✍️ ο Θανάσης Κ.
Τους επόμενους 18 μήνες θα συμβούν στον κόσμο – και ιδιαίτερα στον Δυτικό κόσμο – μαζεμένες, όλες οι αλλαγές (και όλες οι ανατροπές) που κυοφορούνται τα τελευταία χρόνια και αναστέλλονταν συνεχώς…
Κάποιος είχε πει κάποτε, ότι περνάνε δεκαετίες και δεν συμβαίνει τίποτα σημαντικό. Και ύστερα έρχεται μια «στιγμή» (ή ένα συμπυκνωμένο χρονικό διάστημα) και συμβαίνουν… «δεκαετίες»!
Δηλαδή όλα όσα κυοφορούνταν, αλλά ΔΕΝ γίνονταν επί πολλά χρόνια…
Αυτό το κρίσιμο («συμπυκνωμένο») διάστημα κοσμογονικών αλλαγών είναι οι επόμενοι δεκαοκτώ μήνες. Από τώρα μέχρι τα τέλη του 2024…
— Τέλη του μήνα είναι οι εκλογές στην Ισπανία. Όπου αναμένεται να κερδίσει θριαμβευτικά η Δεξιά (μόνη της ή μαζί με την ακροδεξιά που κι αυτή θα ανέβει θεαματικά).
— Τον ερχόμενο Μάϊο (του 2024) είναι οι ευρωεκλογές. Όπου αναμένεται να ανατραπούν οι σημερινοί συσχετισμοί στο Ευρωκοινοβούλιο. Με σημαντική άνοδο της Δεξιάς και σαφή υποχώρηση των Σοσιαλιστών και των Αριστερών (και των “Πρασίνων”).
— Στο μεταξύ, μεταξύ του φετινού Σεπτεμβρίου και του επόμενου Μαΐου, αναμένονται και οι εκλογές στην Ολλανδία, όπου επίσης προεξοφλείται μεγάλη άνοδος των Δεξιάς και των Αγροτικών κομμάτων (στις πρόσφατες εκλογές την Περιφερειών, η Δεξιά και οι «Αγρότες» σάρωσαν στην Ολλανδία…)
— Τον επόμενο Νοέμβριο (του 2024) είναι και οι Αμερικανικές Προεδρικές εκλογές (μαζί με την ανανέωση της Βουλής, καθώς και του ενός τρίτου της Γερουσίας, όπως και του ενός τρίτου των Πολιτειακών Κυβερνητών).
Κι εκεί θεωρείται πιθανότερη ή πλήρης επικράτηση των Ρεπουμπλικανών (ήδη ελέγχουν τη Βουλή). Με ταυτόχρονη μετακίνησή τους δεξιότερα, γιατί και το εκλογικό σώμα «ριζοσπαστικοποιείται» συνεχώς δεξιότερα.
Για να καταλάβετε το δραματικό δίλημμα που αντιμετωπίζει ο «μεσαίος χώρος» στις ΗΠΑ: επικρατέστερος υποψήφιος για το Ρεπουμπλικανικό Προεδρικό χρίσμα είναι αυτή τη στιγμή ο… «κακός» Τράμπ! Ο οποίος θεωρείται «ανάθεμα» για τους Δημοκρατικούς, αλλά συσπειρώνει τεράστιες μάζες των απλών ψηφοφόρων.
Από την πλευρά τους, οι περισσότεροι του «ενδιάμεσου χώρου» στην αμερικανική κοινωνία σαφώς προτιμούν τον επιτυχημένο μέχρι στιγμής Κυβερνήτη της Φλόριντα, Ρον Ντεσάντις. Ο οποίος βέβαια, είναι πολύ λιγότερο «αμφιλεγόμενος» από τον Τράμπ, αλλά ταυτόχρονα και πολύ πιο «συνειδητοποιημένος» δεξιός από τον Τράμπ!
