Η ευνοϊκή συγκυρία των Ευρωεκλογών -την οποία εκμεταλλεύεται αριστοτεχνικά ο Αλέξης Τσίπρας- έχει προφανώς ημερομηνία λήξης η οποία για πολλούς λόγους μοιάζει να ταυτίζεται με την Κυβερνητική θητεία.
Επί του παρόντος, οι ευρωπαίοι σε πολιτικό επίπεδο ανέχονται τις “ατασθαλίες” της Ελληνικής Κυβέρνησης, όχι μόνο διότι κατανοούν την ανάγκη για προεκλογική ατζέντα ακόμη και σε μια χώρα που δεν έχει την πολυτέλεια της δημοσιονομικής χαλάρωσης αλλά κυρίως διότι και οι ίδιοι βρίσκονται σε προεκλογική περίοδο. Το ελληνικό success story μπορεί να μην πείθει κανέναν αλλά όσο το θέμα της Ελλάδας δεν βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα του ευρωπαϊκού και αγγλοσαξονικού Τύπου, η κατάσταση μοιάζει ελεγχόμενη και οι ευρωπαίοι ψηφοφόροι δεν εκνευρίζονται.
Η “συνθήκη” αυτή είναι προφανές ότι θα αλλάξει μετά τις Ευρωεκλογές. Η φρεσκοεκλεγμένη ευρωβουλή, δεν θα έχει κανέναν πολιτικό λόγο να ανέχεται το ξήλωμα των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα ούτε να σφυρίζει αδιάφορα απέναντι στην αδιαφορία της Ελληνικής Κυβέρνησης για την τραπεζική σταθερότητα στη χώρα. Μια αδιαφορία που φθάνει μέχρι το αναμάσημα της “σεισάχθειας” για τους δανειολήπτες, όπως αυτή προκύπτει από το σχέδιο που διέρρευσε χθες για την αντικατάσταση του νόμου Κατσέλη.
Και αν αυτή η “ομερτά” μεταξύ Ευρωπαίων και Ελληνικής Κυβέρνησης θα σταματούσε ούτως ή άλλως μετά την ευρωκάλπη, οι διαφαινόμενες ισορροπίες στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή προοιωνίζουν ένα ακόμη πιο σκληρό τοπίο για το ξημέρωμα της 27ης Μαίου. Η σχεδόν βέβαιη επικράτηση του επικεφαλής του Ευρωπαίκου Λαικού Κόμματος κου Μafnred Webber, εκτιμάται ότι θα δημιουργήσει έναν ακόμη πιο εφιαλτικό κλοιό για μια Ελληνική Κυβέρνηση που καμώνεται ότι θέλει τις μεταρρυθμίσεις, αλλά στα μουλωχτά τις σαμποτάρει.
Ο ίδιος ο Γερμανός πολιτικός το είπε σχεδόν ανοιχτά χθες. Με μια άλλη Κυβέρνηση που θα ασχοληθεί σοβαρά με τις επενδύσεις, θα μιλήσουμε για τα πρωτογενή πλεονάσματα, είπε. Συνέχισε μάλιστα λέγοντας ότι προς το παρόν προέχει το πρόγραμμα.
Πιθανότατα ο Αλέξης Τσίπρας είναι ειλικρινής όταν λέει ότι θέλει να κάνει τις εκλογές στο τέλος της προβλεπόμενης από το Σύνταγμα περιόδου. Έχει όμως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και γνωρίζει ότι η προσωρινή και συγκυριακή ανοχή των ευρωπαίων, δεν θα διαρκέσει για πάντα. Μέχρι τις κάλπες του Μαίου θα μπορεί να μιλάει για αύξηση του κατώτατου μισθού και παρά τις αντιρρήσεις των τεχνικών κλιμακίων που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τη δημοσιονομική σταθερότητα και την ανάπτυξη, να απολαμβάνει μιας ιδιότυπης ασυλίας.
Μετά, η κατάσταση δεν θα επιτρέπει ούτε λεκτικές υπερβάσεις. Πολλώ δε μάλλον παροχές που θα εκτροχιάζουν τους στόχους που εδώ και τέσσερα χρόνια σχεδόν πέτυχε υπερφορολογώντας κάθε πιθανό στόχο.
Όσο ισχυρό και αν είναι το σύνδρομο του χαρτοπαίκτη που πιάνει κάθε Πρωθυπουργό λίγο πριν τη λήξη της θητείας (η προσπάθεια να ρεφάρει μέχρι την τελευταία στιγμή), ο Αλέξης Τσίπρας είναι πιθανότερο να τα παίξει όλα για όλα πριν τις κάλπες του Μαίου, σε ένα πιο προβλέψιμο περιβάλλον, παρά να ρισκάρει μια σύγκρουση με τους ιδεολογικούς αντιπάλους του και μάλιστα μετά από μια ισχυρή επικράτησή τους στο Ευρωκοινοβούλιο.
