Όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη Μόρια είναι συγκλονιστικά. Όσα μαθαίνουμε τουλάχιστον, διότι κανείς μας δεν μαθαίνει πραγματικά τι συμβαίνει. Ούτε εκεί, ούτε αλλού. Οι φιλεύσπλαχνοι και ανθρωπιστές ΣΥΡΙΖαίοι, έφτασαν σε σημείο να απαγορεύσουν την είσοδο στα media. Μαθαίνουμε μόνο για θανάτους και σοβαρές συμπλοκές που απαιτούν την έξωθεν ανάμιξη.
Για όσους ελαφρά τη καρδία συνιστούν από την καρέκλα του καφενείου να κλείσουμε τα σύνορα, θα ήταν χρήσιμο να αναρωτηθούν αν γίνεται κάτι τέτοιο και να αντιληφθούν επίσης τις συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής. Η χώρα μας παραμένει μια δυτική χώρα ακριβώς επειδή εφαρμόζει τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Επωφελήθηκε η ίδια τον προηγούμενο μόλις αιώνα από τις δυνατότητες μετανάστευσης του πάμφτωχου πληθυσμού της. Χορτάσαμε όμως και πλέον θέλουμε να περιχαρακώσουμε τα “κεκτημένα” μας. Δεν είναι δίκαιο να έρθουν άλλοι στη χώρα μας και να μας φάνε το ψωμί.
Προφανώς δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι πρακτικά αδύνατο να περιφρουρήσεις ένα τόσο μεγάλο θαλάσσιο σύνορο που βρίσκεται τόσο κοντά στα απέναντι παράλια. Ιδίως αν οι αρχές της απέναντι χώρας δεν συνεργάζονται.
Δεν επικαλούμαι προφανώς τον καφενειακό ανθρωπισμό τους. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ουδείς εμπλεκόμενος με τη θάλασσα (από απλούς ψαράδες μέχρι λιμενικούς και ναύτες) δεν θα άφηνε αβοήθητο, έναν άνθρωπο που θαλασσοπνίγεται. Ακόμη περισσότερο αν πρόκειται για παιδιά.
Η τοπική κοινωνία, προφανώς υποφέρει και διαμαρτύρεται. Δεν είναι το πλήθος των ανθρώπων που στοιβάζονται σε τόσο μικρές κοινωνίες, το βασικό πρόβλημα. Είναι η παντελής έλλειψη οργάνωσης που όντως δημιουργεί προβλήματα. Οι άνθρωποι αυτοί, παρά την οικονομική βοήθεια της Ε.Ε. διαβιούν σε απάνθρωπες συνθήκες. Χωρίς καν τα στοιχειώδη για να διατηρούν την αξιοπρέπειά τους. Οι αρχές, που δεν μπορούν να εφαρμόσουν το νόμο σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, τους έχουν αφήσει στις τύχες τους. Μαζί με οικογένειες, πρόσφυγες και μετανάστες που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον, συμβιώνουν κακοποιοί, συμμορίες και δουλέμποροι.
Η υπόλοιπη ελληνική κοινωνία διαμαρτύρεται επίσης και ζητά το λόγο από τις χώρες της Ε.Ε. που δεν δέχονται να μετεγκατασταθούν μετανάστες στα εδάφη τους. Παραβλέπουν ωστόσο το γεγονός ότι οι ίδιοι δεν δέχονται μετεγκατάσταση ούτε σε άλλες περιοχές της ίδιας της χώρας μας. Ζητούμε αλληλεγγύη από τους Ευρωπαίους αλλά οι αντιδράσεις των συμπολιτών μας για την προοπτική μεταφοράς μεταναστών στην ενδοχώρα είναι τεράστιες. Έφτασαν σε σημείο να διαλύουν τις δομές που δημιουργούνται ή να διώχνουν τα παιδιά των προσφύγων από τα σχολεία.