— Επιστρέφοντας στην Ευρώπη, έχουν ήδη επικρατήσει, μετά από πρόσφατες εκλογές, κυβερνήσεις Δεξιών και Ακροδεξιών (με μεγάλη άνοδο της Άκρας Δεξιάς) σε δύο παραδοσιακές χώρες της Σοσιαλδημοκρατίας: τη Σουηδία και τη Φιλανδία.
— Στη Γερμανία ο «Κεντροαριστερός» Συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών, Πράσινων και Φιλελευθέρων ήδη καρκινοβατεί! Στις δημοσκοπήσεις πρώτο Κόμμα με μεγάλη διαφορά έρχεται ξανά το Χριστιανοδημοκρατικό (που έχει μετακινηθεί σαφώς δεξιότερα από την εποχή της Μέρκελ), ενώ το ακροδεξιό AfD ανεβαίνει συνεχώς! Ήδη ξεπέρασε το κυβερνών Σοσιαλδημοκρατικό σε «πρόθεση ψήφου», οι “Πράσινοι” καταποντίζονται, ενώ στο (πρώην ανατολικογερμανικό) κρατίδιο της Θουριγγίας ο ακροδεξιός υποψήφιος κατάφερε να κερδίσει για πρώτη φορά τις εκλογές περιφερειακής διοίκησης στην περιοχή του Ζόνενμπεργκ. Πράγμα για το οποίο η Γερμανική κυβέρνηση εξέφρασε τον «αποτροπιασμό» της…
Μέσα στην επόμενη χρονιά θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός του Σόλτς θα διαλυθεί! Ανοίγοντας το δρόμο για την επάνοδο των Χριστιανοδημοκρατών. Πάντως το εκλογικό σώμα στη Γερμανία κινείται πλέον δεξιότερα, πράγμα που σημαίνει ότι και η Πολιτική της χώρας και η επιρροή της στην ευρύτερη Ευρωπαϊκή Πολιτική θα μετακινηθεί δεξιότερα:
Μακριά από τη “βεβιασμένη” εγκατάλειψη των υδρογονανθράκων,
μακριά από την ανεκτικότητα προς τα παράνομα μεταναστευτικά ρεύματα,
μακριά από το «δικαιωματισμό»!
Δηλαδή μακριά από όλη την ατζέντα που συνοψίζεται στη μόδα της «πολιτικής ορθότητας» και μακριά από την τυραννία του «woke culture», δηλαδή την «ακύρωση» του Δυτικού Πολιτισμού!
Αυτά όλα σηματοδοτούν την επερχόμενη σαρωτική ανατροπή της ευρωπαϊκής «πολιτικής τάξης» της τελευταίας δεκαπενταετίας!
Που υπήρξε μοναδικό ιστορικό παράδειγμα για το πώς ένα αγκυλωμένο
πολιτικό κατεστημένο προσπάθησε να εμφανιστεί ως «προοδευτικό», υιοθετώντας όλες τις «προοδευτικές μόδες», υποκαθιστώντας την Πολιτικής με την (διαφημιστική) «Επικοινωνία», δίνοντας χώρο σε διάφορα “λόμπι” που δεν είχαν σχέση με τις κοινωνίες, χωρίς να καταλαβαίνει τα αδιέξοδα στα οποία οδηγούσε, πέφτοντας συνεχώς σε αντιφάσεις, και χωρίς να βλέπει πέρα από τη μύτη του.
Το αποτέλεσμα ήταν η μεγάλη ηγέτις αυτής της περιόδου, η Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, να αναθεματίζεται σήμερα απ’ όλους, μόλις ενάμιση χρόνο μετά την αποχώρησή της!
Όπως στα “Τάρταρα” βρίσκεται σήμερα και το κύρος του προηγούμενου Καγκελάριου της Γερμανίας Σρέντερ…
Για σκεφτείτε, οι δύο Γερμανοί ηγέτες που μεσουράνησαν επί 23 χρόνια (από το 1998 μέχρι το 2021), όχι μόνο στη χώρα τους, αλλά και σε ολόκληρη την Ενωμένη Ευρώπη, σήμερα είναι απολύτως απαξιωμένοι! Και οι δύο…
Κάτι που λέει πολλά βέβαια και για τη “Γερμανική ηγεμονία” στην Ευρώπη.
