυσοχοΐδης τόλμησε να στείλει τα ΜΑΤ εντός του προαυλίου του ΟΠΑ, υπήρξε γενική κατακραυγή. Ακόμη και από δήθεν προοδευτικούς δεξιούς πολιτικούς. Δημοσιογράφοι έλεγαν τις ημέρες εκείνες ότι “δεν τους αρέσει η εικόνα της αστυνομίας εντός του πανεπιστημίου”. Σήμερα δεν τους αρέσει η εικόνα του τραμπουκισμού. Δεν γίνεται όμως να είναι κανείς και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Χρειάζονται τολμηρές αποφάσεις.
Όλες τις επόμενες φορές, η αστυνομία παρατηρούσε διακριτικά τους μπαχαλοαυτόνομους να κάνουν κουμάντο στην “περιουσία” τους. Στα πανεπιστήμια δηλαδή που υποτίθεται ότι μορφώνουν τα παιδιά των Ελλήνων. Δυο εβδομάδες πριν τον -αναμενόμενο- τραμπουκισμό του πρυτάνεως, “τα παιδιά” είχαν μπουκάρει στο γραφείο του πρύτανη του ΕΜΠ στην Πανεπιστημιούπολη και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Δεν θυμάμαι φοβερή καταδίκη για το γεγονός. Εδώ που τα λέμε δεν θυμάμαι καθόλου καταδίκη από τους περισσότερους. Ούτε ανάληψη δράσης θυμάμαι από την πολιτεία. Ούτε άμεση εισαγγελική παρέμβαση. Βλέπετε δεν υπήρχε η δύναμη της συγκεκριμένης φωτογραφίας με τη διαπόμπευση του Πρυτάνεως.
Ο οποίος βεβαίως στην πρόσφατη περίπτωση είναι φυσικά θύμα αλλά και θύτης ταυτόχρονα. Το περιστατικό της διαπόμπευσής του, έλαβε χώρα το πρωί της Πέμπτης αλλά έγινε ευρύτερα γνωστό το βράδυ της Παρασκευής από ανάρτηση στο indymedia. Και όχι απ’ τον Πρύτανη. Είναι δική του δουλειά να ενισχύσει την ασφάλεια στο πανεπιστημιακό ίδρυμα που διοικεί. Αν φοβάται, μπορεί να αποχωρήσει. Δεν τον υποχρέωσε κανείς να γίνει Πρύτανης. Το επέλεξε.
Η επικήρυξη με 100.000 ευρώ που επέλεξε η Κυβέρνηση για να δώσει έμφαση, θα λειτουργήσει περισσότερο ως φερετζές για την γενικότερη αφασία. Ούτως ή άλλως οι επικηρύξεις δεν φαίνεται να λειτουργούν. Ούτε καν στην περίπτωση Παλαιοκώστα ή ακόμη και του Μαζιώτη, της Ρούπα και του Ξηρού. Οι βαρύγδουπες δηλώσεις των Κυβερνητικών βουλευτών, μοιάζουν περισσότερο αμήχανες, δεδομένου του γεγονότος ότι η κοινωνία εξέλεξε την Κυβέρνηση με τη συγκεκριμένη ατζέντα αλλά τελικά αποδεικνύεται φοβική απέναντι στα αριστερά ταμπού και τα μεταπολιτευτικά σύνδρομα της κοινωνίας.
Αν θέλουμε να συζητήσουμε σοβαρά για το τέλος της ανομίας στα πανεπιστήμια, η Κυβέρνηση και οι συναρμόδιοι Υπουργοί Κεραμέως-Χρυσοχοîδης θα πρέπει να τολμήσουν μεταρρυθμίσεις που είναι επίσης αυτονόητες. Ελεγχόμενη πρόσβαση στα ιδρύματα και ισχυρή αστυνόμευση μέχρι να εκλείψουν τα συγκεκριμένα περιστατικά. Εννοείται ότι η εγχώρια αριστερά θα ξεσηκωθεί. Θα μιλάει για χούντα. Δεν μπορούμε όμως να συνεχίσουμε για πάντα να είμαστε όμηροι ιδεοληπτικών που βολεύονται με το χάος και θεωρούν τα πανεπιστήμια ως φυτώρια για τη δημιουργία των επόμενων γενεών μπαχαλάκηδων.
Η συντριπτική πλειοψηφία θέλει κάθαρση στο χώρο της παιδείας. Μεταξύ άλλων ψήφισε τη ΝΔ γιατί υποσχέθηκε ότι θα την κάνει. Αν δεν θέλει ή δεν μπορεί, παρά την ισχυρή κοινωνική συναίνεση, αποτελεί μέρος του προβλήματος και αργά ή γρήγορα θα το πληρώσει.
