Υπάρχουν δύο βασικές σχολές στην αντιμετώπιση των ακραίων κοινωνικών προβλημάτων. Η μία είναι αυτή του κατευνασμού και της ήρεμης αντιμετώπισης. Η δεύτερη απαιτεί ένα σοκ και ακαριαία δράση απέναντι σε κάθε τι ακραίο.
Ο Μακρόν μοιάζει να έχει επιλέξει τη δεύτερη και τι άλλο να κάνει απέναντι στην απόπειρα των ριζοσπαστικοποιημένων μουσουλμάνων να σπείρουν τον τρόμο στη γηραιά ήπειρο;
Όσοι υποστηρίζουν μια πιο διαλλακτική προσέγγιση του προβλήματος, βρίσκονται συνήθως μακριά απ’ αυτό. Όχι απαραίτητα γεωγραφικά. Δεν έχουν βιώσει τις συνέπειες της ανοχής. Αυτό δεν αφορά μόνο τους αμπελοφιλόσοφους της σύγχρονης αριστεράς αλλά και τους φοβικούς σύγχρονους δεξιούς ή τους μονίμως αμέτοχους σύγχρονους κεντρώους. Πίσω απ’ τη μετριοπάθεια κρύβεται η αμηχανία ή μια διαρκής απόπειρα να παραστήσουν τους προοδευτικούς αμφισβητώντας τα πάντα και τα αντίθετα τους. Δεν είναι προοδευτισμός βεβαίως να αμφισβητείς όσα συνέβησαν στο παρελθόν αλλά στα οποία οφείλεις την ύπαρξή σου.
Όντως υπάρχουν πολλοί μετριοπαθείς μουσουλμάνοι που κατοικούν στην Ευρώπη. Έχουν ασπαστεί τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και τις αξίες του διαφωτισμού. Κανείς δεν τα βάζει μαζί τους. Οι ίδιοι δεν προσβάλλονται από το χιούμορ ακόμη και αν αφορά στον προφήτη τους. Με τον ίδιο τρόπο που οι ευρωπαίοι Χριστιανοί δεν προσβάλλονται όταν κανείς σατιρίζει τον Θεό τους. Αντίθετα με τους ζηλωτές χριστιανοχούλιγκαν που προσομοιάζουν περισσότερο με τους εξτρεμιστές μουσουλμάνους και που θεωρούν οποιαδήποτε αναφορά προσβολή και εκτοξεύουν κατάρες κατά των απίστων.
Αυτοί οι μουσουλμάνοι ζουν στις ευρωπαϊκές πόλεις επίσης με το φόβο των εξτρεμιστών. Οι γυναίκες τους τραμπουκίζονται αν κυκλοφορούν χωρίς τις μαντίλες. Πόσο μάλλον αν ντύνονται με δυτικά ρούχα. Οι ίδιοι αντιμετωπίζουν τις απειλές και τις κατάρες των ζηλωτών αν δεν τηρούν τους τύπους που επιβάλλουν οι φανατικοί. Είμαι περίπου βέβαιος ότι οι άνθρωποι αυτοί θα ήταν εξαιρετικά πρόθυμοι να βοηθήσουν στη μάχη κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας.
Η Κίνηση του Μακρόν να προβάλλει σκίτσα του Charlie Hebdo σε δημόσια κτήρια της Γαλλίας, είναι μεν συμβολική, αλλά επί της ουσίας συμπληρώνει μια αποφασιστική πολιτική την οποία ο Γάλλος πρόεδρος μοιάζει να έχει επιλέξει. Και πως να κάνει αλλιώς; Η χώρα του έχει υποφέρει από ομάδες ακραίων ισλαμικών οργανώσεων. Η Ευρώπη του διαφωτισμού απειλείται πλέον ευθέως από αυτούς που διέλυσαν τη Μέση Ανατολή επιβάλλοντας δικτατορίες στο όνομα του Θεού.
Η Γαλλία που εδώ και δεκαετίες έχει υποδεχθεί εκατομμύρια μουσουλμάνων και τους έδωσε τη δυνατότητα να ενσωματωθούν καλύτερα από οπουδήποτε στην Ευρώπη. Προβλήματα υπάρχουν. Ενδεχομένως και ρατσισμός από μερίδα Γάλλων που ζουν με τη φαντασίωση της αποικιοκρατίας. Δεν είναι όμως αυτή η γενική κατάσταση που επικρατεί στο Παρίσι και στις άλλες πόλεις.
Ο Μακρόν θέλει να βάλει ένα τέλος στο φόβο. Για τους πολίτες του και ενδεχομένως για την Ευρώπη ολόκληρη. Το κάνει με έναν εμφατικό τρόπο. Δείχνει την ισχύ του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Όχι με τον τρόπο που το κάνουν οι φασίστες. Αποδέχεται τους μουσουλμάνους ως μέρος της γαλλικής κοινωνίας, με την προϋπόθεση και αυτοί να αποδέχονται τους κανόνες που έχει θέσει η γαλλική κοινωνία.
Και καλά κάνει. Η ασύδοτη εισροή εξτρεμιστών που θέλουν να επιβάλλουν τους κανόνες τους δεν είναι δικαίωμά τους. Είναι κατάχρηση του δικαιώματος που τους δίνεται. Για αυτό και δεν υπάρχει άλλη λύση παρά να είμαστε ξεκάθαρα με τον Μακρον. Χωρίς υπεκφυγές και αποστάσεις.