Ιδιαίτερα για τη Μέρκελ, όμως, το πράγμα είναι ακόμα πιο ενδεικτικό, γιατί το έργο της σαρώθηκε τόσο σύντομα μετά την αποχώρησή της.
Το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Μέρκελ, το ανέλαβε ήδη και το «ανεβάζει» ο μεγάλος αντίπαλός της διαχρονικά, ο Φρίντιχ Μέρτς! Ο Μέρτς θεωρείται πολύ “συντηρητικότερος” από την Μέρκελ, η ίδια η Μέρκελ τον είχε καθαιρέσει δύο φορές στο παρελθόν, αναγκάζοντάς τον για χρόνια σε «πολιτική εξορία», έβαλε τρείς φορές υποψηφιότητα για να διαδεχθεί την Μέρκελ, στις δύο πρώτες έχασε, οι «εκλεκτοί» της Μέρκελ (η Καρεμπάουερ και ο Λάνσετ) τα έκαναν θάλασσα στη συνέχεια, κι έτσι ο Μέρτς εξελέγη αρχηγός του CDU με μεγάλη πλειοψηφία την τρίτη φορά. Όταν το «άστρο» της Μέρκελ είχε πλέον δύσει οριστικά.
Η βασική του αντίθεση ήταν με την «κεντρώα γραμμή» της Μέρκελ! Όχι γιατί ήταν «κεντρώα», αλλά γιατί οδηγούσε σε αδιέξοδα που φάνηκαν στην συνέχεια.
Κι από την στιγμή που ανέλαβε το Κόμμα του (το Χριστιανοδημοκρατικό CDU) ανεβαίνει συνεχώς, είναι ήδη πρώτο και θεωρείται φαβορί για να αναλάβει τη διακυβέρνηση μετά τις επόμενες εκλογές.
Από πολλούς πια θεωρείται “απαραίτητο” να αναλάβει ο Μέρτς της Καγκελαρία μίαν ώρα αρχύτερα, για να μπει πραγματικό «ανάχωμα» στην άνοδο της άκρας δεξιάς (του ΑdD).
Έτσι κι αλλιώς η «κατεστημένη τάξη» της Ευρώπης σήμερα καρκινοβατεί κι αυτή. Ο Σόλτς στη Γερμανία δεν νοιώθει πολύ καλά. Με το ζόρι μιλάει με τους υπουργούς του. (Με μερικούς δεν μιλάει πια).
Ο Ρούτε στην Ολλανδία, ακόμα χειρότερα…
Ο Σάντσεθ στην Ισπανία, απλώς δεν θα είναι Πρωθυπουργός της χώρας, στο τέλος του μήνα…
Η Φόν Ντερλάϊεν (από τα τελευταία «πουλέν» της Μέρκελ) απλώς «προεδρεύει» (στην Κομισιόν) μέχρι να έλθει η ώρα να τα μαζέψει και να φύγει…
Και ο Μακρόν κάνει μακροβούτια στο… χάος, όπου έχει βυθιστεί ο χώρα του. Ενώ νοιώθει την καυτή ανάσα της «ακροδεξιάς» Μαρίν Λεπέν.