Επί του παρόντος, οι ευρωπαίοι σε πολιτικό επίπεδο ανέχονται τις “ατασθαλίες” της Ελληνικής Κυβέρνησης, όχι μόνο διότι κατανοούν την ανάγκη για προεκλογική ατζέντα ακόμη και σε μια χώρα που δεν έχει την πολυτέλεια της δημοσιονομικής χαλάρωσης αλλά κυρίως διότι και οι ίδιοι βρίσκονται σε προεκλογική περίοδο. Το ελληνικό success story μπορεί να μην πείθει κανέναν αλλά όσο το θέμα της Ελλάδας δεν βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα του ευρωπαϊκού και αγγλοσαξονικού Τύπου, η κατάσταση μοιάζει ελεγχόμενη και οι ευρωπαίοι ψηφοφόροι δεν εκνευρίζονται.
Η “συνθήκη” αυτή είναι προφανές ότι θα αλλάξει μετά τις Ευρωεκλογές. Η φρεσκοεκλεγμένη ευρωβουλή, δεν θα έχει κανέναν πολιτικό λόγο να ανέχεται το ξήλωμα των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα ούτε να σφυρίζει αδιάφορα απέναντι στην αδιαφορία της Ελληνικής Κυβέρνησης για την τραπεζική σταθερότητα στη χώρα. Μια αδιαφορία που φθάνει μέχρι το αναμάσημα της “σεισάχθειας” για τους δανειολήπτες, όπως αυτή προκύπτει από το σχέδιο που διέρρευσε χθες για την αντικατάσταση του νόμου Κατσέλη.
Και αν αυτή η “ομερτά” μεταξύ Ευρωπαίων και Ελληνικής Κυβέρνησης θα σταματούσε ούτως ή άλλως μετά την ευρωκάλπη, οι διαφαινόμενες ισορροπίες στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή προοιωνίζουν ένα ακόμη πιο σκληρό τοπίο για το ξημέρωμα της 27ης Μαίου. Η σχεδόν βέβαιη επικράτηση του επικεφαλής του Ευρωπαίκου Λαικού Κόμματος κου Μafnred Webber, εκτιμάται ότι θα δημιουργήσει έναν ακόμη πιο εφιαλτικό κλοιό για μια Ελληνική Κυβέρνηση που καμώνεται ότι θέλει τις μεταρρυθμίσεις, αλλά στα μουλωχτά τις σαμποτάρει.
Ο ίδιος ο Γερμανός πολιτικός το είπε σχεδόν ανοιχτά χθες. Με μια άλλη Κυβέρνηση που θα ασχοληθεί σοβαρά με τις επενδύσεις, θα μιλήσουμε για τα πρωτογενή πλεονάσματα, είπε. Συνέχισε μάλιστα λέγοντας ότι προς το παρόν προέχει το πρόγραμμα.
Πιθανότατα ο Αλέξης Τσίπρας είναι ειλικρινής όταν λέει ότι θέλει να κάνει τις εκλογές στο τέλος της προβλεπόμενης από το Σύνταγμα περιόδου. Έχει όμως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και γνωρίζει ότι η προσωρινή και συγκυριακή ανοχή των ευρωπαίων, δεν θα διαρκέσει για πάντα. Μέχρι τις κάλπες του Μαίου θα μπορεί να μιλάει για αύξηση του κατώτατου μισθού και παρά τις αντιρρήσεις των τεχνικών κλιμακίων που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τη δημοσιονομική σταθερότητα και την ανάπτυξη, να απολαμβάνει μιας ιδιότυπης ασυλίας.
Μετά, η κατάσταση δεν θα επιτρέπει ούτε λεκτικές υπερβάσεις. Πολλώ δε μάλλον παροχές που θα εκτροχιάζουν τους στόχους που εδώ και τέσσερα χρόνια σχεδόν πέτυχε υπερφορολογώντας κάθε πιθανό στόχο.
Όσο ισχυρό και αν είναι το σύνδρομο του χαρτοπαίκτη που πιάνει κάθε Πρωθυπουργό λίγο πριν τη λήξη της θητείας (η προσπάθεια να ρεφάρει μέχρι την τελευταία στιγμή), ο Αλέξης Τσίπρας είναι πιθανότερο να τα παίξει όλα για όλα πριν τις κάλπες του Μαίου, σε ένα πιο προβλέψιμο περιβάλλον, παρά να ρισκάρει μια σύγκρουση με τους ιδεολογικούς αντιπάλους του και μάλιστα μετά από μια ισχυρή επικράτησή τους στο Ευρωκοινοβούλιο.