Δεν μπορεί κανείς φυσικά να υποστηρίξει ότι η μετεγκατάσταση στην ενδοχώρα είναι λύση. Αντίθετα, οι ειδικοί πιστεύουν ότι μια τέτοια μαζική προώθηση (χωρίς κριτήρια) θα ωθούσε ακόμη περισσότερους στο να κάνουν το ταξίδι από τα Τουρκικά παράλια στα ελληνικά νησιά. Μια ταχύτερη όμως εξέταση των αιτημάτων ασύλου θα επέτρεπε τη μετεγκατάσταση όσων τουλάχιστον ελάμβαναν άσυλο, μέχρι τον επαναπατρισμό τους. Όταν και εφόσον συμβεί, αν τελειώσουν τα προβλήματα στη χώρα τους.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, δεν έκανε και πολλά -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- για τους ανθρώπους που ζουν στα γκέτο των νησιών, του Σκαραμαγκά, της Μαλακάσας και των λοιπών περιοχών. Σήμερα υποστηρίζει ότι θα βρει τρόπο να επιταχύνει τη διαδικασία εξέτασης των αιτήσεων ασύλου. Θα είναι ένα σημαντικό βήμα για να διαχωρίσει τους πρόσφυγες από τους μετανάστες. Θα πρέπει ωστόσο να σχεδιάσει και το τι θα κάνει με τις διαχωρισμένες πλέον κατηγορίες. Θα τους αφήσει να σαπίζουν στα γκέτο; Θα τους εντάξει στην κοινωνία;
Μια άλλη συνήθης προτροπή είναι “να τους στείλουμε πίσω από εκεί που ήλθαν”. Ρουφώντας μια γουλιά απ’ τον καφέ τους, οι χρήστες της συγκεκριμένης φράσης θεωρούν ότι βρήκαν μια δίκαιη λύση. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι ουδείς μπορεί να γνωρίζει από που έρχονται. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, οι μετανάστες που δεν έχουν λόγο να ζητήσουν πολιτικό άσυλο, καταστρέφουν μόνοι τους τα ταξιδιώτικά τους έγγραφα. Έρχονται στην Ελλάδα χωρίς τη θέληση να επιστρέψουν στον τόπο τους. Ακόμη και για όσους -με κάποιον τρόπο ταυτοποιούνται- είναι αμφίβολο αν οι κυβερνήσεις τους δέχονται να συνεργαστούν για τον επαναπατρισμό τους. Που να τους στείλουμε λοιπόν;
Στα “ξερονήσια” λένε κάποιοι ή στα κλειστά κέντρα κράτησης. Μια εύκολη ομολογουμένως λύση που ακόμη και αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι παραβιάζει τις διεθνείς συνθήκες απαιτεί την κατασκευή κλειστών δομών. Δηλαδή φυλακών. Στην πραγματικότητα βέβαια η Ελλάδα δεν μπορεί να εξασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές για τους πολίτες της. Δεν έχει φυλακές που να χωρούν αξιοπρεπώς και όπως προβλέπει ο νόμος, τους δικούς της πολίτες. Πως πιστεύουν ότι μπορεί να υποστηρίξει κι’ άλλες; Δεν έχει αστυνομικούς να περιφρουρήσουν στοιχειωδώς ακόμη και κεντρικές περιοχές των πόλεων. Θα προσλάβει φύλακες για τις νέες δομές;
Η ιστορία του προσφυγικού και της μετανάστευσης, μόλις ξεκίνησε. Για πολιτικούς, κλιματολογικούς και άλλους λόγους, οι άνθρωποι -λένε οι ειδικοί- θα συνεχίσουν να μετακινούνται. Με μεγαλύτερη ακόμη ένταση. Θα αφήνουν τον τόπο τους για μέρη που θεωρούν ότι θα έχουν καλύτερη τύχη. Αυτοί και τα παιδιά τους. Το ότι προτιμούν τη χώρα μας, πέραν της γεωγραφικής εγγύτητας και παρά τον σοβαρό κίνδυνο να πνιγούν, σημαίνει ότι θεωρούν πως αξίζει τον κόπο και τον κίνδυνο. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κίνητρο. Μια καλύτερη ζωή απ’ αυτή που έχουν ή ακόμη και η ελπίδα ότι θα ζήσουν καθώς στις χώρες τους -για πολλούς από αυτούς- το μόνο βέβαιο είναι ο θάνατος…