Ήδη για πρώτη φορά «συμβατικά» ευρωπαϊκά ΜΜΕ παραδέχονται ότι δημοσκοπικά η “ακροδεξιά” κα Λεπέν προηγείται πολύ κι ότι, αν γίνονταν εκλογές σήμερα στη Γαλλία, θα κέρδιζε την Προεδρία σχετικά άνετα. Πολύ περισσότερο που οι Αριστεροί του Μελανσόν καταποντίζονται, ενώ οι Σοσιαλιστές (που κυβερνούσαν μέχρι πριν οκτώ χρόνια) είναι ήδη στα «αζήτητα»…
Δεν είναι τυχαίο ότι η πολιτική αρχηγός με την μεγαλύτερη απήχηση σήμερα στην Ευρώπη είναι η Πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι! Την οποία, τον περασμένο Σεπτέμβριο, λίγο πριν από τις εκλογές στη χώρα της, η Κομισιόν «προειδοποιούσε» τους Ιταλούς να ΜΗΝ την ψηφίσουν γιατί τω θεωρούσαν… «ακροδεξιά»! Οι Ιταλοί την ψήφισαν και την επομένη ο Ευρωπαϊκός Τύπος ανέφερε ότι κέρδισε η …«κεντροδεξιά»!
Η «ακροδεξιά» είχε γίνει, μέσα σε λίγα 24ωρα… «κεντροδεξιά»!
Βέβαια, η ίδια η Μελόνι τους έκανε πλάκα…
Τώρα όμως, όταν ήλθε η ώρα να (ξανα)-συζητήσουν σε επίπεδο Συμβουλίου Κορυφής το «μεταναστευτικό» (για πολλοστή φορά), η Μελόνι έκανε τη διαφορά:
Και μετατόπισε τη συζήτηση στο ουσιώδες θέμα: ΠΩΣ θα κρατήσουμε τις ροές των «εργαλειοποιημένων» παράνομων μεταναστών ΕΚΤΟΣ Ευρώπης, πριν συζητήσουμε πώς θα τους… μοιράζουμε μεταξύ μας.
Δηλαδή πώς θα αποτρέψουμε τη μαζική παραβίαση των συνόρων, κι όχι πώς θα τη διαχειριστούμε αφότου επισυμβεί.
Και φυσικά πώς θα κυνηγήσουμε και τα εγκληματικά κυκλώματα που μας τους φέρνουν, και τις “διασυνδέσεις” τους με χώρες εκτός Ευρώπης, που τους χρηματοδοτούν και τις κατευθύνουν ΜΟΝΟ στην Ευρώπη – κι όχι στις πλούσιες και ομόδοξες για πολλούς απ’ αυτούς χώρες της Μέσης Ανατολής).
Πράγματι, για πρώτη φορά η συζήτηση μετατοπίστηκε στην «ουσία» του θέματος. Έπρεπε να έλθει μια «ακροδεξιά» στην Ιταλία (που λίγο πριν την κατάγγειλε το ευρώ-κατεστημένο, κι ύστερα την ανέδειξε σε «κορυφαία» ηγέτιδα).
Το τι είναι “Αριστερά“, το τι είναι “Δεξιά”, το τι είναι “Κέντρο” χάνουν πια τη σημασία τους. Το τι είναι “προοδευτικό” και τι “συντηρητικό” το ίδιο…
Προσοχή! ΔΕΝ παύουν να υπάρχουν ως έννοιες.
Αλλά αποκτούν πια όλο και πιο διαφορετικό “νόημα” απ’ αυτό που είχαμε μάθει να τους αποδίδουμε…
Ενώ χάνουν και τους παραδοσιακούς “εκπροσώπους” τους…
Οι κοινωνίες το καταλαβαίνουν αυτό, όλο και περισσότερο…
Οι ίδιοι, όχι!
Τα παραδοσιακά “αριστερά” κόμματα έχουν διατηρήσει την “τοξικότητα” που είχαν πάντα, αλλά έχουν χάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τον “ριζοσπαστισμό” τους. Θέλουν απλώς να διατηρήσουν “κεκτημένα” που δεν υπάρχουν πια. Ή επιμένουν να “ανατρέψουν” σταθερές, χωρίς τις οποίες δεν υπάρχει ούτε κοινωνία ούτε δημοκρατία.
Θέλουν να “ανατρέψουν” αυτά που είναι απαραίτητα!
