Με μια ανάρτησή του ο Απόστολος Δοξιάδης αναφέρθηκε στον Χάρη Δούκα τονίζοντας «άβυσσος η ψυχή του Δούκα».
Συγκεκριμένα,στην ανάρτησή του εξέφρασε μια απορία για τον Χάρη Δούκα, «πώς ζούσε ένας τύπος με τέτοια μυαλά ως τώρα; Αυτή του την παθολογία πως την εκδήλωνε; Μάζευε τα παιδάκια στη γειτονιά του και τους έκανε κήρυγμα; Κοιτάζε όλη μέρα στον καθρέφτη και έλεγε στο είδωλό του “τι σπουδαίος που είσαι, ρε θηρίο”; Ή είχε άγχη, πονοκεφάλους, ζαλάδες, ιλίγγους, και διάφορα ψυχοσωματικά γιατί δεν μπορούσε να εκδηλώσει τον πραγματικό του εαυτό».
Επίσης, τόνισε «Ο άνθρωπος είναι εμφανέστατα ψώνιο».
Αναλυτικά η ανάρτηση του Απόστολου Δοξιάδη:
«Φίλες και φίλοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, θέλω να μοιραστώ μαζί σας μία απορία μου για αυτόν τον Δούκα.
Ο άνθρωπος είναι εμφανέστατα ψώνιο. Ίσως φαίνεται βαρύς ο χαρακτηρισμός. Αλλά πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις έναν άνθρωπο που έως πριν λιγότερο από ένα χρόνο ήταν παντελώς απών από τη δημόσια ζωή και το δημόσιο λόγο, παντελώς άγνωστος, μετά έγινε υποψήφιος δήμαρχος γιατί φάνηκε στον Ανδρουλάκη καλό το βιογραφικό του, μετά εξελέγη δήμαρχος γιατί έκανε ο αντίπαλος του το τεράστιο λάθος να τον εμφάνισει σε debate και έτσι να του δώσει δημοτικότητα, και μετά; Αδιαφορεί πλήρως για τα καθήκοντά του, η Αθήνα έχει περισσότερα σκουπίδια παρά ποτέ κι αυτός τρέχει σε όλη την Ελλάδα κάνοντας προεκλογική εκστρατεία ως εθνοσωτήρας, λέγοντας διάφορα του τύπου ότι είναι η μόνη ελπίδα μας, ότι δεν υπάρχει άλλος χρόνος να μένουμε χωρίς αυτόν, ότι έχει πλήρες σχέδιο για το μέλλον μας, και άλλα παρόμοια. Και επιπλέον συγκρίνει τον εαυτό του με γίγαντες της ευρωπαΐκής πολιτικής ιστορίας χωρίς να έχει κάνει, σε πολύ ώριμη ηλικία, ποτέ τίποτε στην πολιτική. (Κάπως σαν να λέω εγώ ότι είμαι σπουδαίος χειρουργός, επειδή από αύριο αποφάσισα να χειρουργώ). Κοινώς, ψώνιο — άλλη καταλληλότερη λέξη δεν έχει το λεξιλόγιό μας.
Και η απορία μου: πώς ζούσε ένας τύπος με τέτοια μυαλά ως τώρα; Αυτή του την παθολογία πως την εκδήλωνε; Μάζευε τα παιδάκια στη γειτονιά του και τους έκανε κήρυγμα; Κοιτάζε όλη μέρα στον καθρέφτη και έλεγε στο είδωλό του «τι σπουδαίος που είσαι, ρε θηρίο»; Ή είχε άγχη, πονοκεφάλους, ζαλάδες, ιλίγγους, και διάφορα ψυχοσωματικά γιατί δεν μπορούσε να εκδηλώσει τον πραγματικό του εαυτό.
Μυστήριο. Μένω άναυδος. Άβυσσος η ψυχή του Δούκα».