Και θέλουν να κρατήσουν πάσει θυσία, αυτά που πρέπει να αλλάξουν επειγόντως…
Τα “δεξιά” κόμματα, από την πλευρά τους, προσπαθούν να εκφράσουν το ριζοσπαστισμό της κοινωνίας απέναντι στα “κατεστημένα” κόμματα και τις επιλογές της “πολιτικής ορθότητας”, χωρίς να χάσουν την επαφή τους με το “δημοκρατικό κεκτημένο”. Όπου τα καταφέρνουν εκτοξεύονται σε απήχηση, σε εκλογικά ποσοστά και σε ηγετικό ρόλο.
Δεν είναι τυχαίο ότι από τα πέντε “δεξιά κόμματα” που κυβερνούν σήμερα στην Ευρώπη, τα τέσσερα ΔΕΝ στηρίζουν τη Ρωσία. (Ιταλία, Σουηδία, Φιλανδία, Πολωνία). Ενώ η “ακροδεξιά” Λεπέν στη Γαλλία έχει την ίδια πολιτική “ισορροπημένης στάσης” που προσπάθησε να κρατήσει ο “κεντρώος” Μακρόν.
Αν έχανε η Ρωσία στον Πόλεμο της Ουκρανίας, κανένα από τα κόμματα αυτά δεν θα είχε πρόβλημα. Αν κέρδιζε η Ρωσία, επίσης κανένα από τα κόμματα αυτά δεν θα είχε πρόβλημα…
Δεν είναι τυχαίο που, ό,τι παραδοσιακά θεωρείτο “κεντρώα θέση” στην Ευρώπη – μια πιο “ισορροπημένη στάση” μεταξύ ΗΠΑ-Ασίας – το υιοθετούν σήμερα κόμματα της Δεξιάς! Όλο και περισσότερο.
Άλλωστε, δεξιός ήταν κι αυτός που πρώτος το τόλμησε στην Ευρώπη: Ο Κάρολος Ντεγκώλ. Αν και αργότερα το διαχειρίστηκε η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία…
Σήμερα η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία έχει συρρικνωθεί, οι γκωλικοί της Γαλλίας έχουν περιθωριοποιηθεί, αλλά…
Αλλά η αναβίωση της “δεξιάς” στην Ευρώπη έχει όλο και περισσότερο γκωλικά χαρακτηριστικά.
Μακάρι να είχε και τον γκωλικό μεταρρυθμιστικό ριζοσπαστισμό!
Αυτά όλα δεν εξαντλούν καν το σύνολο των “τεκτονικών” μετακινήσεων που έρχονται: Το Ουκρανικό, η σχέση της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ, η πολιτική επιτοκίων της ΕΚΤ, ο πληθωρισμός που δεν τιθασεύεται εύκολα. Η επιστροφή της ΕΕ στη “δημοσιονομική πειθαρχία”, το ενεργειακό, η επισιτιστική κρίση (ήδη προσπαθούν να κλείσουν γεωργικές και κτηνοτροφικές μονάδες και να αρχίσουν την καλλιέργεια “βρώσιμων“… εντόμων), οι κοινωνικές εκρήξεις που πυροδοτούνται κάθε τόσο, αποτελούν ένα πρωτοφανές “εκρηκτικό μίγμα” που συσσωρεύεται σε ένα όλο και πιο “εύφλεκτο” περιβάλλον.
Οι επόμενοι δεκαοκτώ μήνες, θα σαρώσουν τα πάντα!
Δεν ξέρουμε τι θα προκύψει μετά. Ξέρουμε όμως, πως ό,τι μάθαμε να θεωρούμε “δεδομένο” και “αμετακίνητο” ως τώρα, σύντομα θα αποτελεί παρελθόν.
Όσοι δεν τα βλέπουν αυτά κι όσοι δεν προετοιμαστούν, μόνο από τύχη θα επιβιώσουν.
Όσοι τα βλέπουν και προετοιμαστούν, θα μπορέσουν να μετατρέψουν την μεγάλη Κρίση και μοναδική Ευκαιρία!
Για την ώρα ετοιμαστείτε για δεκαοκτώ μήνες σε “κινούμενη άμμο“…
